CURTAINFALL – Carry The Light
Making of – Deel 11: De clown die eindelijk sprak
Er waait een frisse wind door het universum van Curtainfall. En nee, dat is niet omdat de oefenruimte een raam heeft dat niet helemaal sluit — die luxe hebben we niet. En zo, exact één week na de release van Echoes of Tomorrow, staat de volgende visualizer klaar. Ditmaal geen piano in de hoofdrol — die mocht even uitrusten, de diva — want Carry the Light (of voor de intimi: Draag het Licht) trekt het akoestische gitaarwerk naar voren. De track gaat op 28 november in première op YouTube, wat betekent dat de compressor nog net tijd heeft om bij te komen voordat hij weer dienst moet doen.
De creatieve broedplaats van dit project is nog altijd dezelfde kamertafel waar kruimels, kabels en creativiteit met elkaar moeten vechten om plek. Het mengpaneel is een laptop die inmiddels meer draaiuren heeft dan menig stadionband, en de producer? Een wonderlijke coproductie tussen AI en ejameijers, waarbij niemand precies weet wie op welk moment de leiding heeft. Maar hé, chaos schept kunst. Soms per ongeluk, maar toch.
Een mijlpaal in het universum van de clown
Draag het Licht is niet zomaar track 7-of-zo van een album in wording. Het is de mijlpaal, de bocht in de weg waar de clown voor het eerst niet naar binnen tuurt, maar naar buiten.
Waar hij ooit zijn eigen schaduwen bevocht — en er soms spectaculair in bleef hangen — reikt hij nu iemand anders de hand om diezelfde schaduw mee te dragen.
Dit is de clown die zijn masker niet meer gebruikt om zich te verschuilen, maar als een soort emotioneel Zwitsers zakmes: lach, traan, inzicht, en als het moet een scherp randje zelfspot.
De toon van strijd heeft plaatsgemaakt voor een soort milde sereniteit. Niet zweverig (dit blijft Curtainfall), maar gedragen door die broze wijsheid die alleen ontstaat als je eerst een paar keer keihard op je gezicht bent gegaan.
Het muzikale keerpunt
Op het album is dit de tweede en laatste echte breekpunt-ballad. Want we kunnen het verklappen: vanaf hier wordt er weer gas gegeven. Vijf nummers staan nog op de rol en Curtainfall ligt strak op schema om alles nog voor de jaarwisseling het universum in te slingeren.
Draag het Licht voelt muzikaal als het moment dat de muziek even gaat zitten, een slok water neemt, het publiek aankijkt en zegt:
“Ja, dit moet even.”
Geen bombast, geen overdaad. Wel warmte, ademruimte en die akoestische gitaartoon die niet snijdt, maar troost. Het is de rust tussen twee hoofdstukken, het muzikale equivalent van een hand op je schouder.
