CURTAINFALL – De schaduw die blijft
Making of, deel 3
Het verhaal van Curtainfall gaat verder. Een paar weken stilte – maar stilte bij Curtainfall betekent niet stilstaan. Achter de schermen, tussen de kronkelende kabels en malende algoritmes, is de band druk bezig geweest. En zie daar: de eerste twee nummers hebben het digitale daglicht gezien.
Nummer 1. Fractured Light
Nummer 2. Shadows That Remain
We beginnen met het nummer waarmee alles begon: “Fractured Light” (Gebroken Licht). Een titel die meteen verraadt waar het bij Curtainfall om draait: het snijvlak tussen mens en machine, licht en schaduw, waarheid en illusie.
De tekst is een poëtisch mijnenveld van morele twijfel. “We ruilden waarheid voor onderdak / Munten van weelde kochten onze schaamte” – dat is niet zomaar rijmelarij, dat is existentiële wanhoop op een bed van synthesizers en geprogrammeerde riffs. Hier spreekt een ik-figuur die zijn eigen spiegelbeeld niet meer vertrouwt, gevangen in een wereld van façades. De zanglijn is gedragen, haast theatraal, terwijl het arrangement langzaam van contemplatief naar dreigend bouwt.
Je hoort echo’s van de oude progmetal-traditie, maar dan door een digitale lens: filmisch, donker en op momenten bijna sacramenteel. Wanneer de regel “Gebroken licht door gebroken luchten” klinkt, lijkt het alsof de muziek zelf barst — een botsing tussen hoop en noodlot, keurig verpakt in vier minuten melancholie.
En dan nummer twee: “Shadows That Remain” – de titeltrack en, laten we eerlijk zijn, het hart van het project. Hier klinkt Curtainfall op zijn meest menselijk én meest ongrijpbaar tegelijk.
De tekst is een innerlijke dialoog met de duisternis zelf: “Ik probeerde te ontsnappen aan de duisternis, maar de nacht kent nog steeds mijn naam.” Dat is pure gotische poëzie met een moderne twist. De muziek zwelt aan als een storm die je van binnenuit raakt; trage akkoorden, een statige opbouw, en een refrein dat aanvoelt als een zucht van berusting.
“Schaduwen die blijven, fluisterend mijn naam…” — het refrein blijft hangen als een echo in een lege kathedraal. Hier geen verlossing, maar acceptatie. De strijd is niet gewonnen, maar de hoofdpersoon leeft nog, zij het gehavend.
Wat Curtainfall hier neerzet, is verrassend samenhangend voor iets dat deels door kunstmatige intelligentie is geboren. De thematiek is zuiver menselijk: angst, verlies, identiteit, waarheid. De klanken komen uit machines, maar de emoties klinken alsof ze rechtstreeks uit een gebroken hart lekken.
De titel van het album, Shadows That Remains, krijgt hiermee steeds meer betekenis. Niet als een dreiging, maar als een constante herinnering aan wie we zijn – schaduwen van wat ooit was, en misschien, als we geluk hebben, wat nog komt.
De volgende stap? Meer nummers uitwerken, meer arrangementen fine-tunen, en hopelijk een eerste clip – als de gratis software het houdt en de laptop niet besluit om zelf in retraite te gaan.
Curtainfall beweegt zich tussen droom en daad, tussen code en zuivering.
En ergens in die digitale duisternis gloeit een klein, menselijk lichtje.
Bert Meijers
