Shadow Gallery-Carved In Stone

Shadow Gallery-Carved In Stone

Jaar van Release: 1995

Label: Magna Carta

Hoewel het debuutalbum zeker een behoorlijk aantal kwaliteitsmomenten, intrigerende composities en muzikaal vakmanschap van hoog niveau kende, was het nog steeds een beetje een allegaartje op het gebied van consistente songwriting, en bevatte het ook een geluidsproductie die een beetje te wensen overliet. De geluidsproductie klinkt beter en krachtiger (hoewel nog steeds niet zo gepolijst als de best geproduceerde hedendaagse releases), het muzikaal vakmanschap is op alle posten van een hoog niveau. “Carved In Stone” is over het algemeen echter geen erg harde progressieve metal-release, en er zijn veel delen van het album die meer gemeen hebben met progressieve rock dan met heavy metal.

Dit album is een goed voorbeeld van hoe prog muziek zou kunnen klinken. Dit tweede album van de band vormt een cruciale mijlpaal voor de bandcarrière in de prog-arena. Met dit album heeft de band de standaard gezet in hun muziekrichting, waarbij de stijl en compositie veel beter zijn dan die van het debuut. In termen van muziekstroom weet de band met dit album krachtige ritmetracks te combineren met  een op ballads gebaseerde structuur, afgewisseld met klassieke muziekinvloeden. Sinds dit album is dit de band die we nauwlettend in de gaten moeten houden, aangezien hun muziek van tijd tot tijd gestaag verbetert. Dit wil niet zeggen dat dit album minder superieur is dan zijn opvolger “Tyranny”. Als je van Tyranny houdt, zul je dit album waarschijnlijk ook geweldig vinden. Ik hoor invloeden van artiesten als Queensrÿche (de zang, de melodieën, de sfeer), Dream Theater (enkele van de meest complexe instrumentale delen van het album) en Fates Warning, maar ook artiesten als Queen en diverse andere progressieve rockacts uit de jaren 70. Maar ook  Savatage en Symphony X zijn een referentie. Klassieke muziekinvloeden zijn ook door het hele album heen te horen (hoewel dit op geen enkele manier of in welke vorm dan ook neoklassieke metal is).

Qua nummers heeft dit album veel “bruggen” die een soort verbindings- of overgangsstuk tussen de nummers bevatten. Eigenlijk is het oké, maar er is geen beschrijving of wat dan ook over deze overgangen. Ik zou willen voorstellen dat dit als één nummer had moeten worden gecombineerd met het vorige of volgende nummer. Het is verwarrend. Iets anders is het verborgen nummer aan het einde van het album, waar een hele lange rustige passage zit totdat er een kloppend geluid klinkt, gevolgd door lichte muziek.

‘Carved In Stone’ bevat maar liefst 20 nummers en een totale speelduur van 71:03 minuten. De meeste van de eerste 12 nummers zijn opgebouwd uit één “regulier” nummer gevolgd door een korter intermezzo-nummer, voordat het 13e, 21:56 minuten durende epische nummer “Ghostship” begint. “Ghostship” is onderverdeeld in 7 kortere nummers (hoewel ze allemaal vloeien in elkaar over om het volledige nummer “Ghostship” te vormen ), en “Carved In Stone” sluit af met het verborgen klassiek beïnvloede nummer “TG94 (Thanks Giving 1994)” . Laten we ze maar even doorlopen.

“Cliffhanger” (8:41) is het openingsnummer. Het begint met een zweverig intro, gevolgd door zacht akoestische gitaargetokkel,die wordt opgevolgd door uptempo rockmuziek onder begeleiding van een gitaarsolo. Het keyboardwerk zorgt voor het symfonische aspect van het nummer. Aan het einde van het eerste couplet volgt er een intermezzo met snelle baslijnen, gitaar, keyboard en drums in relatief complexe arrangementen samen met inventieve gitaar- en keyboardgeluiden. Aan het einde van dit nummer staat een kort nummer (0:40) met piano dat als brug naar het volgende nummer fungeert. “Crystalline Dream” (5:44) vloeit naadloos over van het vorige nummer met gitaarmuziek in een wat langzamer tempo, gevolgd door een krachtig ritme en snellere passages. Het eerste deel van het nummer is rechttoe rechtaan met enkele gitaarriffs en goede meerstemmige refreinen. Een van mijn favorieten van dit album. “Don’t Ever Cry Just Remember”(6:29) begint met een combinatie van piano- en keyboard gevolgd door de zang. De muziek vloeit soepel voort met piano als basisritmesectie aangevuld met elektrische gitaar. Het tempo van dit nummer is langzaam/medium tempo met een goede melodie. De brug aan het einde van dit nummer is langer dan het vorige. Wederom een favoriet op dit album.

“Warcry” (5:59) is een langzaam nummer met een basis van piano als hoofdritme-instrument, maar het gaat langzaam met volle energie over naar een sneller tempo, waardoor de elektrische gitaar gitaarsolo zijn deel opeist. Dit nummer heeft een sterke symfonische karakter, vooral door het keyboardwerk op het eind. “Celtic Princess” (2:05) is een kort instrumentaal stuk dat het gebruik van piano met een intens klassiek tintje. Liefhebbers van klassieke muziek zullen dit nummer zeker kunnen waarderen. “Deeper Than Life” (4:32) is een nummer met een krachtig ritme en een vocale kwaliteit die doet denken aan Geoff Tate van Queensrÿche. Het is een lekkere en energiek nummer met een prog-inslag, behalve het intermezzo midden in het nummer: snel tempo met  gitaar- en toetsen. “Alaska” (5:18) is een ballad met akoestische gitaar- en pianowerken ter begeleiding van de zang. “Ghostship” (19:84) is een epos dat het album afsluit. Zoals al eerder gememoreerd bevat het 7 delen die de structuur van het hele epos vormen. Qua compositie is het uitstekend met een goede structuur. Het begint met energieke muziek, medium/snel tempo met meerdere zang en een combinatie van gitaar en keyboard. In het tweede deel gaat het over naar een andere stijl, waar de muziek wordt beïnvloed door blues, gevuld met geweldige gitaarsolo’s. De gitaarsolo verdwijnt en wordt gevolgd door een intermezzo verrijkt met geluidseffecten afkomstig van het keyboard. Het past bij de titel van het deel: “Dead Calm”. Over het geheel genomen is dit muziekstuk uitstekend, vooral met een combinatie van pianosolo die beïnvloed zijn door klassieke muziek.

Het kan dus zeker een album van mammoetformaat worden genoemd. Shadow Gallery produceert echter kwaliteit gedurende de hele speelduur van het album, en zelfs het verborgen nummer is een hele traktatie (afgezien van de nogal vervelende eerste paar minuten stilte en kloppende geluiden).