Sorcerer - Reverence Jaar van release: 2021 Label: Metal Blade Records
De Zweedse doomgrootheden van Sorcerer doken tijdens de coronaperiode de studio in, niet om nieuw werk te componeren, maar om hun jeugdidolen te eren. Het resultaat is Reverence, een digitale EP met vier covers van grootheden als Rainbow, Black Sabbath, Saxon en Ozzy Osbourne. Zoals de titel al aangeeft: respect, eerbied en bewondering staan centraal.
De EP trapt af met “Gates Of Babylon” van Rainbow. Sorcerer geeft hier een eigen draai aan door het tempo in de coupletten te halveren, zoals je van een doomband mag verwachten. De arrangementen zijn rijkelijk voorzien van vingervlug soleerwerk van Kristian Niemann en Peter Hallgren, wat het origineel een epische Sorcerer-injectie geeft. Toch roept deze aanpak gemengde gevoelens op: de song verliest wat van zijn vloeiende grandeur door de vele tempowisselingen.
Daarna volgt “When Death Calls” van Black Sabbath, afkomstig van het vaak vergeten Headless Cross-album uit 1989. Een moedige keuze, want deze Tony Martin-periode wordt zelden gecoverd. Anders Engberg overtuigt vocaal en weet de dramatische toon van het origineel uitstekend te benaderen. De band blijft hier dichter bij de bron, en dat werkt in hun voordeel.
“Crusader” van Saxon is een logische, maar wat voorspelbare keuze. Het nummer wordt netjes uitgevoerd, met als hoogtepunt opnieuw de stem van Engberg, die moeiteloos het theatrale karakter van de tekst draagt. Toch had het gewaagder geweest om een minder bekend nummer uit de Saxon-catalogus te kiezen.
Afsluiter “Waiting For Darkness” van Ozzy Osbourne’s Bark At The Moon is misschien wel het hoogtepunt van de EP. Sorcerer weet de melancholie en duisternis van het origineel fraai te vertalen naar hun eigen, plechtige stijl. De ‘Prince of Darkness’ zou tevreden zijn.
Conclusie
Reverence is geen essentiële release, maar wel een eerlijke en sympathieke hommage aan de helden uit de jeugd van de bandleden. De EP laat horen waar Sorcerer muzikaal vandaan komt, en dat is op zich al waardevol. Vergelijk het met Metallica’s Garage Inc.: een ode aan de invloeden die je als muzikant vormen. Er wordt geen nieuwe weg ingeslagen, maar dat is ook niet de bedoeling. Dit is liefde voor muziek, verpakt in vier goed uitgevoerde covers.
