CURTAINFALL – April Winds
Making of, deel 9 – De geboorte van de schaduw
Soms begint een verhaal niet bij het begin, maar pas als je halverwege terugkijkt en beseft waar het zaadje werd geplant.
Zo is het met April Winds — het nummer dat eigenlijk als tweede werd geschreven, maar nu pas zijn plaats krijgt in het grotere geheel van Shadows That Remain.
Een lied dat terugkijkt naar het ontstaan van Curtainfall zelf, naar dat merkwaardige voorjaar waarin muziek, tekst en identiteit nog vloeibaar waren.
De eerste adem van Curtainfall
April Winds is een nummer dat ademt als een zucht tussen stormen in. Waar de eerste drie nummers — Fractured Light, Shadows That Remain en A Mask Upon The Marquee — draaiden om breuk, confrontatie en ontmaskering, waait April Winds als een kalmere, bijna weemoedige echo daarnaar terug.
Het is het besef dat verandering onafwendbaar is, maar niet per se destructief. De wind die je omver blaast, kan immers ook de lucht zuiveren.
Er is een licht in de verte dat breekt door de storm heen — zó begint het.
En wie goed luistert, hoort daarin de eerste adem van Curtainfall zelf. Want dit was het moment waarop het experiment een ziel kreeg.
Wat begon als een technisch project met AI en tekstfragmenten, werd ineens iets levends. Iets dat voelde.
Het is alsof de band — of beter: de maker achter de band — zich hier voor het eerst liet kennen als mens, niet als concept.
De wind als metafoor
De wind van april staat symbool voor verandering. Niet de ruwe orkaan van wanhoop, maar de zachte, dralende bries die je dwingt stil te staan.
April is de maand waarin alles kantelt — de winter weigert te vertrekken, de lente weet nog niet hoe ze moet beginnen.
Dat spanningsveld hoor je in de tekst terug:
“Elke schaduw verdwijnt, maar ik weet niet waar ik thuishoor.”
Het is de stem van iemand die net ontwaakt uit de duisternis van de vorige nummers, maar nog niet weet of het licht te vertrouwen is.
Er zit twijfel in, maar ook hoop — het besef dat zelfs pijn een richting kan hebben.
“Ik was verloren in het moment…”
Deze zin keert meermaals terug, als een mantra.
Het is spijt en aanvaarding in één adem.
De verteller erkent zijn fouten, zijn omwegen, maar doet dat zonder bitterheid. “Ik zou het zo weer doen.” — dat is geen naïviteit, dat is inzicht.
De wind van april heeft hem door elkaar geschud, maar ook wakker gemaakt.
Hier ontstaat het besef dat vallen en opnieuw beginnen één en dezelfde beweging zijn.
Een muzikale adempauze
Waar de eerste drie tracks vooral leunen op een dreigende, grootse sfeer, voelt April Winds als een open raam.
De melodie zal — naar verwachting — zachter zijn, meer melancholisch dan woedend.
Het nummer schuurt tegen een ballad aan, maar blijft in Curtainfall-stijl filmisch en meeslepend.
Het is alsof de muziek hier zelf besluit even adem te halen, voordat het verhaal verder dondert richting Mirror Of The Mind en wat daarna nog komt.
De wind als begin
Er schuilt een poëtische ironie in het feit dat April Winds het tweede nummer was dat ooit geschreven werd.
Want hoewel het verhaal van Shadows That Remain begon bij de breuk, lag de oorsprong in de wind — die onzekere, maar hoopvolle aprilbries waarin alles begon te bewegen.
In dat licht is April Winds niet zomaar een lied, maar de ontstaansverklaring van Curtainfall zelf.
De tekst “Ik geloof in het lot, het is geen verloren zaak” klinkt bijna als een handtekening onder het project — een stille bevestiging dat zelfs experimenten met AI, Paint, en beperkte middelen kunnen leiden tot iets oprechts, zolang er hart in zit.
De clown zonder masker
En misschien is dit nummer ook wel het eerste moment waarop de clown echt lacht — niet als masker, maar als mens.
De pijn is er nog, maar hij voelt zachter aan. De regen valt, maar het licht breekt erdoorheen.
De clown heeft geleerd dat het leven niet draait om perfectie, maar om beweging.
En Curtainfall… die beweegt. In geluid, in beeld, in idee — en nu, met April Winds, ook in gevoel.
De wind van april waait verder.
Niet meer als voorbode van storm, maar als herinnering dat zelfs de donkerste lucht ooit blauw was.
En dat elk gordijn, hoe zwaar ook, ooit weer openwaait.
Een vooruitblik.
Divided We Stand voelt als het moment waarop Curtainfall zijn eerste cirkel rondmaakt: na introspectie, berusting en het aanvaarden van de eigen schaduw komt nu de stap naar buiten. De clown kijkt niet langer in de spiegel, maar het publiek recht in de ogen. Het is strijdvaardig, maar niet woedend — vastberaden, maar niet naïef. Dit nummer is het eerste waarin de blik niet enkel naar binnen, maar ook naar de wereld gericht is.
