Marillion – A Singles Collection Jaar van release: 1992 Label: EMI Records
“Tussen stilte en storm, tussen Genesis en de jaren ’90, daar weeft Marillion zijn verhaal — dromend, drijvend, en nooit tevreden met minder dan gevoel.” In 1992, precies op het kantelpunt tussen twee decennia, bracht Marillion een verzamelaar uit die alles samenvat wat de band tot dat moment was: een progressieve paradox. Te melodieus voor de progpurist. Te kunstzinnig voor de poprockmarkt. Te eerlijk om zich aan trends te verkopen. En dat maakt A Singles Collection tot een fascinerende momentopname van een band die niet paste, en daardoor juist bleef plakken.
Marillion is een band van twee gezichten. Fish, de dichter, de dramaqueen, de genadeloze spiegel voor de jaren ’80. En Steve Hogarth, de zanger van de ziel, de introverte romanticus, de herdefiniëring van de band na 1989. Deze compilatie presenteert beide tijdperken zij aan zij. Geen scheiding, geen oordeel. Gewoon: hier is de reis. Luister, voel, en kies je kamp of niet.
Kayleigh – het onvermijdelijke vlaggenschip. Een lied dat de ether in sneed als een herinnering waar je niet van loskomt. Wie de riff niet kent, heeft de jaren ’80 niet beleefd. Lavender, Sugar Mice, Warm Wet Circles – miniatuurtjes van melancholie. Puur, pijnlijk mooi, teksten als dagboekfragmenten op muziek gezet. Incommunicado – Fish op z’n punkprog-best. Vol bravoure, overvol zinnen, en toch strak als een vuist in een leren handschoen.
Hooks In You, Cover My Eyes, No One Can – Hogarth-periode, minder bombastisch, meer pop, maar nog steeds doordrenkt met Britse emotionele intelligentie. Geen bubblegum, maar bitterzoete popliedjes vol tragiek. De nieuwe track Sympathy – een bewogen, akoestisch getinte cover van Rare Bird – is geen overbodige toevoeging. Het past als een sluitsteen, een reflectie op een carrière vol schoonheid én strijd. Van de gothic galm van Script for a Jester’s Tear tot de bijna radiovriendelijke helderheid van Holidays in Eden.
En altijd, altijd, is daar die stem — of het nu Fish is, die zingt alsof hij door zijn eigen littekens heen praat, of Hogarth, die zijn emotie laat zinken in stilte.
De hoes is eenvoudig – de karakteristieke Jester-masker in een nieuwe gedaante, alsof hij met pensioen is gegaan maar nog steeds ergens op een zolder leeft. Geen overbodige glans, maar een visuele knipoog naar het verleden, en daarmee vol betekenis. De impact? Deze collectie gaf een nieuwe generatie luisteraars toegang tot Marillion zonder de ballast van lange progsuites. En tegelijkertijd bood het de oude garde de kans om het pad te herbeleven dat Fish én Hogarth samen bewandelden.
Conclusie
A Singles Collection is geen simpele best-of. Het is een emotionele atlas, een compilatie die klinkt als een reisverslag van een band die nooit op één plek kon blijven. Voor sommigen is dit de soundtrack van hun jeugd. Voor anderen een eerste aanraking met een band die woorden gaf aan dingen die je niet kon uitspreken. Voor iedereen: een document vol ziel, stijl, en een tikje weemoed.
