Daughtry – Leave This Town
Jaar van release: 2009
Label: RCA Records
Het tweede album van de band, Leave This Town, werd uitgebracht in juli 2009. Het album kwam binnen op #1 in de ‘Billboard 200′-hitlijst. Dit maakte het dus dat hun tweede album ook meteen hun tweede #1 album was in de Verenigde Staten. Er zijn ongeveer 1,5 miljoen exemplaren van dat album over de toonbank gegaan. En ook dit album werd platinum. De eerste single van het album, ”No Surprise”, werd Daughtry’s vijfde top-20 hit in de ‘Billboard Hot 100’. Chris Daughtry heeft het goed gedaan na Idols. De man die als vierde is geëindigd bij de 5e editie van American Idol breekt net als andere Idols Kelly Clarkson, Jordin Sparks, en David Cook, ook buiten Amerika door. Na een goede maar enigszins overgeproduceerde eerste cd die self-titled was, is het nu tijd om een nieuw pad in te slaan. Daughtry is ruiger, harder en heeft er zin in. Hoe klinkt zijn nieuwste plaat Leave This Town?
You Don’t Belong is het eerste nummer op dit twaalfnummerig album. Meteen is de toon gezet met een mysterieus gitaarloopje, gevolgd door een fade-in van een pittige drum. Als het hoogtepunt van dit is bereikt knalt het goed. Zowel de verzen als de refreinen klinken zeer goed en zijn verre van een straf om naar te luisteren. Waar dit ook het geval is, is Open Your Eyes. Zachte gitaren in de verzen, lekker ruig in de refreinen, waar zelfs een elektrisch orgel in te horen is. De uithalen aan het einde van de refreinen zijn zeer verslavend; je gaat ze na verloop van tijd ook meebrullen. Een ander zeer goede track op dit album is het kleine pareltje Life After You. Rustige intro, aangename Daughtry-vocalen en een sfeer die heerlijk voelt. Hoewel het begin tamelijk rustig is, breken de gitaren met enige distortion in het refrein los. Niet op een ‘gewelddadige’ wijze, maar nog steeds op een prettige en aangename manier, zoals het ook in de rest van het nummer past. Qua tekst en instrumentalen is dit toch een van de nummers die je na het beluisteren van het hele album nog een keer aanzet.
Alle twaalf de nummers hebben lekker veel pit, waardoor je niet zo snel indut. Maar toch zitten er nummers bij die niet allemaal even goed zijn. Learn My Lesson mist de snelheid die op andere nummers wel zo goed is aangehouden. Het kan allemaal net iets vlugger dan wat je nu voorgeschoteld krijgt. Ook het nummer Call Your Name is een track net iets buiten de gehele toon van de plaat valt. Er is, naast dat er gewoon geen pit of opbouw in het nummer zit, weinig verband met de rest van het album.
Waar kun je Daughtry mee vergelijken? Dit is toch een van de vragen die je je afvraagt tijdens het beluisteren van het album. Er zijn aardig wat verbanden te leggen met de bekende bands die op de Amerikaanse rocklijsten staan. Denk aan bijvoorbeeld Nickelback en Live. De vergelijking met Nickelback blijkt achteraf nog helemaal niet zo vreemd te zijn. Frontman Chad Kroeger heeft bij het tweede en vierde nummer van Daughtrys album zelfs meegeholpen met schrijven. In een bepaald licht lijkt Daughtry dus meer een dertien-in-een-dozijn artiest dan een vernieuwing, maar niets is minder waar. Wat Daughtry toch anders maakt dan andere artiesten in de lijst is dat hij wel met rock komt in plaats van gare poprock. Weliswaar klinkt het een beetje poppy, maar dat zijn mogelijk enige nasputteringen van Idols. De kans kan bestaan dat we Daughtry ooit nog ruiger gaan horen. Hij gaf zelf ooit al eens aan dat hij veel naar Creed heeft geluisterd, een van zijn idoolbands. Mocht Daughtry ooit meer gaan lijken op de stem van Chris Stapp (zanger van Creed), dan kunnen we nog zeer veel verwachten.
De stem van Daughtry is zeer fijn om naar te luisteren. Het is een ware verademing om een winnaar van een zangshow eens goed te horen zingen. Waar wij het moeten doen met onder andere Popstarswinaars RED!, Raffaëla Paton, Lisa en nog vele namen die na een tijd weer verdwijnen (behalve de talentvolle Boris), houdt Daughtry als Amerikaanse winnaar een poot tussen de deur van vergetelheid. Waarom? Zijn stem is sterk, de band die Daughtry om zich heen heeft klinkt strak en niet te vergeten; hij heeft de ‘spunk’ die Jim bijvoorbeeld mist. Hij is een blijvertje in de muziekscène. Gelukkig maar.
Geef een reactie