Dream Theater – Live at Budokan Jaar van release: 2004 Label: Elektra Records
Wanneer een band als Dream Theater besluit een livealbum op te nemen in de legendarische Budokan Hall in Tokio – waar eerder Deep Purple, Cheap Trick en Ozzy hun iconische liveplaten schoten – weet je dat je niet zomaar een tussendoortje krijgt. Live at Budokan is dan ook geen simpel tourdocument, maar een technisch en muzikaal monument. Opgenomen op 26 april 2004 tijdens hun Train of Thought-tour, is dit een showcase van een band op het absolute toppunt van zijn kunnen.
Dream Theater staat al decennia bekend als de vaandeldrager van de progressieve metal, maar wat ze hier laten horen grenst aan het buitenaardse. Het samenspel tussen John Petrucci, Jordan Rudess, Mike Portnoy, James LaBrie en John Myung is zo hecht, strak en virtuoos dat je soms vergeet dat het live is. Zelfs de moeilijkste ritmische wendingen, toonladders en maatsoorten worden moeiteloos uitgevoerd. Maar wat dit album écht bijzonder maakt, is dat het hart nooit ontbreekt.
Waar sommige progacts verzanden in technisch machtsvertoon, houdt Dream Theater altijd voeling met melodie, sfeer en spanning. Live at Budokan is daardoor niet alleen een masterclass voor muzikanten, maar ook een meeslepend luisterdocument voor de pure liefhebber.
Met een speelduur van ruim 2 uur en 40 minuten, verdeeld over drie schijven (of 2 DVDs/Blu-rays), is dit een livealbum voor de lange adem. Maar nergens wordt het langdradig. De band put rijkelijk uit het toen nieuwe Train of Thought-album (As I Am, Endless Sacrifice, In the Name of God), maar schuwt ook de klassiekers niet. Wat meteen opvalt is de krachtige productie. As I Am opent de show furieus en scherp, met een snijdende gitaar en een LaBrie die – ondanks eerdere kritiek op zijn liveprestaties – bijzonder sterk klinkt. Beyond This Life wordt omgevormd tot een epische jam van 18 minuten, waarin alle leden op virtuoze wijze hun moment krijgen. Rudess en Petrucci duelleren als ware gladiatoren, terwijl Portnoy als een bezetene het ritme opjaagt en weer laat zakken. Trial of Tears en New Millennium zijn verrassende keuzes, maar live juist bijzonder sfeervol en meeslepend. Uiteraard is er plaats voor publiekstrekkers als Pull Me Under en The Spirit Carries On, die het Japanse publiek moeiteloos in vervoering brengen. Het afsluitende In the Name of God is ronduit vernietigend en sluit de avond af met de intensiteit van een progressieve oorlogsmachine.
De mix is voorbeeldig: alles is hoorbaar, elke nuance komt door. De drums knallen, de bas is vet en helder, en de gitaren snijden zonder te overheersen. Je hoort het publiek, maar het staat nooit te ver op de voorgrond – de muziek blijft centraal. Livealbums vallen of staan met hun energie, en Live at Budokan bewijst dat zelfs technisch complexe muziek groots en meeslepend kan klinken zonder aan emotie in te boeten.
Voor de doorgewinterde prog metal-fan is dit verplichte kost. Voor muzikanten is het verplichte studie. Maar ook fans van pure rock en metal die hun grenzen willen verleggen, kunnen hier hun hart ophalen. Dit is niet vrijblijvend luistervoer – hier moet je voor gaan zitten, maar het levert je keer op keer kippenvel op.
Conclusie
Live at Budokan is meer dan een livealbum. Het is een monument voor muzikale toewijding, precisie en passie. Dream Theater laat hier zien waarom ze al decennia op het hoogste niveau opereren – zonder concessies, zonder kapsones, maar met een ongelofelijke drive om elke noot tot kunst te verheffen.
