Defecto -Echoes of Isolation
Jaar van Release:2025
Label: Frontiers Records.
Defecto , een band uit Kopenhagen, Denemarken, heeft hun laatste album uitgebracht, getiteld “Echoes of Isolation”. Het is hun vierde volledige album, na “Duality”, dat in 2020 werd uitgebracht. Het is tevens het eerste album dat via Frontiers Music wordt uitgebracht, wat een belangrijke mijlpaal is voor de band.
Er zijn van die platen waarvan je na de eerste draaibeurt denkt: waaróm stond deze band niet allang op de grote internationale kaart? Met Echoes of Isolation levert het Deense Defecto zo’n album af. Een album dat niet alleen de grenzen van progressieve metal opnieuw aftast, maar ze bij vlagen openbreekt met het soort dramatiek, vuur en finesse dat je meestal alleen bij de groten hoort. Dit is hun vierde wapenfeit, het eerste op Frontiers, en waarschijnlijk het moment waarop ze definitief uit de schaduw van de Scandinavische metalreuzen stappen.
“Echoes of Isolation” bevat negen nummers, beginnend met “Eternal Descent”, dat volgt op de dramatische intro “The Unraveling”. Als je Defecto niet kent, maakt de opener al snel duidelijk wat je kunt verwachten. De Denen kunnen worden beschouwd als een progressieve metalband, aangezien hun nummers verschillende wendingen en lagen bevatten. Tegelijkertijd vertrouwt de band op zware riffs, en de combinatie van deze twee elementen maakt “Eternal Descent” een krachtige start van het album.
Een belangrijk nummer op het album is het zinderende “Eclipse of the Void”, dat ook als single werd uitgebracht. Het combineert een filmische benadering van muziek met stevige riffs en meeslepende melodieën. Het is zonder twijfel het nummer op het album dat de muzikale kenmerken van Defecto het beste weerspiegelt. Bij het luisteren naar dit nummer – en eigenlijk naar het hele album – moest ik denken aan bands als Symphony X en Evergrey .
Het album telt slechts negen tracks, maar er is geen seconde verspild. Dit is progressieve metal zonder overbodige franje. Geen ellenlange instrumentale stukken om het vakmanschap te etaleren—alles staat in dienst van de emotie, de spanning, het verhaal.
Ook de zang van Niclas Sonne valt op. Zijn stembereik sluit perfect aan bij de donderende progressieve metal die Defecto biedt. Hij beheerst de ruigere passages even goed als zijn expressieve, cleane vocalen.
Het titelnummer brengt het album naar een grandioze finale. Dit negen minuten durende epos toont een band met een breed scala aan muzikale mogelijkheden. Een sereen en soulvol begin onthult de potentie om sfeervolle soundscapes te creëren, begeleid door emotionele vocalen. Het nummer wordt intenser naarmate het vordert, met Sonne’s vocalen die afwisselen tussen oprechte momenten en indrukwekkende vocale virtuositeit. Samen met de indrukwekkende riffs is de finale een hoogtepunt van het album en een schoolvoorbeeld van Defecto’s muzikale visie. Het is een passend gekozen naamgever voor het album.
Met “Echoes of Isolation” levert Defecto een geweldige plaat af waarvan ik niet had verwacht dat die zo sterk zou zijn. Deze release bevat veel sublieme metalnummers die barsten van de energie, maar tegelijkertijd intensiteit en pure emotie oproepen. Petje af voor Defecto.
Conclusie
Echoes of Isolation is een triomf, een meesterlijk stuk progressieve metal vol vuur, melancholie en technische souplesse. Defecto klinkt gefocust, volwassen, hongerig en tegelijk diep doorleefd. Geen enkele track voelt overbodig, elk moment is zorgvuldig vormgegeven, en toch ademt het album verrassend veel spontaniteit. Als ik dan toch een minpuntje mag noemen, ik ben zelf geen fervent liefhebber van grunt, wanneer deze passages waren vervangen door cleane zang, zou het voor mij een subliem album zijn geweest.
