House of Lords – Saint of the Lost Souls
Jaar van Release: 2017
Label Frontiers
House Of Lords is een Amerikaanse melodieuze hardrockband die ook al heel wat jaartjes meedraait. Eind jaren tachtig wist de band rond zanger James Christian vooral met zijn eerste albums heel wat zieltjes te winnen. Anno 2017 bewijst de groep dat ze nog steeds in staat zijn om pittige rocksongs te combineren met softere melodieuze songs, die de tand des tijds moeiteloos doorstaan.
Het debuut van House of Lords uit 1987 was een jewelste knaller in de rockwereld. Onder leiding van Gene Simmons (KISS) wist de band van Angle toetsenist Gregg Giuffria de brug te slaan tussen de stevige rock en het symfonisch geweld. De spanning van de songs spatte er af en met de onbekende zanger James Christian (nu getrouwd met Robin Beck) wist de band in rap tempo de top te bereiken. Wanneer Simmons de band niet meer op zijn label had en het bij de major labels had ondergebracht ging het mis. In 4 jaar tijd verliet diverse bandleden het schip en de band tot een 13 in dozijn rock band veranderde verliet Christian House of Lords. Zijn solo carrière start hij succesvol, maar uiteindelijk keert hij op het oude nest terug. Aangezien er niemand meer van origine in de band zat kunnen we ook zeggen dat het solo project van Christian is gewijzigd in House of Lords. De albums van de afgelopen jaren zijn divers van kwaliteit. En dat weerspiegeld ook dit tiende album. Naast een prachtige titel weet men ook sterk te openen met “Harlequin”. Na de theatrale intro evolueert opener Harlequin naar een lekker in het gehoor liggende stevige rocksong met in het midden een magistrale gitaarsolo. Als opener kan Harlequin zeker tellen, want op het navolgende Oceans Divide neemt de band serieus gas terug en trakteren ze de fans op een typische FM midtempo rocker.
Met “Hit The Wall” zetten ze de vaart er in. De krachtige stem van Christian is niets op aan te merken en de gitaren van Jimi Bell zijn weer optimaal. Opvallend is met dit album dat er meer gekozen is voor de toetsen. Ze zijn opvallend aanwezig dit keer. Met een akoestisch gitaartje en wat koortjes wordt het nummer “Sun Will Never Set Again” Persoonlijk heb ik de ballads van House Of Lords altijd als hun sterkste punt beschouwd en ook hier weten ze weer kippenvel op te wekken met deze rustige compositie, een juweeltje van een ballad om vervolgens als een mainstream stevige rockact “New Day Breakin’”, “Reign of Fire” en “Art of Letting Go” af te werken. De verrassende goede songs zitten aan het eind van het album met “Concussion” en “Grain of Sand” waar ze de AOR wijzigen naar moderne maatstaven. Hiermee weet Christian en House of Lords toch een van hun betere albums van de afgelopen tijd te maken, maar het debuut zullen zij niet overtreffen.
House Of Lords laat de diverse songs op dit album rustig verder kabbelen zonder dat je ergens zwakke punten kan vinden. De keerzijde is echter dat na de opener er weinig echte compositorische hoogtepunten te vinden zijn op Saint Of The Lost Souls die het album een echte meerwaarde geven in het genre. Alleen met Grains Of Sand springen ze nog een beetje uit hun muzikale comfortzone. Of dat genoeg is om nieuwe fans te winnen, betwijfel ik, maar wie de band al jaren volgt kan met een gerust hart naar de platenboer lopen of surfen om deze melodieuze rockplaat in huis te halen.
Geef een reactie