BLACK SABBATH – MOB RULES
JAAR VAN RELEASE: 1981
LABEL: VERTIGO
Op 16 mei 2010 overleed de kleine man met de grote stem inderdaad in de vroege ochtend (plaatselijke tijd), kort na zonsopkomst. Het regende al enige tijd in de harten van veel metalfans, na de bekendmaking dat hij getroffen was door een vreselijke ziekte. Op deze trieste zondag verdween definitief alle hoop op het alom gewenste herstel. Ondanks zijn goddelijke stemgeluid en duivelse composities, bleek ook Dio uiteindelijk een sterfelijk wezen te zijn.
Eén van mijn vroegste jeugdherinneringen is een vrolijke kikker die uit volle borst Love Is All zingt. De getekende videoclip van de nummer 1 hit uit 1975 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift en wakkerde op driejarige leeftijd mijn blijvende interesse in muziek aan. Aangezien de single onder de artiestennaam Roger Glover And Guests verscheen, heb ik jarenlang gedacht dat het nummer gezongen werd door ene Roger Glover. Wist ik veel dat dat de bassist van Deep Purple (en een succesvolle platenproducent) was. In de jaren tachtig maakte ik echter kennis met het werk van Rainbow, Black Sabbath en Dio, om zo de waarheid te ontdekken.
Niet alleen was Ronnie James Dio de artiestennaam van de zanger die me ooit (vermomd als kikker) aanstak met het muziekvirus, maar deze geweldenaar bleek zich bovendien te hebben ontwikkeld tot de beste metalzanger die er tot dusver op aarde heeft rondgelopen. Minstens zes albums waarop hij de longen uit zijn lijf schreeuwt, behoren mijns inziens in de platenkast van elke metalfan te staan: Rainbow’s Rising en Long Live Rock ‘N’ Roll, Black Sabbath’s Heaven And Hell en Mob Rules, en Dio’s Holy Diver en The Last In Line. Tussen 1976 en 1984 veranderde alles wat de beste man aanraakte in goud. Daarbij is de kans groot dat als je deze albums aanschaft en beluistert, je daarna ook alle andere platen die hij uitbracht in je bezit wilt hebben.
Laten we de klassieker Mob Rules eens onder de loep nemen, om te bepalen wat er nou zo bijzonder was aan het werk van Ronnie James Dio. Opener Turn Up The Night is meteen een goed voorbeeld. Weliswaar is het een lekkere up-tempo rocker met puike riffs van grootmeester Tony Iommi, maar met een doorsnee vocalist was het toch een vrij doorsnee nummer geweest. De zanglijnen en machtige strot van Dio tillen het nummer echter naar grote hoogte. Op jonge leeftijd speelde de tenger gebouwde Ronnie op diverse blaasinstrumenten, en naar eigen zeggen dankt hij daar zijn opzienbarend krachtige stemgeluid aan. Ook bij het tweede nummer, de mid-tempo kraker Voodoo, blijkt weer dat zijn zang vaak het verschil maakt tussen goed en geweldig.
Het daaropvolgende The Sign Of The Southern Cross laat daarentegen zien dat niet alleen Dio’s vocale prestaties, maar tevens zijn compositorische kwaliteiten hem tot een legende hebben gemaakt. Eind jaren zeventig was Black Sabbath op sterven na dood en konden gitarist Iommi en bassist Geezer Butler met hun schrijfsels nauwelijks nog een deuk in een pakje boter slaan. Na de komst van Dio als opvolger van Ozzy Osbourne leverde Sabbath echter opeens weer twee klassieke albums af. De conclusie is dan ook dat Dio als songwriter in die jaren op zijn hoogtepunt was aanbeland en Sabbath een geweldige creatieve impuls heeft gegeven.
Het epische doom-meesterwerk The Sign Of The Southern Cross is daar een lichtend voorbeeld van. Ook het magistraal opgebouwde Falling Off The Edge Of The World en de meezinger The Mob Rules behoren tot het beste van het beste wat heavy metal te bieden heeft. De overige songs zijn misschien iets minder imposant, maar nog altijd bijzonder smakelijk.
Geef een reactie