Dream Theater – Greatest Hit (...And 21 Other Pretty Cool Songs) Jaar van release: 2008 Label: Rhino / Atlantic
Wanneer je als band bekend staat om 10-minuten epics, complexe maatsoorten en conceptuele meesterwerken, is het uitbrengen van een “greatest hits”-album al snel een paradox. Toch deed Dream Theater het in 2008 – uiteraard op hun eigen, zelfbewuste manier. De titel zegt alles: Greatest Hit (…And 21 Other Pretty Cool Songs). Het is een knipoog naar het feit dat Pull Me Under hun enige echte radiohit was, maar de rest van hun oeuvre minstens zo indrukwekkend is. Deze dubbel-cd is geen gemakzuchtige verzamelaar. Het is een liefdevol samengesteld retrospectief, met remixes, remasters en een doordachte trackselectie. Kortom: een compilatie die Dream Theater recht doet — én de fan respecteert.
Disc 1 – De ‘Dark Side’: technisch, krachtig en meeslepend
De eerste cd bevat het zwaardere, agressievere materiaal. Hier geen ballads of lange introspectieve passages, maar pure progmetal-energie. Het begint met Pull Me Under, de track die in 1992 op Images and Words onverwachts MTV-rotatie kreeg en de band wereldwijd op de kaart zette. Meteen daarna volgt het pompende Take the Time, en al snel is duidelijk: deze schijf is gemaakt voor wie Dream Theater het liefst hoort in vol ornaat, met riffs, tempo’s en dubbele bass drums op scherp. Lie, The Glass Prison, As I Am, Constant Motion en Panic Attack klinken hier messcherp, mede dankzij de remastering én (in het geval van de eerste drie) een verse remix van Kevin Shirley. Vooral The Glass Prison (van Six Degrees of Inner Turbulence) knalt harder dan ooit tevoren, met een gitaarsound die zelfs anno nu nog indruk maakt. Wat opvalt is de vloeiende samenhang, ondanks het feit dat de nummers over meer dan 15 jaar verspreid zijn opgenomen. Dat zegt veel over Dream Theater’s consequente identiteit: complexiteit met gevoel, uitgevoerd met chirurgische precisie.
Disc 2 – De ‘Light Side’: melodie, emotie en nuance
Op de tweede disc staat het melodieuzere en gevoelsmatig rijkere werk centraal. Een slimme zet, want het laat zien dat Dream Theater meer is dan technische spierballenmetal. Another Day, Hollow Years, Through Her Eyes en The Spirit Carries On laten de balladkant van de band horen, met LaBrie in topvorm en veel ruimte voor subtiele toetsen en akoestische passages. De keuze om Surrounded en Disappear hier op te nemen is gewaagd, maar terecht — het zijn tracks die de diepere lagen in de band blootleggen. Ook hier is de geluidskwaliteit fenomenaal. De remix van Another Day brengt vooral het saxsolo’tje meer naar voren, wat het jazzy karakter versterkt. Solitary Shell en I Walk Beside You (de meest ‘mainstream’-achtige track die de band ooit schreef) zorgen voor balans en toegankelijkheid zonder afbreuk te doen aan het artistieke gewicht. Wat deze compilatie zo sterk maakt, is dat hij geen chronologische volgorde hanteert, maar thematisch is opgebouwd. Daardoor werkt het niet alleen als overzicht, maar ook als luisterervaring. Het enige dat je zou kunnen missen, is materiaal van Train of Thought dat verder reikt dan As I Am, of langere epics als Octavarium of A Change of Seasons — maar die zouden ook moeilijk op één schijf te persen zijn.
Voor de die-hard fan is dit geen vervanging van het studiowerk, maar wel een herontdekking van bekende nummers in een nieuwe sonische jas. Voor de nieuwkomer is het de perfecte kennismaking met het brede spectrum van de band: van brute metal tot melancholieke schoonheid.
Conclusie
Greatest Hit (…And 21 Other Pretty Cool Songs) is misschien wel de meest zelfbewuste, stijlvolle en slimme best-of compilatie die een progressieve metalband ooit heeft uitgebracht. Geen commerciële knieval, maar een weloverwogen samenvatting van 15 jaar muzikale innovatie. Dream Theater bewijst hier opnieuw waarom ze al die jaren een klasse apart zijn gebleven in de metalwereld. Complex, maar niet kil. Emotioneel, maar nooit gezapig. Technisch briljant, maar altijd met een doel. Deze compilatie vangt dat alles perfect.
