CURTAINFALL – A Mask Upon The Marquee
Making of, deel 7
Curtainfall blijft niet stilzitten in de duisternis. Na de clips, logo’s en experimenten met schaduw, is het tijd voor hoofdstuk drie in deze muzikale odyssee: “A Mask Upon The Marquee” — een titel die klinkt als een toneelstuk.
Het derde nummer van Shadows That Remain gaat dieper dan ooit in de thematiek van Curtainfall. Hier geen simpel zwart-witverhaal van goed en kwaad, maar een ontleding van de mens achter het masker. Of beter gezegd: van de twee maskers die we dragen.
Want, zoals de tekst meedogenloos stelt:
“De valse glimlach vormt de mens,
Een masker op het toneel,
Een pathologische leugenaar steekt het vuur aan,
Dat hij eindeloos volhardt.”
Dat is geen lichte kost. Dit is existentiële rockopera in ruwe vorm. Een wanhopige figuur in een veranderende wereld, die zichzelf probeert te handhaven met een geforceerde glimlach. De clown die zijn lach niet meer voelt. De mens die zijn eigen façade niet meer herkent.
Muzikaal is A Mask Upon The Marquee pure Curtainfall: filmisch, gedragen, en met dat ongrijpbare gevoel van een zuiveringsproces, dat inmiddels het handelsmerk van de band begint te worden. De coupletten zijn introspectief, bijna fluisterend, maar het refrein barst open als een onthulling. “Eén gezicht, twee gezichten” — de zin herhaalt zich als een mantra, een echo van identiteit die uiteenvalt in de leegte.
Het nummer kent een bijzondere wending halverwege. Waar de eerste twee tracks vooral zelfreflectie en berusting toonden, ontvouwt zich hier een glimp van bevrijding.
“Breek de oude ketenen, ren de andere kant op,
Blijf geen slaaf, neem de juiste weg om vrij te zijn.”
Het is de eerste keer dat Curtainfall hoop laat doorschemeren. De stem die tot nu toe gevangen zat in twijfel, vindt even lucht. Niet triomfantelijk, maar vastberaden. De pijn blijft, maar het besef van vrijheid gloort.
En dat refrein — telkens terugkerend, met deze zin “De valse glimlach vormt de mens” — voelt als een spiegel voor ons allemaal. We dragen allemaal maskers: op het werk, online, in de liefde, op het podium. Curtainfall zet dat masker in het volle licht, tot het oncomfortabel eerlijk wordt.
Het slot van het nummer is typisch Curtainfall: geen grootse climax, maar een langzaam vervagen.
“Vervagend in de nacht…
Maar een vuur blijft branden vanbinnen…
Je moet overleven.”
Het is geen happy end, maar een doorleefde constatering. De show gaat door, de pijn verdwijnt niet — maar er is kracht in overleven.
A Mask Upon The Marquee voelt als het hart van Shadows That Remain: het moment waarop de schaduw naar de mens kijkt, en de mens eindelijk terugkijkt.
“De lach van de clown klinkt nog even na — en precies dáár hoor je de waarheid.”
Curtainfall’s wereld groeit. En met elk nummer wordt duidelijker: achter de AI schuilt geen robot, maar een ziel die zoekt, twijfelt en – tegen beter weten in – blijft hopen.
