The Cult–Best of Rare Cult Jaar van release: 2000 Label: Beggars Banquet Records
Wie The Cult zegt, zegt vibe, volume en voodoo. Ze begonnen als gothrockers met een tambourijncomplex, groeiden uit tot stadionrockers met Led Zeppelin-fixatie, en strandden ergens tussen psychedelische mystiek en testosteron-geblazen rifforgie. Maar wat nou als je tussen de albums door luistert? Wat als je de studiodeuren opent die altijd gesloten bleven? Dan krijg je Best of Rare Cult. Geen restjesmaaltijd, maar een bloederige steak tartaar van alternatieve takes, b-kanten, unreleased tracks.
Rare Cult, prachtig beschreven door Beggars Banquet als “een gigantische schoonmaakoperatie”, bevat opnames van The Cult uit de periode 1984-1995. Best of Rare Cult, zoals de titel al aangeeft en voegt daar nog eens vier nummers aan toe. Daarmee is een “voorproefje”-cd met vijftien nummers compleet, die, zoals het promotiemateriaal vermeldt, “een album op zich” is.
Naast een aantal prima B-kanten zoals “Bleeding Heart Graffiti”, “The River” en “Zap City”, staan er ook een paar zeer zeldzame pareltjes op, zoals de fantastische Peace-remix van “Love Removal Machine”, de Alex Harvey-cover van “Faith Healer”, en het onuitgebrachte “Spanish Gold”, “Lay Down Your Gun (Version Two)”, “Go West (Crazy Spinning Circles)” en “Join Hands”.
Ian Astbury’s stem is hier net zo dramatisch als op de grote hits, maar juist in deze onuitgebrachte tracks is hij vaak… losser. Astbury zingt alsof hij of net uit een trance komt, of je er middenin wil sleuren. En meestal lukt beide. Billy Duffy is en blijft de riffsmid van The Cult, en op deze verzameling hoor je hem in alle staten van dienst: van ongeslepen postpunkfunk tot messcherpe arenarock.
Het mooie van deze verzameling? Je hoort dat Duffy’s gitaar de constante is, ongeacht de context: altijd grimmig, groovend en grandioos echoënd. Niet alles is loepzuiver. En dat moet ook niet. Sommige tracks zijn ruig gemixt, half af of bewust overgeproduceerd. En dat maakt dit album zo aantrekkelijk: je hoort de band in wording, in schets, in schemerlicht. Je hoort de fouten. De magie. De momenten waarop het net níet werkt – en daardoor des te echter is. Voor de fan: onmisbaar. Voor de nieuwsgierige luisteraar: een riskante, maar lonende eerste date.
Conclusie
Best of Rare Cult is geen greatest hits. Het is een reis langs vergeten zijwegen, stoffige demo’s, halve hits en hele rariteiten. Het laat een band horen die voortdurend tussen mystiek en machismo balanceerde, met een frontman die je bezweert en een gitarist die je bij de strot grijpt.Niet alles is even gepolijst. Maar daarom des te krachtiger.
