CURTAINFALL – Divided We Stand
Making of, deel 10 – De clown stapt van het podium
Na de melancholie van April Winds, waarin de clown leerde ademen in de luwte van de storm, waait er een andere wind door de wereld van Curtainfall.
Geen zucht van berusting dit keer, maar een kalm, berekend soort strijdlust.
Divided We Stand is het moment waarop de blik van binnen naar buiten verschuift — waar de introspectie plaatsmaakt voor actie.
De clown heeft zijn eigen spiegelbeeld genoeg bestudeerd. Nu richt hij zich tot het publiek, tot de wereld, en vraagt: Wat hebben we eigenlijk met z’n allen gedaan?
Van zelfreflectie naar collectief bewustzijn
De tekst van Divided We Stand opent in een wereld die kil en gespleten aanvoelt:
“De torens schitteren, maar de straten zijn koud.”
Een zin die je bijna kunt ruiken — het contrast tussen macht en leegte, rijkdom en vervreemding.
Curtainfall plaatst zijn clown hier niet langer in het theater van de ziel, maar in het toneelstuk van de samenleving.
Het masker is inmiddels afgevallen, maar wat hij daarachter ziet, is niet geruststellend.
De wereld draagt haar eigen façade — leugens met een glimlach, beloften die gekocht zijn, stilte die verkocht wordt.
En toch is het geen pessimistisch nummer.
Tussen de regels gloeit een ander vuur:
“Maar in de schaduwen brandt een fel vuur,
Het geluid van het volk, de wil om te strijden.”
Het is hoop, maar zonder illusie.
Waar April Winds de eerste adem van herstel was, is Divided We Stand de eerste stap — voorzichtig, maar vastbesloten.
Een strijdlied zonder oorlog
Curtainfall weet het gevaar van grote woorden. Er wordt hier niet geschreeuwd, niet geroepen om revolutie met stenen en fakkels.
Nee, Divided We Stand is het strijdlied van de nadenkende dromer.
De toon is episch, maar gecontroleerd.
De tekst spreekt over muren die groeien, grenzen die snijden, maar ook over de kracht van verbondenheid.
Het is een oproep tot eenheid, niet in politieke zin, maar in menselijke zin.
De clown heeft geleerd dat de scheiding niet enkel buiten hem bestaat — ze liep altijd ook door hem heen.
In die zin is dit nummer het logische vervolg op Mirror of the Mind: eerst moest hij zichzelf in de spiegel herkennen, voor hij kon zien hoe verdeeld de wereld was.
De symboliek van de schaduw
Zelfs nu blijft het centrale thema van Shadows That Remain zichtbaar.
Want de “schaduw” in dit nummer is niet enkel de dreiging van verdeeldheid, maar ook de plek waar het vuur ontstaat.
Waar mensen samenkomen in het donker om licht te maken, daar begint verandering.
De zin “Een wereld in tweeën gesplitst door hebzucht en strijd” klinkt als een sombere diagnose, maar Curtainfall laat het niet daarbij.
“Maar de droom zal niet vallen, hij blijft in onze handen —
Morgen zullen we opstaan, verenigd zullen we staan.”
Het is een refrein dat meer lijkt op een belofte dan op een herhaling.
De clown spreekt niet meer voor zichzelf.
Hij spreekt namens ons allemaal.
De rode draad wordt zichtbaar
Na zes nummers begint het verhaal van Shadows That Remain zich te ontvouwen als een modern epos.
Elke track vertegenwoordigt een fase van bewustwording:
- Fractured Light – het breken van de illusie.
- Shadows That Remain – de confrontatie met de eigen duisternis.
- A Mask Upon The Marquee – de ontmaskering van schijn.
- Mirror Of The Mind – introspectie, het naar binnenkijken.
- April Winds – de verzoening en hoop.
- Divided We Stand – de stap naar buiten, de roep om verbinding.
Waar de eerste helft van het album zich richtte op de innerlijke strijd van de mens, begint nu de tweede helft: de strijd met de wereld zelf.
De clown heeft zijn rol gevonden — niet langer als slachtoffer van zijn masker, maar als boodschapper die oproept tot eenheid.
Samen opstaan
Het refrein “Samen zullen we opstaan, samen zullen we staan” is zowel eenvoudig als krachtig.
Het is de kern van het nummer, maar ook van Curtainfall’s hele project: het idee dat muziek — zelfs uit fragmenten van AI, Paint en doorzettingsvermogen — mensen kan verbinden.
De band, het project, de luisteraar, de wereld… allemaal spelen ze hun rol op dat ene, gedeelde podium.
De clown buigt niet meer.
Hij reikt zijn hand uit.
De storm is voorbij. De strijd is begonnen — maar deze keer zonder haat, zonder masker, zonder angst.
Alleen nog met vuur, en de stille overtuiging dat zelfs in een verdeelde wereld, één melodie genoeg kan zijn om het gordijn opnieuw te openen.
We gaan al vast vooruitkijken op het volgende nummer, we geven alvast een tip van de welbekende sluier.
Echoes of Tomorrow voelt als het moment waarop Curtainfall’s clown echt transformeert: niet langer een dolende figuur tussen licht en schaduw, maar een reiziger die de contouren van zijn bestemming begint te herkennen. De toon is nog steeds strijdvaardig, maar de woede is vervangen door wijsheid. Dit is de fase waarin hij zijn verleden niet langer bevecht, maar omarmt als deel van zichzelf.
