CURTAINFALL – No Turn Around
Geen weg terug, en eindelijk zin om vooruit te kijken
Soms is het goed als een band — fictief of niet — ophoudt met zichzelf eindeloos te analyseren. Curtainfall doet dat op No Turn Around. Waar The Weight of Choices Made nog klonk als een schuldbekentenis in een lege kerk met tocht door de banken, voelt dit nummer als het moment waarop de deur opengaat en iemand zegt: “Kom, we gaan weer naar buiten.”
Het centrale personage, de clown (die inmiddels meer mens dan metafoor is), heeft zijn spiegel gezien, zijn fouten geteld en komt tot een verrassend volwassen conclusie: het heeft weinig zin om daar nog uren naar te blijven staren. Niet omdat het verleden er niet toe doet, maar omdat je er niet in kunt wonen.
Minder zwaarmoedigheid, meer lucht
Muzikaal laat Curtainfall hier bewust los. De gitaren klinken opener, minder dichtgesmeerd met melancholie, alsof iemand eindelijk een raam heeft opengezet. Geen bombastische riffs of overdreven technische uitspattingen, maar heldere akkoorden die ruimte laten voor adem.
De bas doet precies wat hij moet doen: hij loopt, in plaats van te slepen. Dat lijkt een detail, maar het maakt een wereld van verschil. De hele song beweegt vooruit — niet gehaast, maar vastberaden. Alsof de band zelf ook begrepen heeft dat progressieve hardrock niet altijd hoeft te bewijzen hoe slim hij is.
De zang is opvallend ontspannen. Er zit een lichte glimlach in de stem, een knipoog die zegt: ja, het was rommelig, en nee, ik ga het niet opnieuw uitleggen. Dat werkt. Want dit is geen nummer over verlossing, maar over wakker worden.
Geen heilige, wel helder
De tekst van No Turn Around vermijdt grote woorden en valse wijsheden. Geen zelfhulpboek op rijm, geen zweverige mantra’s. In plaats daarvan krijgt de luisteraar beelden mee die blijven hangen: koude rivieren, vlekken die niet verdwijnen, stappen vooruit met modder op de schoenen.
Dat past bij de muziek. Dit is Curtainfall die beseft dat lichtheid niet hetzelfde is als oppervlakkigheid. Integendeel: het vraagt lef om jezelf niet meer al te serieus te nemen.
De clown is hier geen profeet, geen leraar, geen verlichte goeroe. Hij is iemand die begrijpt dat fouten óók onderdeel zijn van het lied. En dat je soms gewoon door moet spelen, ook als niet elke noot perfect was.
Progressief zonder pretentie
Stilistisch zit No Turn Around ergens tussen melodieuze progrock en toegankelijke hardrock, met een sfeer die doet denken aan de meer optimistische momenten van bands als Marillion, IQ of zelfs een vleugje Rush zonder de rekenmachine.
Geen afsluiter van een album, maar wel een stevig uitroepteken achter het eerste bedrijf.
Conclusie
No Turn Around is Curtainfall op een punt waar veel bands pas laat aankomen: het besef dat vooruitgang niet altijd luid hoeft te zijn. Soms is het genoeg om wakker te zijn.
De clown is niet genezen. Niet perfect. Niet verlicht.
Maar hij staat op.
En dat is, in rockmuziek net als in het leven, vaak al winst genoeg.
