Pyramaze – Epitaph
Jaar van Release: 2020
Label: AFM Records
Na de comeback met ‘Disciples Of The Sun’ in 2015 is dit het derde Pyramaze album in dezelfde bezetting. Dit is het vermelden waard want deze uitstekende progressieve power metal band uit Denemarken had in het verleden moeite om een permanente zanger te vinden. Matt Barlow (ex-Iced Earth, Ashes Of Ares) en Lance King stonden ooit achter de microfoon, maar nu kwijt Terje Harøy zich al een vijftal jaren van deze taak. In de band vinden we overigens doorgewinterde muzikanten als producer Jacob Hansen (gitaar en bas) en toetsenist Jonah Weingarten. Steeds hebben we de verrichtingen van Pyramaze met nieuwsgierigheid gevolgd en dus gaan we vol goede moed aan de slag om ‘Epitaph’ te leren kennen.
“Een eerbetoon aan het verleden van de band”, aldus Jonah Weingarten, toetsenist van Pyramaze. De Amerikaan heeft het over de titel van het zesde album, de derde met de huidige line-up. Op deze langspeler komen de Denen en Amerikanen dus met elementen uit het verleden, waaronder bijdragen van ex-leden, maar aangezien alle bandleden kinderen hebben, kijken de mannen ook vooruit; in World Foregone om precies te zijn.
Epitaph is het meest melodieuze en minst progressieve album in de discografie van de epic powermetalformatie. Denk aan een mix van Kamelot en Evergrey. Wat dat betreft zijn er dus weinig raakvlakken met het verleden en is het geheel behoorlijk toegankelijk. Luister maar eens naar het relatief poppy Birds Of Prey. De plaat heeft een wat vollere, modernere en krachtigere sound dan zijn voorganger Contingent (2017), met minder nadruk op het toetsenwerk.
Dit zesde studioalbum duurt meer dan een uur en deze flinke hap begint na een paar luisterbeurten te groeien naar herkenning. Dan ontdekken we een bijzonder sterk album dat bij momenten erg catchy is en waarop uitstekend gemusiceerd wordt.
De plaat ligt door het toegankelijke karakter al tijdens de eerste luisterbeurt makkelijk in het gehoor.
Het begint allemaal met een piano intro dat aanzwelt tot symfonische bombast. Maar wanneer ‘A Stroke Of Magic’ uitvalt staan de zware gitaren centraal. De gevleugelde zang erbij is heerlijk, het refrein nodigt uit tot meezingen en een knappe gitaarsolo vormt de kers op de taart. Wie ooit een zwak had voor Pagan’s Mind, kan dit blind aanschaffen. Probeer maar eens te weerstaan aan die keyboardmelodie in ‘Steal My Crown’. Bovendien is de zang hier super lijzig en uitdagend. Donderende dubbele basdrums maken in ‘Knights In Shining Armour’ dan weer de dienst uit en dat zelfs tijdens het egale refrein!
Het beheerst gezongen ‘Bird Of Prey’ is gladjes rockend, en we kunnen wel meer spreken over vlotte songs met het nodige vuurwerk op gitaar, maar een opvallend commercieel – neen, aanstekelijk refrein. Singles worden ook bij de vleet uitgebracht en op eentje daarvan, namelijk in het van piano en strijkers voorziene ‘Transcendence’, horen we zangeres Brittney Slayes van Unleash The Archers in de tweede strofe. Zelfs Kamelot duikt even in mijn achterhoofd op als vergelijking en dat is te danken aan het weelderige ‘Indestructible’. Na het onrustige ‘Final Hour’ krijgen we een kinderkoor op bezoek in ‘World Foregone’, maar als afsluiter heeft men een lange, epische track voor ons in petto. ‘The Time Traveller’ is een twaalf minuten durend epos waarin de vroegere zangers Matt Barlow en Lance King nog eens hun kunsten vertonen, samen met de huidige vocalist. Het wordt een beetje te veel van het goede qua prestatiedrang, maar kom, het is wel een song die knallend met blastbeats binnenvalt maar later meerdere beschouwende passages kent die erg mooi zijn. Zij die Pyramaze de kans geven om zich te nestelen in je muzikale geheugen, zullen daar ruimschoots voor beloond worden als ze van progressieve power metal met ballen houden.
Pyramaze laat zich op het wat te lange Epitaph, dat dus deels een eerbetoon is aan het verleden van de band, van een zeer professionele en vooral erg prettige kant horen.
Geef een reactie