Threshold – Dividing Lines

Threshold – Dividing Lines

Jaar van Release: 2022

Label: Nuclear Blast

Threshold, de progrock band uit Surrey, Zuid-Oost Engeland, is al sinds de oprichting één van dé vaste voorhoedespelers van de progmetal scene. ‘Dividing Lines’ is hun twaalfde album en het tweede album (sinds het mooie, uit 2017 stammende The Legend of The Shires) waarop zanger Glynn Morgan uit de beginperiode weer in een grootse vorm is. We luisteren meermaals 65 minuten lang naar dit album en trekken onze conclusies.

Threshold is een band met een lange geschiedenis. Ze draaien al mee sinds het einde van de jaren tachtig van de vorige eeuw en hun debuutalbum ‘Wounded Land’ kwam uit in 1993, we naderen de 30 jaar dus ongeveer als we rekenen vanaf dat album. Threshold startte als een coverband van Testament en Ratt (jawel), maar met de komst van een aantal spelers uit de progressieve rockwereld, startte de band een loopbaan in deze muzikale richting. Hun eerste song ‘Intervention’ kreeg een plaatsje op een Nederlandse prog verzamelplaat, maar na 1993 was het raak. De catalogus van Threshold kent veel hoogtepunten, hoewel de vibe wat wisselde; de band switchte meermaals van zanger. Daarnaast heeft de band altijd een meer dan uitstekende zanger gehad. Drie om precies te zijn gedurende de gehele carrière van de band, beginnende bij Damian Wilson, waarna Andrew “Mac“ McDermott (helaas te vroeg overleden) en Glynn Morgan kwamen en alle drie zijn het zangers, die uitstekend werk hebben geleverd. De wat minder betrouwbare Damian Wilson (hij keerde zelfs een driemaal terug), maar alle drie de zangers stonden aan het voorfront van deze sterke band met een mooie balans tussen klassieke en proggy thema’s, échte liedjes, die de spanning behouden en prima muzikale prestaties.

De muziek van Threshold wordt altijd geschaard onder de progressieve metal en vergeleken met een band als Dream Theater, maar hoewel de band zeker technisch hoogstaand acteert en er diverse lagen in de songs zijn ingebouwd, krijg je niet het idee van een band die zich bijzonder inspant om ingewikkeld te klinken. Het komt altijd heel toegankelijk over. Dit komt vooral door de enorme dosis melodie die de band in de nummers legt. Ieder nummer heeft een herkenbare melodie die nooit te zoet klinkt of vervelend wordt na enkele luisterbeurten.

Met een fraaie cover van Massiha Fattahi, grafisch werk en fotografie van Robbert Burress en Eightspace (het multimedia-bedrijf van toetsenist Richard West) scoort Threshold wederom opvallend. Ook de productie en mastering van gitarist en boegbeeld Karl Groom zijn open, direct en zeer toegankelijk. Nuclear Blast, het label van de band, heeft ook veel gedaan aan de promotie van dit album, maar liefst vier singles passeerden de revue in een uitnodigende verpakking.

Op hun nieuwste album ‘Dividing Lines’ is het weer de beurt aan Glynn Morgan om de nummers aan elkaar te zingen en het klinkt weer prachtig allemaal. Van de drie zangers heeft hij wel de stem die het minst zwaar klinkt, maar wel zeer melodieus is. Na het conceptuele album ‘Legends Of The Shires’ uit 2017 is er op ‘Dividing Lines’ geen concept pur sang te ontdekken, maar meer een collectie nummers met een rode draad. Waar je bij Threshold echter altijd vanuit mag gaan, is dat de teksten echt ergens over gaan. Vaak sociaal en politiek bewogen en de wereld beschouwend door de kritische bril van een meedenkende wereldburger. Deze zinnige teksten worden zoals altijd ondersteund door vette en pakkende riffs van Karl Groom, oprichter en bandleider vanaf het allereerste begin. De basis wordt al heel lang gelegd door het soepele maar stevige drumwerk van Johanne James en het geheel is zoals vanouds gedrenkt in de altijd hoorbare keyboards van Richard West, maar die de sound nooit zullen overheersen. Muzikaal is alles prima uitgebalanceerd en uitstekend geproduceerd, met voor alle instrumenten de kans om gehoord te worden. Bij progressieve metal horen ook langere songs van tien minuten en langer, maar nu zijn er maar twee die over die grens heen gaan, en dat met de hakken over de sloot. ‘The Domino Effect’ en afsluiter ‘Defence Condition’ tikken nog net de elf minuten aan, maar zijn net zo snel voorbij, gevoelsmatig dan, als een nummer als ‘Complex’, dat de lekkerste riffs en ritmes van het hele album heeft trouwens.

De plaat opent ijzersterk, met een aantal songs, dat je meteen pakt en vasthoudt: ‘Haunted‘ is een meteen al een goede troef en uitstekende voorbode wat gaat volgen, ‘Hail Of Echoes’ is lekker gedreven met een jaren ’70 up-tempo thema en ‘Let It Burn’ is slepend, dragend en donker, met veel aandacht voor de vocalen. ‘Silenced’ is een lekkere meedeuner in de stijl van Saga, een mooi intermezzo van keyboards en gitaar kleurt het nummer fraai in. ‘The Domino Effect‘ is prachtig, de opbouw is subliem en helder. ‘King Of Nothing’ heeft wat van Seventh Wonder, een sterke song. En daarna schakelt Threshold over op wat mid-tempo tracks, mooi, met geweldig zangwerk, ‘Lost Along The Way’ lijkt een beetje op Asia en ‘Run’ neemt wat gitaren van GTR mee. Het afsluitende opus ‘Defence Condition’ werkt toe aan een bombastische climax na een muzikale interlude van virtuoos keyboards -en gitaarwerk, supermooie compositie!

Threshold blijft een dinosaurus in het progrock en prog metalwereldje. Net als genre- kanjers als Arena, Porcupine Tree, Seventh Wonder zijn ze onverslaanbaar in compositorisch en speltechnisch vernuft. Heerlijke plaat. De plaat is nét uit en scoort in diverse charts. Threshold is echter wel een groep, die niet zoveel en vaak op toer gaat. Maar met deze schijf is de winter zeker door te komen!