Stryper – The Greatest Gift Of all Jaar van Release:2025 Label: Frontiers Records.
Veertig jaar. Zolang heeft het geduurd voordat Stryper—de gele en zwarte ambassadeurs van het christelijk metaalfront—zich eindelijk volledig aan een kerstalbum waagden. In 1985 waren er al de singles Winter Wonderland en Reason for the Season, destijds speels, fris, bijna naïef in hun vrolijke uitstraling. De jaren die volgden brachten grote successen, grote crises, een langere stilte, en een wonderbaarlijke wederopstanding. Nu, anno 2025, staat de vertrouwde bezetting—Michael Sweet, Oz Fox, Robert Sweet en Perry Richardson—met hun zestiende studioalbum opnieuw in de schijnwerpers.
Maar deze keer brandt het licht zachter. Veel zachter.
Een kerstplaat van Stryper: traditioneel, melodieus, maar opvallend voorzichtig. Wie de laatste twee knallers The Final Battle (2022) en When We Were Kings (2024) nog helder op het netvlies heeft, weet dat Stryper de afgelopen jaren brutaler, zwaarder en vrijer klonk dan misschien ooit tevoren. Een band die de knuppel weer in het hoenderhok durfde te gooien. Een band die niets meer in hoefde te houden—en dat ook niet deed.
Op The Greatest Gift of All wordt die koers echter niet voortgezet. Althans: niet muzikaal.
Want hoewel dit kerstalbum een hartelijk, spiritueel en oprecht karakter draagt, is de felheid en de typische “blast van geel-zwart” grotendeels ingeruild voor… radiovriendelijke hardrock. En dat is even wennen.
De titeltrack: Stryper zoals Stryper moet klinken (maar dan met sneeuwvlokken)
De plaat opent met het titelnummer, waarin de kenmerkende Stryper-elementen nog overvloedig aanwezig zijn: stevige riffs, een pakkende melodie, gelaagde harmonieën en die warme, herkenbare stem van Michael Sweet die zich soepel boven de arrangementen verheft. Er zit een subtiele kerstglans in—geen glitterexplosie, maar een zachte lichtreflectie. Het is een veelbelovende start, eentje waarvan je hoopt dat de rest van het album dezelfde energie vasthoudt. Helaas is dat niet het geval. Vanaf Go Tell It on the Mountain begint het album langzaam weg te zakken in een sfeer van ingetogenheid. De accenten verschuiven richting eenvoud, naar emotie, naar sfeer—maar wél ten koste van het typische metalrandje waar Stryper-fans op hopen. Michael Sweet staat centraal in vrijwel elke track. Zijn vocale prestaties zijn onmiskenbaar sterk—de man kan simpelweg niet slecht zingen—but zijn dominantie verdringt het instrumentale geweld dat ooit de motor van Stryper was. Oz Fox krijgt nauwelijks ruimte om te schitteren. Robert Sweet lijkt zijn drumkit te bespelen met een toon van terughoudendheid. De melodieuze twin-gitaren, ooit handelsmerk van de band, spelen hier slechts bijrollen. Wat overblijft is een album dat meer kerstavond bij de open haard ademt dan een heavy metalkerstmis met engelen in leren jacks.
Een van de meest opvallende “mis”stappen is “Little Drummer Boy”. Wat in de basis een ritmisch, pulserend en bijna militair nummer is, wordt hier zo loom neergezet dat iedere drijvende kracht verdwijnt. Het lijkt alsof alle snelheid en scherpte bewust uit de song zijn getrokken. Het resultaat is netjes, beheerst… en helaas volledig ontdaan van leven. De re-takes van de jaren ’80-nummers hadden de gelegenheid kunnen zijn om nostalgie en hedendaagse energie perfect te combineren. Een dikke, vette 2025-productie, een extra scheut power, een solo die even laat weten dat Stryper nog altijd spierballen heeft. Maar in plaats daarvan zijn de nummers trager, dunner en veiliger. “Winter Wonderland” voelt bijna uitgekleed—waar Michael Sweet een “thicker/fatter version” beloofde, is het resultaat eerder een dieetversie van het origineel.
Het zijn nette, warm geproduceerde nummers die de ziel raken, maar nooit écht durven uitstijgen boven hun veilige jasje. Stryper heeft gekozen voor het zekere. Het toegankelijke. Het zachte licht in plaats van de brandende spotlight. En dat mag. Het past bij kerst. Maar het maakt het album ook minder memorabel dan het had kunnen zijn.Eindoordeel: Warm, integer, mooi… maar geen knaller
The Greatest Gift of All is een charmant, warm kerstalbum. Een plaat die gelovige resonantie, nostalgie en emotionele oprechtheid bevat. Een album dat ongetwijfeld een plek zal vinden bij fans die Stryper ook waarderen wanneer de volumeknop niet op 11 staat. Maar het is géén plaat die in de rij van Soldiers Under Command of No More Hell to Pay gaat staan. Daarvoor mist het vuur, de durf en het rauwe randje dat Stryper groot maakte.
