John Waite – Templebar
Jaar van Release: 1995
Label: Imago Records
Het album werd opgenomen in het jaar nadat Waite Bad English had verlaten en volgens een citaat van Waite op zijn website kreeg hij de vrijheid om het album op te nemen zoals hij wilde, zonder tussenkomst van het label.
Het lijkt erop dat het plan zijn vruchten heeft afgeworpen, althans gedeeltelijk. Er zijn nummers die voor wat mij betreft niet op het album hadden hoeven te verschijnen, zoals de covers van Van Morrisons ‘Someone Like You’, ‘I’m So Lonesome I Could Cry’ van Hank Williams en het nummer van Bill Withers ‘Ain’t No Sunshine’. .” Misschien is het gewoon het feit dat ik niet bijzonder gecharmeerd ben van de originele nummers, maar deze vertolkingen kwamen er gewoon helemaal uit zonder enige vorm van gevoel voor Waite om de nummers zijn eigen te maken.
Als je eenmaal in de originele nummers op het album komt, wordt het echter een stuk interessanter. Ik had gehoopt dat de albumopener “How Did I Get By Without You?” , nog een beetje de Bad English vibe zou hebben, maar hier moeten we maar snel aan voorbij gaan, al met al is de algehele melodie van het nummer zeker behapbaar ondanks het trage tempo.
Tekstueel kent het album enkele echte hoogtepunten. Het eerste nummer dat de zaken echt een beetje op gang bracht qua tempo en meer in je gezicht instrumentatie (met name gitaar en drums) was “Price of My Tears”. De meer actieve aanwezigheid van de gitaar wordt ook gevoed door een geweldige set teksten. Het nummer “Downtown” is pianogestuurd, maar de reflecterende teksten (die niet alleen overkomen als iemand die terugkijkt op zijn verleden, maar gezien Waite’s eigen verleden, zijn de woorden zeker een reflectie van hem op zijn eigen carrière).
“The Glittering Prize” en “More” zijn nog twee voorbeelden van hoe een sterk gevoel voor songteksten helpt om een veel specialer deuntje te maken. “The Glittering Prize” vestigt zich als een meer gedreven nummer, terwijl “More” de zaken vertraagt om de woorden bij de luisteraar te laten bezinken. Als Bad English fan kom je maar gedeeltelijk aan je trekken. Wanneer je de covers ervan haalt is het toch een redelijk goed rockalbum geworden.
Geef een reactie