Curtainfall – Curtain of Shadows
De stilte vóór de laatste klap
Er zijn platen die eindigen met een klap. En er zijn platen die juist weten wanneer ze níét moeten slaan. Curtain of Shadows behoort duidelijk tot die laatste categorie. Dit is geen nummer dat met opgeheven vuist het strijdtoneel verlaat, maar eentje dat even achterom kijkt, een wenkbrauw optrekt en mompelt: “Zo… dat was me het ritje wel.”
Binnen het concept van Curtainfall fungeert Curtain of Shadows als het droommoment tussen twee werkelijkheden. Geen finale, geen bombastische apotheose, maar een bezonken ademhaling voordat het verhaal zijn laatste stap zet. Denk minder vuurwerk, meer nagloeiend kooltje — en ja, dat is precies zo bedoeld.
Muzikaal beweegt Curtainfall hier bewust weg van de strijdlust en de scherpte van eerdere hoofdstukken. De gitaren zijn breed en gedragen, niet snijdend maar omarmend. Akkoorden krijgen ruimte om te ademen, noten mogen blijven hangen alsof ze zelf ook nog even niet weten waar ze heen moeten. De drums slaan niet meer als een mars, maar pulseren als een hartslag in rust. Dit is geen nummer dat je bij de keel grijpt; het legt een hand op je schouder en zegt: “Rustig maar. Ik ben er.”
De zang sluit daar naadloos bij aan. Geen theatrale uithalen of dramatische escalaties, maar een beheerste voordracht vol nuance. Je hoort iemand die niet meer hoeft te bewijzen dat hij iets heeft meegemaakt — de ervaring zit al in de stem. Het refrein werkt niet als meebruller, maar als ankerpunt: ingetogen, bijna meditatief, met een melodielijn die eerder cirkelt dan stijgt.
Tekstueel is Curtain of Shadows typisch Curtainfall: symbolisch, licht filosofisch en nét zelfbewust genoeg om niet te verzanden in zwaarmoedigheid. Schaduw en licht blijven sleutelwoorden, maar waar die eerder tegenover elkaar stonden, zijn ze hier eindelijk met elkaar in gesprek. De pijn wordt niet ontkend, maar ook niet meer opgeblazen. Dat alleen al voelt als groei — of, zoals een oude rockrecensent het zou zeggen: wijsheid met een rafelrand.
En ja, er zit humor in. Niet in de vorm van grappen, maar in relativering. In het besef dat het leven geen strak georkestreerde opera is, maar eerder een voorstelling met improvisatie, valse inzetten en af en toe een vergeten tekstregel. Curtain of Shadows lijkt dat niet alleen te accepteren, maar er zelfs zachtjes om te glimlachen.
Belangrijker nog: dit nummer weet precies wat het níét wil zijn. Geen eindpunt, geen definitieve conclusie. Eerder een schemerzone waarin alles even stilvalt. Een droom vóór het ontwaken. De plaat zegt hier eigenlijk: we zijn er bijna, maar nog niet helemaal. En dat maakt het des te sterker.
In rockopera-termen is Curtain of Shadows het moment waarop het podium donker wordt, het publiek stilvalt en je weet: wat hierna komt, móét raak zijn. Geen groot gebaar, geen pathos — alleen vertrouwen in het verhaal, de muziek en het feit dat soms een laatste lach meer zegt dan een laatste schreeuw.
Of, om het in goed Nederlands hardrockjargon te zeggen:
dit is geen slotakkoord, dit is het akkoord dat nog even blijft hangen.
