Riverdogs – On Air Jaar van release: 1990 Label: Deko
Wanneer je de naam Riverdogs laat vallen, is de kans groot dat een glinstering verschijnt in de ogen van doorgewinterde hardrockfans. Niet alleen vanwege de vocale klasse van Rob Lamothe, maar vooral omwille van het feit dat niemand minder dan Vivian Campbell (Dio, Whitesnake, Def Leppard) hier een significant stempel op heeft gedrukt. Met On Air keren we niet terug naar een klassiek studioalbum, maar krijgen we een liveopname uit 1993 voorgeschoteld – een momentopname uit een vergeten tijdperk waarin melodieuze rock op het punt stond overschaduwd te worden door grunge.
Live in zijn puurste vorm
On Air is opgenomen tijdens een radioshow voor WCR, met minimale overdubs en een opvallend pure sound. Dit is geen gelikte liveplaat à la Live After Death – dit is rauw, ongepolijst en oprecht. Je hoort het schuiven van stoelen, de ademhaling van de zanger, en de kleine imperfecties die het geheel net zo geloofwaardig maken. In een tijd waarin elke release klinisch klinkt, is dit een verademing.
De sterren: Rob Lamothe en Vivian Campbell
Lamothe zingt met een ongeëvenaarde warmte en souplesse. Zijn stem is doordrenkt met blues, soul en een zekere westcoast-zonsondergang die moeilijk te vangen is in woorden. Hij weet de luisteraar moeiteloos te grijpen in songs als Whisper en het fenomenale Toy Soldier.
Vivian Campbell, hoewel vooral bekend van zijn explosieve gitaarwerk bij Dio en Def Leppard, laat hier zijn subtielere kant horen. Geen donderende solo’s of stadiongebrul, maar smaakvolle akkoorden, cleane partijen en emotioneel geladen fills die doen denken aan een kruising tussen Neil Schon en Michael Landau.
De setlist biedt een mooie doorsnede van hun titelloze debuut uit 1990, aangevuld met enkele destijds nog onbekende pareltjes. Spy is funky en scherp, America klinkt als een vergeten Springsteen-ballad met Californische glans, en Water From The Moon is melancholisch en atmosferisch – een nummer dat in deze akoestische context nog sterker binnenkomt dan op plaat. En dan is er nog I Believe, misschien wel hét kroonjuweel van het optreden. Hier komt alles samen: Lamothe’s hartverscheurende zang, Campbell’s melodieuze weefwerk en een dynamiek die je bijna vergeet dat je naar een live-opname zit te luisteren.
On Air is geen plaat voor de casual luisteraar die hoopt op scheurende gitaren en stadionhits. Dit is muziek voor fijnproevers. Voor wie houdt van warme, goed geschreven songs met vakmanschap, gevoel en integriteit. Een aanrader voor fans van Blue Murder, The Eagles, en zelfs Little Caesar.
Conclusie
Hoewel On Air eigenlijk niets nieuws brengt, is het juist de sfeer, de echtheid en de muzikale chemie die dit album tot een absolute must maakt voor liefhebbers van melodieuze rock uit de jaren ’90. Een unieke tijdcapsule die bewijst dat de Riverdogs misschien nooit de roem kregen die ze verdienden, maar muzikaal altijd tot de top behoorden.
