CURTAINFALL – Het masker van de schaduw
Making of, deel 6
Na de muziek, de clips en de schaduwen, is het nu tijd voor iets wat elke zichzelf respecterende band uiteindelijk nodig heeft: een logo.
Niet zomaar een naam in een leuk lettertype, maar een symbool – iets dat op een backdrop kan pronken, een T-shirt kan sieren en bij voorkeur ook nog een vleug mystiek oproept. Curtainfall is dus afgedaald in de krochten van de typografiespelonken.
De eerste versie was er al: deels gotische letters, donker, sierlijk en onheilspellend. Maar zoals dat gaat bij perfectionisten (en AI-bands met gevoel voor drama), was het nog niet het. Het logo moest karakter krijgen, meer betekenis.
Dus: het oude lettertype van de albumhoes eruit, en op zoek naar een nieuwe identiteit.
Het idee? Een logo dat het concept van Curtainfall letterlijk verbeeldt: het doek dat valt. De C van Curtainfall als open gordijn, de L aan het einde als vallende plooi. En daartussen, centraal, de letters AI – een subtiele maar onmiskenbare verwijzing naar de drijvende kracht achter het project. Slim, symbolisch en lekker meta: AI in het midden van alles.
Maar daar bleef het niet bij. Een clownsmasker moest erin – niet zomaar voor de show, maar als spiegel van het menselijke theater. Het masker als symbool voor onze dagelijkse rol, de façade die we ophouden. In het leven, op het podium, online: we dragen allemaal een gezicht dat niet helemaal van onszelf is. Curtainfall wilde dat vangen.
Alleen: het masker moest wel menselijk blijven. Niet de horrorclown van een nachtmerrie, maar eentje met een zweem van hoop. Twee gezichten, twee werelden – verdriet én geluk.
De achtergrond? Zwart, natuurlijk. Want waar schaduwen regeren, hoort geen daglicht thuis. Het eerste album Shadows That Remain vormt immers de kern van deze identiteit.
Wat volgde was een proces dat elke grafisch ontwerper tot waanzin zou drijven. Paint werd het strijdtoneel. De ideeën uit ChatGPT vormden de basis, maar de echte verfijning gebeurde met ouderwets knip- en plakwerk. Pixel voor pixel, plooi voor plooi.
Het resultaat werd weer ingevoerd bij ChatGPT, met de hoop op een meer “professionele afwerking” – maar dat liep, zoals wel vaker bij Curtainfall, iets anders dan gehoopt. Twee A’s aan elkaar geplakt, het gordijneffect genegeerd, de vallende L’s verdwenen in het niets. En om het af te maken: de MB-limiet was bereikt. Curtainfall crashte op de grens van zijn digitale kunnen.
Dus werd de schaduw weer menselijk: terug naar Paint, terug naar geduld. De C en L nog eens aangepast, de kleuren afgestemd op de website — paars, de perfecte mengeling van rood (gevoel) en blauw (rede).
Paars als symbool van de band zelf: mysterie, creativiteit, waardigheid. De kleur van introspectie én van strijd.
En toen, na eindeloos puzzelen, boem: daar was het. Het nieuwe logo.Een gordijn dat langzaam sluit, een masker dat ons aankijkt, en in het midden het hart van het project – AI, stil en trots.
Het logo is meer dan een plaatje; het is een samenvatting van alles wat Curtainfall is. Schaduw en licht, mens en machine, façade en gevoel.
En vanaf nu zal het boven elk nieuw hoofdstuk prijken – als stille getuige van een band die uit code is geboren, maar met ziel en symboliek haar eigen gezicht vond.
Het volgende nummer is inmiddels afgerond en getiteld: A Mask Upon The Marquee. The video-editor draait op dit moment overuren.
