Halestorm – Everest Jaar van Release:2025 Label: Atlantic.
Halestorm heeft de afgelopen jaren gestaag gewerkt aan de status van meer dan zomaar een Amerikaanse hardrockband. Dankzij slimme samenwerkingen, veel zichtbaarheid en vooral een frontvrouw die live elke zaal moeiteloos bij de strot grijpt, staat de band inmiddels op het punt om zalen als AFAS Live te vullen. Niet slecht voor een band die “pas” zes studioalbums op de teller heeft. Maar succes schept verwachtingen, en met Everest wil Halestorm laten horen dat ze artistiek niet stil blijven staan.
Laat dat meteen duidelijk zijn: Everest is zonder twijfel het meest volwassen album dat Halestorm tot nu toe heeft afgeleverd. Volwassener in productie, in sfeer en vooral in songwriting. Dat betekent echter niet automatisch dat alles raak is. Zelfs op grote hoogte kan de lucht soms wat dun worden.
De samenwerking met producer Dave Cobb (Rival Sons, Sammy Hagar, country-adel) blijkt een schot in de roos. De sound is rauwer, zwaarder en opvallend ongepolijst. Soms voelt het alsof de band live in de studio staat te rammen, zonder vangnet. Even wennen, zeker na de wat gladder geproduceerde voorgangers Vicious en Back From The Dead, maar het past verrassend goed bij Halestorm anno nu.
Opener ‘Fallen Star’ zet meteen de toon: heavy, dynamisch en minder voorspelbaar dan we van de band gewend zijn. Het contrast tussen stevige coupletten en een ingetogen refrein werkt uitstekend. De titeltrack ‘Everest’ bouwt langzaam spanning op, met een refrein dat zich vastbijt en niet meer loslaat. Arejay Hale laat hier horen dat hij meer is dan alleen een lompe roffelaar; zijn drumwerk is subtieler en dreigender dan voorheen.
Het absolute hoogtepunt is echter ‘Darkness Always Wins’. Een song die onderhuids kruipt, zich langzaam ontvouwt en uiteindelijk groots uitpakt. Lzzy Hale zingt hier met hoorbare emotie en controle. Als er één nummer is dat laat horen hoezeer Halestorm gegroeid is, dan is het deze. Kleine kanttekening: Joe Hottinger blijft een degelijke gitarist, maar geen uitgesproken stylist. Een tikkie meer persoonlijkheid in de solo’s had sommige nummers nóg sterker kunnen maken.
Ook ‘Like A Woman Can’ verdient een dikke pluim. Wat begint als een bijna soulvolle, jaren tachtig-achtige vibe, groeit uit tot een krachtige, sensuele hardrocksong met een refrein dat zich vastzet. Halestorm durft hier buiten de lijntjes te kleuren, zonder hun identiteit te verliezen. Dat geldt ook voor ‘Gather The Lambs’, een donkere zwijmelaar met een refrein dat uitnodigt tot aanstekers-in-de-lucht, maar zonder goedkoop sentiment.
Maar dan zijn er ook de struikelblokken. ‘WATCH OUT!’ en ‘K-I-L-L-I-N-G’ (waarom die hoofdletters, inderdaad) proberen Halestorm in een extremere hoek te duwen. Het resultaat is wisselend. De thrash-achtige uitbarsting van eerstgenoemde voelt geforceerd en Lzzy’s geschreeuw werkt eerder op de zenuwen dan op de nekspieren. De tweede is een kort, agressief snelheidsmonster dat vooral laat horen dat experimenteren niet altijd betekent dat het beter wordt.
De ballads zijn zoals altijd aanwezig. ‘Shiver’ is een degelijke, wat jaren-negentig aandoende rustpauze. Afsluiter ‘How Will You Remember Me?’ is eerlijk gezegd nét iets te nadrukkelijk geschreven voor toekomstige afscheidsdiensten. Mooi gezongen, dat wel, maar ook behoorlijk voorspelbaar. Het had subtieler gemogen.
Conclusie:
Met Everest bewijst Halestorm dat ze geen band is die veilig op routine blijft varen. Het album is ambitieus, soms rauw, soms onhandig, maar vooral gedurfd. Niet elk experiment slaagt, maar de plaat bevat meer dan genoeg sterke songs om te blijven boeien. Dit is geen makkelijke hap, maar wel een voedzame. Halestorm klinkt volwassener, zwaarder en minder voorspelbaar dan ooit.
Halestorm heeft de top van Everest misschien niet foutloos bereikt, maar ze zijn onderweg wel een stuk interessanter gaan klimmen.
