Elf – The Elf Albums Jaar van release: 1991 Label: Cherry Red Records
In een tijdperk waarin alles draait om heruitgaven, deluxe boxsets en vinyl-revivals, is het zeldzaam dat een compilatie ook écht waarde toevoegt aan het muzikale landschap. The Elf Albums is daar een gelukkig voorbeeld van. Deze dubbele set brengt twee van de drie studioalbums van Elf samen — Elf (1972) is helaas niet van de partij, maar bevat de overig albums: Carolina County Ball (1974) en Trying to Burn the Sun (1975) — en laat horen waar het allemaal begon voor de man die later legendarisch zou worden: Ronnie James Dio.
Wie Elf enkel kent als de bluesy prelude op Rainbow, staat een verrassing te wachten. Ja, dit is geen epische fantasy metal zoals Dio’s latere werk. Geen draken of heilige diver-symboliek. Wat je krijgt is een groovende, rauwe en doorleefde mix van bluesrock, honky-tonk, en beginnende hardrock — doordrenkt met Hammond-orgels, boogie-georiënteerde gitaarpartijen en Dio’s jonge maar al indrukwekkende strot. Het titelloze debuut Elf is nog sterk geworteld in de rock ‘n roll van de jaren ’60. Denk aan Little Feat meets Deep Purple. Tracks als Hoochie Koochie Lady en Never More laten al de vocale klasse van Dio horen, maar ook de uitstekende synergie tussen gitarist David Feinstein, pianist Mickey Lee Soule en de ritmesectie (in latere jaren grotendeels meegegaan naar Rainbow).
Carolina County Ball
Op het tweede album, Carolina County Ball, begint de band pas echt te bloeien. De productie (toen al in handen van Roger Glover) is warmer en voller, en de songs zijn rijker gearrangeerd. Het titelnummer is een vreemde maar vermakelijke mix van southern gospel, rock en jazz-blazers — een teken dat Elf geen concessies deed aan genreverwachtingen. L.A. 59 en Ain’t It All Amusing zijn diep geworteld in de Amerikaanse rocktraditie, maar tillen zich op door Dio’s expressieve zang, die tegen die tijd al klinkt als een krachtige oerkreet van een rockprofetie in wording.
Trying to Burn the Sun
Het derde en laatste album, Trying to Burn the Sun, is zonder meer het krachtigste van de drie. Hier hoor je een meer gestructureerde hardrocksound, met riffs die al richting Rainbow en Dio’s solowerk wijzen. Shotgun Boogie, Wonderworld en Streetwalker klinken urgent, gretig, en vooral: klaar voor het grotere werk. Niet toevallig zou Ritchie Blackmore kort daarna Dio meenemen voor de oprichting van Rainbow.
Historische waarde
The Elf Albums is geen release voor mensen die alleen maar op zoek zijn naar bombastische riffs of explosieve solo’s. Dit is muziek die je teug leid naar eind jaren 60 en begin jaren 70 voor het onstaan van de hedendaagse hardrock. Je hoort de geboorte van een stem die later miljoenen zou beïnvloeden, maar ook een band die — ondanks de schaduw van wat komen zou — op zichzelf overtuigt. Het is een reminder dat grote legendes klein beginnen, met passie, groove en lef.
Conclusie
The Elf Albums is een eerbetoon aan een vergeten fundament van de hardrockgeschiedenis. Geen grote commerciële knaller, maar een muzikaal document dat je in één ruk uitluistert en daarna wéér opzet. Want waar Ronnie James Dio was, daar was vuur. En dit is waar het voor hem begon.
