Lynch Mob – Dancing With The Devil Jaar van Release:2025 Label: Frontiers Records.
Lynch Mob , de band onder leiding van voormalig Dokken -gitaarlegende George Lynch, waarmee het laatste hoofdstuk in de legendarische carrière van de groep wordt afgesloten.
George Lynch met pensioen? Natuurlijk niet.
George Lynch met Lynch Mob met pensioen? Ja, dat dan weer wel.
Het is alsof iemand George heeft uitgelegd wat “stoppen” betekent en hij heeft geantwoord: “Sure… maar alleen met één band tegelijk.
En zo verschijnt op 28 november 2025 Dancing With The Devil, het negende én laatste studioalbum van Lynch Mob. Een afscheid, maar dan wel eentje met een staartje – en een flink gitaarstaartje ook. Want ondanks de plechtige toon van de aankondiging hoor je in alles dat Lynch er nog veel te veel plezier in heeft om écht te stoppen.
Het album bouwt voort op hun vorige album “Babylon” en bevat elementen van de klassieke Lynch Mob met een modern randje. Hardrock, blues en soulvolle grooves worden gecombineerd met een onmiskenbare passie en energie.
De line-up is dezelfde als op het album Babylon (2023):
Gabriel Colón – zang, Jaron Gulino – bas, Jimmy D’Anda – drums en natuurlijk George Lynch – gitaar.
De chemie is precies wat je verwacht van een band die weet dat dit de laatste ronde is: niemand spaart energie, niemand spaart ideeën, niemand spaart emotie. Dancing With The Devil klinkt als vier muzikanten die op volle kracht een deur achter zich dichtgooien. Een deur van massief hardhout, welteverstaan. Maar toch mist er iets het heeft geen echte knallers, het is ongekend George Lynch met hier en daar een andere aankleding, maar mis de gitaarvirtuoos, die er nog iets extra’s van maakt. Wat blijft is wel de vertrouwde bluesy hardrock. Dit album markeert het definitieve afscheid van de band, na de afsluiting van alle tournees en liveoptredens – een passend slotnummer van een groep wiens impact op het genre zowel blijvend als invloedrijk is geweest.
In tegenstelling tot sommige bands die aan hun “klassieke geluid” willen terugkeren door simpelweg de bas harder te zetten, voelt Dancing With The Devil wél authentiek. Het heeft dezelfde rauwe energie van Wicked Sensation, maar dan met moderne scherpte en een wat vettere productie.
Producer Chris Collier (KXM, PRONG, HOEKSTRA’S 13) de plaat klinkt helder, agressief en toch warm genoeg. De gitaar staat precies waar ‘ie moet staan: overal dus.
Waar Babylon al liet horen dat Colón een waardevolle aanwinst is, klinkt hij hier zó comfortabel dat je zou zweren dat hij in ’89 al auditie deed.
Zijn stem beweegt moeiteloos tussen blues hartigheid, hardrockbravoure en die typische Lynch Mob-soul. De songs: Groove, hooks, breaks, bluesy randjes en natuurlijk dat typische Lynch-venijn in de riffs.
Speciaal voor Europese fans zit er nog een track extra bij: Somewhere.
Een elegant daadje van dank richting een fanbase die de band al sinds de eerste hairspray-busjes trouw is gebleven. Het nummer past perfect bij de rest van de plaat en voelt aan als zo’n laatste blik van een band voor ze het podium verlaten.
Conclusie:
Geen doffe klap als afscheid, maar een album dat klinkt als een album dat past in het rijtje van de laatste jaren. Lynch Mob sluit af met eer, stijl, ervaring en vooral… plezier. Dancing With The Devil bewijst dat een band met niets meer te verliezen vaak het meest te bieden heeft. Het is geen nostalgische verplichting, “Dancing With The Devil” is niet zomaar een release – het is een afscheid, een plaat die het verleden eert en tegelijkertijd de plaats van de band in de rockgeschiedenis voor de laatste keer bevestigt.
