Helloween – Giants & Monsters Jaar van release: 2025 Label: Reigning Phoenix Music
Er zijn bands die verdwijnen in de nevel van de geschiedenis, er zijn bands die koppig doormodderen en er zijn bands die, na veertig jaar stormen en bliksem, opstaan met de kracht van een natuurfenomeen. Helloween behoort tot die laatste categorie. Met Giants & Monsters, hun achttiende langspeler, bewijst de Duitse powermetalformatie dat de heren uit Hamburg niet enkel overleven, maar opnieuw de maat zetten.
Toen Helloween in 1984 het levenslicht zag, was de missie simpel: snelheid, melodie en grootse verhalen. Met Keeper Of The Seven Keys I & II schreef de band niet alleen klassiekers, maar ook het fundament van wat we later power metal zouden noemen. De decennia erna brachten line-upwisselingen, creatieve ups en downs, en zelfs periodes van twijfel. Toch leidde de hereniging met Kai Hansen en Michael Kiske in 2017 tot een renaissance die zijn weerga niet kent. Het Helloween-album uit 2021 voelde als een triomfantelijk statement: een band die verleden, heden en toekomst wist te verenigen in zeven man sterk. Vier jaar later ligt er dus een opvolger, gehuld in een artwork van Thomas Ewerhard en Eliran Kantor dat zowel sprookjesachtig als dreigend oogt: Giants & Monsters.
Al bij opener “Giants On The Run” wordt duidelijk dat de band niets aan kracht verloren heeft. Het is Kai Hansen ten voeten uit: episch, energiek en met harmonieën die Gamma Ray ooit groot maakten. Het nummer trekt je in een reis die zowel majestueus als vertrouwd klinkt. Helloween anno 2025 klinkt hechter, consistenter dan ooit. Waar het vorige album soms nog wat zoekend was naar balans tussen vijf songschrijvers, horen we hier een eenheid die organisch ademt.
Michael Weikath levert met “Savior Of The World” en “Under The Moonlight” songs die teruggrijpen naar de hoogtijdagen van Keeper, waarin snelheid, melodie en een vleugje melancholie samensmelten. Het is vintage Helloween, maar zonder stoffig te klinken. Andi Deris, sinds 1994 de rots in de branding, verrast met contrasterende composities: het vlotte “A Little Is A Little Too Much” – dat flirt met moderne rock à la Pink Cream ’69 of Kissing Dynamite – en het meeslepende “This Is Tokyo”, een ode aan de Japanse fans. Zijn gevoelige “Into The Sun” vormt de broodnodige adempauze: een ballade met piano en gelaagde toetsen waarin Kiske en Deris samen schitteren.
Sascha Gerstner, vaak in de schaduw van de grote namen, laat met “Universe (Gravity For Hearts)” en het spiritueel getinte “Hand Of God” zien dat hij een componist is die de grenzen van het genre oprekt. Gospelachtige zanglijnen, moderne riffs en een vleugje barok: Helloween toont lef zonder hun herkenbare DNA te verloochenen.
En dan is er natuurlijk “We Can Be Gods”, waarin Kiske, Deris en Hansen hun stemmen verweven tot een koor dat zowel bombastisch als menselijk klinkt. Dit is Helloween op zijn best: drie generaties stemmen die samenkomen in één groot gebaar. Het acht minuten durende “Majestic”, de afsluiter, vormt de kroon op het werk. Rustig beginnend met gesproken woord, uitmondend in symfonische grandeur en gitarenduels die je naar adem doen happen, sluit de plaat af in ware epische stijl.
Het geluid – opnieuw fijngeslepen in de Wisseloord Studio’s – is krachtig, helder en toch warm. De productie laat ruimte voor de drie gitaristen om hun unieke stem te laten horen: melodieus, fel, soms bijna klassiek. De ritmesectie met Markus Grosskopf (al veertig jaar onverstoorbaar op bas) en Dani Löble (drums) legt een fundament dat buldert en stuwt.
Na vijftig minuten is de luisteraar murw gebeukt en tegelijk opgeladen. Giants & Monsters is geen album dat de geschiedenis volledig herschrijft, maar wel een dat overtuigt door kracht, variatie en volwassenheid. Het is een plaat die de erfenis van Keeper eer aandoet en tegelijk bewijst dat Helloween anno 2025 springlevend is.
Of, om het in beeldspraak te vatten: Helloween heeft zichzelf tot een zevenkoppig monster gesmeed. Groot als een reus, speels als een kind, melancholiek als de herfst en stralend als de zon boven een festivalweide. Wie dacht dat veertig jaar geschiedenis een last zou zijn, hoort hier het tegendeel: Helloween klinkt als een band die net begonnen is, maar alles al weet.
Conclusie: Giants & Monsters is geen makkelijke kopie van succes, maar een volwassen, veelzijdige plaat die fans van elk tijdperk iets te bieden heeft. Een album dat je verplicht opnieuw te luisteren, en nog eens, en nog eens. Want dit is geen gewone verzameling songs. Dit is Helloween.
