Dio – Angry Machines
Jaar van Release: 1996
Label : Vertigo
Angry Machines wordt vaak gezien als de belichaming van de metal wanhoop in het midden van de jaren 90. Het is waarschijnlijk het meest obscure album dat Ronnie James Dio ooit heeft uitgebracht en wordt alleen herinnerd als een tijd waarin een van de grootste metal legendes werden gedwongen tot het achtervolgen van hedendaagse trends zonder een teken van heropleving in zicht. Angry Machines is op geen enkele manier een meesterwerk, maar het is zeker plezierig als iemand in de juiste nihilistische denkwijze verkeert.
De mix van doom en groove metal op Strange Highways uit 1993 was al een groot verschil met de dagen van Holy Diver. Angry Machines zet deze stijl logischerwijze voort met een diepere nadruk op de groovy kant, aangezien de zang van Dio op dit album niet zo uit de verf komt en Tracey G’s gitaarspel blijft toch de minste variatie bieden ten opzichte van zijn vorige collega’s. Er is ook een vleugje industriële invloed en er is meer ruimte voor het onheilspellende toetsenwerk, vocale filters op liedjes als ‘Black’ en ‘Big Sister’, en het griezelige mechanische intermezzo op ‘Stay Out of my Mind’.
Maar wat Angry Machines werkelijk onderscheidt in de discografie van Dio, is de ogenschijnlijk bewuste poging om te voorkomen dat in navolging van Strange Highways en Black Sabbath’s Dehumanizer dezelfde trend zal worden voortgezet. Het gaat wel verder qua doomy geluid, maar nu zijn er industriële effecten aan toegevoegd, niet dat dit de plaat beter maakt. Met uitzondering van het traditionele snelle “Do not Tell the Kids”, is de houdbaarheid voor het grootste gedeelte van dit album veel meer gebaseerd op dissonantie en onconventionele structurering. Het levert ook interessante resultaten op, zoals “Hunter of the Heart”. Maar bijvoorbeeld een nummer als “Double Monday”, waar dingen lijken te gebeuren zonder enig echt doel slaan de plank volledig mis.
Gelukkig betekent fatsoenlijk schrijven en goed muzikaal vakmanschap dat er nog steeds solide liedjes zijn. Ook de moeite waard is “This Is Your Life”, een pianoballad die de vorm compleet breekt en dingen op een verrassend ontroerende manier sluit. Het is tragisch dat het nummer pas is opgemerkt wordt na het ongelukkige overlijden van Dio, maar het is beter dan wanneer het volledig onopgemerkt was gebleven.
Hoewel de aanpassingen aan de stijl- en songwriting formule van Dio op Angry Machines het een enigszins onsamenhangende luisterervaring maken, is het niet rampzalig. De chemie van de band en de intentie om dingen op te schudden heeft jammer genoeg niet goed genoeg gewerkt. Het is geen album dat wordt ‘herontdekt’ of gerechtvaardigd wordt door de tijd, maar echte Dio diehard fans zullen dit album nog wel eens beluisteren.
Geef een reactie