Soul Sirkus – World Play
Jaar van release: 2005
Label: Frontiers
Lang geleden brachten Journey gitarist Neal Schon en Sammy Hagar een album uit onder de naam HSAS. De twee bleven vrienden en richtten een paar jaar geleden de band Planet Us op. Bassist Michael Anthony sloot zich bij hen omdat Van Halen op zijn gat lag en drummer Deen Castranova (eveneens Journey) kroop achter de kit. Ze schreven een handvol nummers en hielden er vervolgens mee op omdat Van Halen weer actief werd. Neal Schon zocht en vond vervangers in zanger Jeff Scott Soto (Talisman en Yngwie Malmsteen) en bassist Marco Mendoza (Whitesnake). Ze herdoopten de band in Soul Sirkus en namen in 2004 hun debuut “World Play” op. Aanvankelijk verscheen die cd in eigen beheer, maar later was die ook verkrijgbaar via Warner Brother’s internet site. Het Italiaanse Frontiers label schoof de band een contract onder de neus, dat ze gewillig tekenden. “World Play” werd opnieuw uitgebracht met vier extra (nieuwe) nummers en nieuw ingespeelde drumpartijen omdat Deen Castranova zijn stokjes had overgedragen aan Virgil Donati (uit Steve Vai’s band).
Na een paar luisterbeurten mag geconcludeerd worden dat Soul Sirkus de opgeklopte verwachtingen niet geheel waar maakt. Ze maken zeer degelijke hardrock, maar het zijn niet allemaal echt briljante composities. Vergelijkingen met klassiekers als “Escape” van Journey of het debuut van Bad English zijn dan ook volledig uit den boze. Melodieus is het natuurlijk wel en het gitaarwerk van Schon is bij tijd en wijle weer wonderschoon. Van de nieuwe nummers is alleen “Alive” een aanwinst voor het album. “Abailar To’ Mundo” is een jam die in de badkamer van Flea (Red Hot Chili Peppers) lijkt te zijn opgenomen, “My Love, My Friend” is een kort a capella nummer waarop Soto nog eens bewijst een verdienstelijk zanger te zijn, maar als nummer stelt het niets voor en ook “James Brown” is weinig meer dan een jolige jam. Van de originele twaalf nummers vallen “Another World” op door het mooie oriëntaalse accent en “Soul Goes On” en “Coming Home”door de prachtige melodielijn en een excellerende Soto. De overige liedjes zijn zoals gezegd degelijk en veelal up-tempo, maar ontberen overtuigingskracht. Eigenlijk zou deze band een lange tijd moeten gaan toeren, groeien als eenheid and dan pas hun beste materiaal opnemen. Als nevenproject zie ik dat echter niet snel gebeuren.
Geef een reactie