Dream Theater – Distance Over Time
Jaar van Release : 2019
Label : inside out music
Progressieve metal van de hoogste kwaliteit, het nieuwe album van Dream Theater is hier. Na de musicalmetal van ‘The Astonishing’ uit 2016 keert het droomtheater weer terug naar de basis. The Astonishing dat in januari 2016 het levenslicht zag, ging Dream Theater op tournee met een mammoetproductie die de fans in twee kampen verdeelde. Net zoals bij het album waren er voor- en tegenstanders. Vervolgens werd er getoerd om het doorbraakalbum Images And Words (1992) te herdenken en misschien is het wel tijdens deze retrospectieve dat de muzikanten nood kregen aan een terugkeer naar wat wilder en toegankelijker materiaal. Distance Over Time heeft in ieder geval gelukkig terug een heavy inborst.
Het is alweer het veertiende album van deze band waarvan eerdere album hoge ogen gooiden. Albums die hoog scoorden in de hitlijsten, platina en gouden awards, een opname in de Long Island Music Hall of Fame in 2010, hier komen superlatieven tekort. Distance Over Time is het eerste album voor een nieuw label, en voor het eerst in twintig jaar hebben de bandleden vier maanden bij elkaar in één pand geleefd tijdens het schrijven en opnemen van een album. Dit week af van eerdere processen waar de bandleden elkaar in de studio zagen en daar dan de nummers doornamen.
De heren van Dream Theater hebben de koppen bij elkaar gestoken om met een album naar buiten te komen dat een teamprestatie en speelplezier toont. Maar liefst vier maanden (waarvan één gezamenlijk) verbleven ze in een schuur die fungeerde als oefenruimte en studio. In achttien dagen schreef het kwintet de songs die op Distance Over Time (let op de d en de t in de titel) terecht zijn gekomen.
Het jammen heeft solide songmateriaal opgeleverd, dat deels teruggrijpt op het verleden. Af en toe herinneren de ideeën aan de tijden van vooral Awake, Train Of Thought, Octavarium of Dream Theater. Het album pakt een stuk steviger uit dan The Astonishing (2016) en ademt veel meer. Verwacht dus heavy riffs, maar tevens is er veel ruimte voor melodie. De nummers zijn uiteraard van een technisch hoog niveau zoals je mag verwachten van de Amerikanen, maar ze zijn opmerkelijk compact, toegankelijk en blijven gefocust op het liedje zelf, dus zonder te ontaarden in egostreling, al gaan de muzikanten in Pale Blue Dot nog even los..
Gitarist John Petrucci vertelt dat er geen afleiding van buitenaf was terwijl ze bij de Yonderbarn Studios verbleven. De bandleden waren op elkaar aangewezen, er werd voor elkaar gekookt en er was genoeg vermaak tussen de schrijfsessies door. Eigenlijk was het ideaal, het was mooi weer en het is iets bijzonders dat je als band samen kunt jammen, samen schrijven en samen bourbon drinken. Zanger James LaBrie vergelijkt het vrolijk met een zomerkamp.
Het organische geluid is op conto te schrijven van gitarist John Petrucci die ook als producer optrad, maar ook de mix van Ben Grosse en de mastering door Tom Baker zorgen voor een globaal vette sound. De band woonde vier maanden samen in de Yonderbarn studio. Ik ben er zeker van dat ze terug dichter bij elkaar staan en daar vloeit een humaner geluid uit. De afstand tussen band en publiek, die The Astonishing toch wel schiep, is verdwenen en de teksten, hoewel geen concept, gunnen je een kijk in het hart van de vijf muzikanten. De productie en mix zijn helder en krachtig. Eindelijk zijn de baspartijen van John Myung weer eens goed te horen op een Dream Theater-album. Toch is het John Petrucci die veelal de smaakmaker is op Distance Over Time met onder meer zijn riffs in Paralyzed en Fall Into The Light en solo’s in Paralyzed. Het geluid van zijn gitaren (hij pakt ook regelmatig zijn zevensnarige instrument erbij) is prachtig, zoals blijkt uit het zeer overtuigende middelste deel van Fall Into The Light met akoestische partijen en epische, harmonieuze twinleads. Ook de melodieuze solosecties in Barstool Warrior en het overtuigende At Wit’s End springen eruit, alsmede het soleerwerk in het proggy S2N.
En LaBrie? Zijn bijdragen komen het beste uit de verf in bijvoorbeeld Paralyzed, Barstool Warrior, At Wit’s End en de ballad Out Of Reach. Het is jammer dat er gesleuteld en gedubd is met betrekking tot bepaalde partijen, met name in de hogere regionen. Het is dan ook niet over de hele lengte een genot om naar hem te luisteren. Hetzelfde geldt voor de instrumentatie. Die is solide, maar je gaat er niet altijd van op het puntje van je stoel zitten. Zoek je uitdaging? Er zijn weinig technische interludes en als ze er al zijn, duren ze niet lang. De langste en de meest uitdagende vind je in het slotstuk Pale Blue Dot, samen met S2N en At Wit’s End één van de hoogtepunten van deze release en tevens één van de favorieten van Rudess.
