Queen – Greatest Hits I & Greatest Hits II Jaar van release: 1981 en 1991 Label: EMI Records
“Sommige bands maken albums. Andere maken herinneringen. Queen bouwde monumenten.” Wat moet je nog zeggen over Queen dat niet al gezegd is? Vier muzikale karakterkoppen. Vier songschrijvers. Eén onnavolgbare stem. En een discografie die leest als een rockopera waarin elk nummer een bedrijf op zich is. Met Greatest Hits I (1981) en Greatest Hits II (1991) leverde Queen niet één, maar twee sonische tijdcapsules af die niet alleen hun carrière omspanden, maar de soundtrack werden van miljoenen levens. Dit zijn geen compilaties – dit zijn hoofdstukken uit de bibliotheek van de popcultuur.
GREATEST HITS I (1981) – Het Onweerstaanbare Begin
Released in het najaar van 1981, op een moment dat Queen al een decennium de wereld doorkruiste als een muzikale meteoor met kroon, is deze plaat niets minder dan een masterclass in songconstructie, melodie en theatrale power. Bohemian Rhapsody – episch. emotioneel. experimenteel. Hier begon het. Niet zomaar een nummer, maar een universum van zang, falset, pompende riffs, Italiaanse opera en sterfelijkheid. Wie dit niet kent, leeft onder een steen – een stille, koude steen. Another One Bites the Dust – funkrock zoals je hem niet verwacht van een Britse band. John Deacon’s baslijn is hier pure testosteron in notenvorm.We Are the Champions / We Will Rock You – stadionhymnes? Ja. Maar ook: rituelen. Wereldwijde bezweringen. Killer Queen, Somebody to Love, Don’t Stop Me Now – Freddie op zijn meest dramatisch, en vocaal op het scherp van de snede.
GREATEST HITS II (1991) – De laatste dans.
Tien jaar later. Freddie’s stem klinkt nog even krachtig, maar de schaduw van AIDS hangt al in de coulissen. Deze collectie, verschenen vlak vóór zijn overlijden, dit is geen zwanenzang. Het is een triomfantelijke aaneenschakeling van nummers. Groots, dramatisch, veelzijdig – een laatste, met een koninklijke buiging. Radio Ga Ga – Roger Taylor’s eerbetoon aan vervlogen tijden. Die de jaren ’80 in één klap samenvat. I Want to Break Free – synthpop en rock smelten samen tot een popklassieker die meer zegt over vrijheid dan honderd speeches. The Show Must Go On – zó rauw, zó intens. De laatste krachten van Freddie zijn hier hoorbaar. A Kind of Magic, Who Wants to Live Forever, Innuendo – bombast meets ballade, bezieling meets perfectie.
Als Hits I de opmars is, dan is Hits II de overwinningsstoet die door een bloedrood decor marcheert. Niet als tragisch afscheid, maar als eeuwige erfenis. Beide albums zijn gemasterd, met dynamiek die recht doet aan het originele werk. De trackvolgorde is geen chronologische optelsom, maar een bewuste ritmiek van energie, melancholie, groove en grandeur.
Samen vormen ze een dubbele sonische kroon. Queen bewees dat het niet alleen om albums draait, maar om momenten die in muziek worden bewaard – voor altijd. En ja – Freddie. Hij verdient een alinea apart. Geen zanger klonk zo vrij, zo theatraal, en tóch zo menselijk. Of hij nu fluistert of brult, hij probeert je ziel te raken. Met deze twee albums hoor je zijn hele reis: van koninklijke rebel tot stervende held – altijd met een microfoon als zwaard en een piano als schild.
Conclusie
Greatest Hits I & II zou ik niet willen noemen als standaard verzamelalbums. Ze zijn tijdloze documenten van een band die veel durfde en alles gaf. Van glam tot gospel, van opera tot hardrock – Queen was vaak groots in elk genre dat ze aanraakten.
