Iron Maiden – No Prayer For The Dying
Jaar van release: 1990
Label: EMI Records
Iron Maiden – No Prayer For The Dying. De jaren ’90 brachten voor Iron Maiden aardig wat veranderingen. Adrian Smith besloot voor de opnames van No Prayer For The Dying de band te verlaten, omdat hij een andere richting op wilde dan de rest van de band. Zijn vervanger werd gevonden in Janick Gers, een oude vriend van Bruce, waarmee Bruce ook al gewerkt had op zijn solo-album Tattooed Millionaire. Maar dat was niet de enige verandering. De grootste verandering was het geluid. De heren wilden back-to-basic: enigszins terug naar hoe ze op de eerste albums klonken. En dat is waar ze de fout in gegaan zijn.
Het album opent met wat simpele, recht door zee metal nummers in de vorm van Tailgunner en 1e single Holy Smoke. Beide zijn wel aardig, maar niet meer dan dat. Jammer genoeg staan er teveel matige nummers op het album, die allemaal net iets te simpel zijn. Hoe Bring Your Daughter… …To The Slaughter ooit op nummer 1 in de Engelse hitparade heeft kunnen komen is mij een vraag, want het is bij lange na niet het beste nummer op het album. Het kan echter wel slechter dan dat nummer, want Hooks In You is nog erger. De nummers zijn te simpel, en het lijkt erop dat de inspiratie enigzins op was.
Een ander probleem met het album is de zang van Bruce Dickinson. Hij klonk geweldig op voorganger Seventh Son, maar op No Prayer For The Dying lijkt hij last van zijn keel te hebben. Hij klinkt erg rauw, en de hoge tonen klinken ook niet zoals ze horen. Zou het vele touren in de jaren ’80 toch zijn tol geeïst hebben?
Gelukkig staan er ook een paar erg mooie nummers op het album, die de score nog iets opkrikken. Het titelnummer begint rustig, maar op de helft van het nummer bouwt het snel op naar een veel steviger nummer. Run Silent Run Deep doet enigszins terugdenken aan de Piece Of Mind/Powerslave tijd., en afsluiter Mother Russia probeert een epic te zijn, a la Alexander The Great en To Tame A Land, maar kan toch net niet daaraan tippen. Het is echter wel een van de beste nummers op het album.
Doordat er slechts een paar redelijk goede nummers opstaan is dit samen met opvolger Fear Of The Dark toch wel een van de slechtste Iron Maiden albums. Zelfs de voorkant, waarop Eddie wederom terugkomt uit de dood om je bij je strot te pakken, kan daar niks aan veranderen. En ook al klinkt de geremasterde versie uit 1998 iets beter, het blijft een erg matig album.
Geef een reactie