‘Distance Over Time’ is namelijk een album dat qua songwriting en sfeer veel beter aansluit bij eerder werk dan de voorganger. Dat Dream Theater een keer iets anders wilde proberen, is dapper en begrijpelijk, maar ‘The Astonishing’ was het gewoon niet helemaal. Dit nieuwe album laat een vertrouwd geluid horen. De complexiteit uit de begindagen is door de wat strammere vingers en armen van de mannen (verval moest afgeschaft worden!) wat minder aanwezig, maar de klasse druipt er nog aan alle kanten vanaf. Vooral ook omdat Dream Theater de song altijd centraal heeft staan.
Het nieuwe album begint met het snoeiharde Untethered Angel, rake droge klappen van drummer Mike Mangini doorkruisen het gitaargeweld van Petrucci die werkelijk adembenemende partijen speelt op dit podium. Hij geeft hier een geweldige orgel-en-gitaarpartij weer met toetsenist Jordan Rudess.
Het volgende „Paralyzed” en zijn sterke is een makkelijk in het gehoor liggend nummer zonder al te veel poespas. De raggende riffs van Paralyzed krijgen eveneens gezelschap van sterke zangmelodieën en een mooie, melodieuze gitaarsolo.
Met „Fall Into The Light” dat hierop volgt, gooit DT er een schepje bovenop. Dit nummer is met z’n snelle riffjes en vele tempowisselingen het eerste hoogtepunt van ‘Distance Over Time’. Op dat moment heeft John Petrucci alweer ruimschoots laten horen wat een geweldige sologitarist hij toch is. Virtuoos maar altijd met een ongekend oor voor melodie en met een heerlijke souplesse, na de nodige heftigheid is er een sensitief intermezzo met tokkelende gitaren die uitmonden in een gevoelige gitaarsolo, vooraleer over te gaan in een driftige toetsenparade.
Het vierde nummer „Barstool Warrior” is voor de mainstream, misschien nog wel het meest aantrekkelijk vanwege het hoog inhaken-en-meezingengehalte.
Als vervolgens de riff van „Room 137” erin knalt, ben je meteen weer wakker. Room 137 is het eerste nummer dat Mangini voor de band geschreven heeft, De gelijkenis met de hoofdriff van Navarone’s „Lonely Nights” is trouwens opmerkelijk.
Ben je fan van de meer technische kant van Dream Theater, dan kom je richting het einde steeds meer aan je trekken tijdens het prachtige „S2N”. S2N (Signal to Noise) is een nummer waar bassist John Myung zijn signatuur aan gegeven heeft, met een flinke basopener en een aantal groovy bassolo’s.
Het lange „At Wit’s End” met zijn merkwaardige fade-out/fade-in/fade-out-einde. At Wit’s End is de aanklacht tegen geweld tegen vrouwen. Het is een intens beeld van de naweeën van misbruik dat geschetst wordt in het nummer.
Out Of Reach is een ballad waar LaBrie de teksten voor schreef, het is een rustpunt in de verzameling snoeiharde, muzikaal overweldigende nummers. Er komt met het hele album een enorme muur van geluid op je af met onnavolgbare patronen bekleed met harde drumslagen en gierend gitaarwerk waarna alles bij elkaar komt in Blue Pale Dot.
De absolute uitschieter is echter „Pale Blue Dot”, waarin de band ouderwets tekeergaat en waarop Jordan Rudess en Petrucci samen sprintjes trekken alsof het 1992 is. Dit nummer refereert naar het gelijknamige boek van Carl Sagan, waarin een beschouwing wordt gegeven over de aarde ten opzichte van het onmetelijk grote universum. Een reflectie op de nietigheid van de mensheid en onze verantwoordelijkheid om meer vriendelijk met elkaar en met moeder aarde (vanuit de ruimte een vage blauwe stip) om te gaan. Muzikaal is Pale Blue Dot ook het hoogtepunt van dit album met fantastische riffs, uitdagende duels tussen gitaar en toetsen, langere instrumentale stukken met complexe structuren en imposante drum- en baslijnen.
Distance Over Time keert weer een beetje terug naar de band uit de beginperiode. De composities zijn sterk en doorregen met onverwachte wendingen in melodie en volume. Als het album afgelopen is, wil je als luisteraar maar één ding: nog een keer luisteren!
Want het mag wel duidelijk zijn dat er, ondanks het menselijke karakter van deze schijf, op een bovenmenselijke manier gemusiceerd wordt.
Geef een reactie