Vandenberg – Best Of Jaar van release: 1985 Label: ATCO / Warner Bros.
In 1985 verscheen Best Of Vandenberg, een verzamelalbum dat niet zomaar de balans opmaakte na drie albums, maar een vlag plantte op de bergtop van Nederlandse hardrockgeschiedenis. Want wat Adrian Vandenberg met zijn gelijknamige band tussen 1982 en 1985 deed, was geen hobbyisme. Geen achterafkroegrock. Nee. Dit was een poging – nee, een geslaagde expeditie – om internationale klasse neer te zetten met Nederlandse roots. En Best Of is daar het monument van.
Vandenberg was een band die schoonheid en vuur combineerde. Een groep muzikanten die hun instrumenten als wapens hanteerden, maar hun melodieën als liefdesbrieven afleverden. Geen metal voor de spierballen, maar hardrock voor het hart. Romantisch? Ja. Pompend? Absoluut. Sferisch én strak? Zeker weten. Adrian Vandenberg stond aan het roer, een gitaarvirtuoos met een penseel in de ene hand en een Gibson in de andere. Zijn solo’s waren schilderijen – emotie, drama, kleur. Hij speelde nooit om te imponeren, maar om te vertellen.
Deze compilatie laat horen hoe drie albums in een rechte lijn naar eeuwigheid reiken. “Burning Heart” – de ballad die zelfs in het beton van L.A. een traan losweekte. Niet alleen een hit, maar een tijdcapsule van verlangen en klasse. Heerink zingt hier alsof hij op boven op flatgebouw staat. “Your Love Is in Vain” – pompende riffs, een refrein dat je het stadion in slingert, en een solo die klinkt als vloeibaar zonlicht.
“Wait”, “Welcome to the Club” en “Friday Night” – vuistrockers met een hook, groove en internationale allure. Als je hier niet je autoruit open draait en meebrult, is je hart van steen of je oren doof. “Different Worlds” – episch, gelaagd, emotioneel. Een nummer die meer zegt dan duizend woorden. Muziek voor tussen de regels van het leven. En dat alles ondersteund door een ritmesectie die als een tank optrekt maar als een jaguar beweegt – drummer Jos Zoomer en bassist Dick Kemper speelden met finesse en power, een perfecte bedding voor Vandenbergs gitaarkunst.
Opgenomen met producers als Stuart Epps en Jim Vallance, klinken deze tracks als trans-Atlantisch goud. Dit is geen demo-bandje dat z’n nummers op band gooit – dit is studiowerk van het hoogste niveau. De gitaren zijn breed en warm, de drums knallen zonder overdaad, de vocalen zijn glashelder. En dat zonder ook maar één seconde hun Nederlandse karakter te verliezen. Want hoe je het ook draait, dit is niet L.A., dit is Enschede met lef.
Zoals het hoort bij een band met klasse, heeft ook de presentatie stijl. De hoes – een sobere, haast mysterieuze collage – hint naar het artistieke karakter van Adrian zelf, die de kunst zowel visueel als muzikaal benaderde. Best Of voelt niet als een tussendoortje, maar als een afsluitend hoofdstuk dat gezien en gehoord mag worden.
Conclusie
Het is een sonisch eerbetoon aan een band die Nederland op de wereldkaart zette zonder een woord te schreeuwen. Het is melodieuze hardrock met emotie, technisch verfijnd zonder ijdelheid, episch zonder bombast. Vandenberg was (en is) geen cliché, geen trucje – maar een krachtig hoofdstuk in het grote boek van echte rockmuziek.
