House Of Lords-House Of Lords

HOUSE OF LORDS – HOUSE OF LORDS

JAAR VAN RELEASE: 1988

LABEL : SIMMONS RECORDS

House of Lords maakte in 1988 in feite een geweldig debuut met Simmons Records. Niemand noemde hen een ‘supergroep’, maar de meeste leden waren gelouterde vakmuzikanten. House of Lords is geëvolueerd uit Giuffria, een vrij goede AOR-rockband met op toetsenGreg Giuffria. In feite zijn er verschillende songwritingcredits van de ex-Giuffria-zanger David Glen Isley, die aanwijzingen geeft voor het ontstaan ​​van deze CD. Echter hij zal de nummers niet inzingen.

Lanny Cordola speelde gitaar op de eerdere Giuffria-LP en zijn logische vervolg zou dan ook  House of Lords zijn. Bassist Chuck Wright had zijn sporen verdient bij Quiet Riot, waar hij later ook weer naar terugkeerde. Drummer Ken Mary kennen we van Alice Cooper. Alles wat ze nodig hadden was een zanger, en ze vonden daarbij na later bleek een groot talent in James Christian, die op vandaag de enige overgebleven en originele lid van House of Lords is. Ze tekenden bij het platenlabel van Gene Simmons en kregen de legendarische producer Andy Johns achter de mengtafel. Alle ingrediënten waren op hun plaats.

Het titelloze debuut, hoewel stijlvol, had waarschijnlijk net niet genoeg identiteit. Overal goede nummers, maar ook niets dat het House of Lords als iets unieks identificeerde. En dus is deze geweldige CD door de jaren heen grotendeels onbekend gebleven.

De zware opening van het toetsenbord op ‘Pleasure Palace’ heeft minder te maken met Bon Jovi en meer met de progressieve rockbands van de jaren ’70 te maken. De productie is puur 80’s, met de echo-drums en de moeilijk te horen bas. Andy Johns deed het beter dan de meeste producers in ’88 hadden kunnen doen. James Christian komt over als een goed afgeronde zanger. Hij kan zingen in het rustigere timbre en hij is ook in staat om te schreeuwen..

“I Wanna Be Loved” was de eerste single / video, een makkelijke keuze als mid-tempo met een meezing-refrein. Backing-vocals vol in de mix en Lanny Cordola speelt een smaakvolle, zij het een standaard gitaarsolo. “Edge of Your Life” doet dienst als een keyboard-ballad. Het muzikaal vakmanschap is geweldig, maar de opvallende artiest is James Christian.

Met de voor de hand liggende inspiratie van de Van Halen-shuffle van weleer, “Lookin ‘For Strange” spat het spelplezier er vanaf. De eerste kant van de band is “Love Do not Lie”, nog een power ballad. Het werd ook bewerkt en geremixt door David Thoener voor een enkele release. Deze mix is ​​gebruikt voor de videoclip en is te vinden op heruitgave van de CD. De albumversie is de betere van de twee en is minder overgeproduceerd.

Rock and roll wordt hernomen met “Slip of the Tongue”, een titel die David Coverdale een jaar later zou gebruiken. Hoog octaangehalte, volle kracht vooruit, dit is het House of Lords met een hoog shred gehalte. Het muzikaal vak spreekt voor zich en je kunt duidelijke Whitesnake- en Thin Lizzy-invloeden horen. Het snelle tempo zet  met “Hearts of the World” een geheel andere koers. Vanaf hier wordt het album meer progressief, dramatisch en bombastisch. “Hearts of the World” is AOR-perfectie uit de Giuffria school. “Under Blue Skies” volg dit maal met doedelzakken (!) En ELP-achtige klavierhoorns. Het is weer een dramatische, melodieuze winnaar met progressieve kwaliteiten. “Call My Name” is nog steeds een groots klinkend nummer.

Cordola krijgt de kans om een ​​beetje ( zij het een minuut) klassieke gitaarkunsten te laten vertonen als een intro van “Jalous Heart”, het laatste van de 10 nummers. Dit is een typische sluitstuk voor een album: melodramatische teksten, powerhouse vocalen, een ware afsluiter.

House of Lords is een goed debuutalbum. Want wat House of Lords hier speelde, was behoorlijk opvallende hardrock, dat zeker meer waardering had verdiend, dan alleen bij een beperkt hardrock publiek.