Stryper – The Final Battle

Stryper – The Final Battle

Jaar van Release: 2022

Label: Frontiers Records

Een van de eerste white metal bands was Stryper. De in Californië gevestigde groep begon in de jaren 80 en er waren verschillende dingen waardoor ze het gesprek van de dag werden.Ten eerste waren er de geel met zwart gestreepte podiumkleding en het feit dat een band bijbels in het publiek gooide was ook nogal ongebruikelijk. Berekend of niet, beide acties brachten Stryper enige aandacht. Maar wat vaak vergeten wordt is dat het kwartet al deze neveneffecten niet nodig had, want muzikaal hadden de heren veel te bieden met albums als ‘Soldiers Under Command’ en ‘To Hell With the Devil’. De stroom van de band ebde echter langzaam weg en in 1993 gingen ze eindelijk uit elkaar.

In 2005 kwam Stryper terug met ‘Reborn’ en eigenlijk was het tweede tijdperk van de band uitgebreider dan de eerste fase. In totaal zijn er acht langspelers uitgebracht en nu met ‘The Final Battle’.

Stryper doet waar ze goed in zijn: goed gemaakte melodieuze metal die de eerste keer dat je ernaar luistert meteen blijft hangen. Het kwartet verrast niet echt met vernieuwende momenten. Het is eerder de traditie die tot een nieuwe glans wordt gepolijst.

Het werk aan het nieuwe album vond plaats onder niet al te gemakkelijke omstandigheden, aangezien Oz Fox te kampen had met een hersentumor terwijl Michael Sweet problemen had met een losstaand netvlies. Aangezien dit allemaal plaatsvond tijdens de pandemie, kan men spreken van echte veldslagen die zowel band als bandleden hebben doorgemaakt.

Maar nu naar ‘The Final Battle’. Het album heeft zijn wortels in de melodieuze metal uit de jaren 80 en tegenwoordig laten de heren deze periode herleven. ‘The Final Battle’ is een album dat leeft in de geest van vervlogen tijden. Samen met moderne productietechnieken is Stryper erin geslaagd om het geluid van vroeger vast te leggen en tegelijkertijd niet als ouderwets over te komen.

Ik was een grote fan van God Damn Evil uit 2018, dat snel en heavy was. Op het nummer “Take It To The Cross” na, wat volgens mijn mening, een overbodig experiment is geweest. Deze weg was eigenlijk al ingeslagen met het album Fallen uit 2015, ook een geweldige plaat die veel power en bombast een metal geluid opleverde. Ik merkte dat Even the Devil Believes uit 2020 een deel van de snelheid en de power van hun vorige releases miste, dus ik wist niet precies wat ik kon verwachten met The Final Battle.

De Final Battle opent met de knaller “Transgressor” met een kenmerkende Michael Sweet – uithaal de wisselende en dan harmonieuze gitaarpartijen van Oz Fox en Michael Sweet. Het geluid is een en al Stryper. Perry Richardson en Robert Sweet krijgen veel ruimte in de mix, waarbij de ritmesectie de ruggengraat vormt voor Fox en Michael. De band trekt alle registers open en de toevoeging van de dubbele solo’s is het nummer in no time aan zijn eind. Michael Sweet staat echter nog steeds centraal met zijn absoluut opvallende vocale prestaties.

Terugkomend op Perry Richardson , hij komt verplettert over op deze nieuwe plaat. Zijn bas is prominent aanwezig en past perfect in de rest van de muziek. Dit is vooral van het grootste belang op het langzamere, ballad-achtige “Near”, een nummer met geweldige instrumentatie,vermengd met de alom bekende zang en harmonie. Een klassieke Stryper -ballad voor een band die al een vrij uitgebreide catalogus aan ballads heeft.

“See No Evil, Hear No Evil”, is een nummer dat gemakkelijk op een van hun vorige platen had kunnen staan. Absolute vintage Stryper, omdat ze een nummer produceren dat zeker een favoriet bij de fans zal zijn in de liveshows.

Nummers als “No Rest for the Wicked” hebben een blues-vibe en Stryper is in staat om de blues echt naar voren te brengen waar dat nodig is. Het is een leuke afwisseling op het midden van de plaat. Hetzelfde geldt voor “Heart_Soul”, dat ook bluesy ondertonen integreert in een opbeurende vier minuten durend nummmer.

“Ashes to Ashes” is een energieke afsluiter op de manier die we van deze band gewend zijn. Een meezingkoor en een sterke religieuze boodschap lijken ons favoriete viertal te helpen een knaller van een album te maken die ons doet verlangen naar meer. En dat is misschien wel de sleutel hier. Na vele malen naar alle 11 nummers te hebben geluisterd, smaakt het naar meer. Het wordt nooit saai. De band lijkt harder te worden naarmate ze ouder worden en het werkt echt voor hen. Dit is een solide plaat zonder opvulling en ik kan niet wachten om deze nummers om deze nummers live te horen.