Dream Theater–Live Scenes From New York Jaar van release: 2001 Label: Elektra Records
Live Scenes from New York is geen liveplaat, het is een muzikaal mammutproject, een drievoudige cd vol vingervlugge virtuositeit, proggy precisie en emotionele overdaad. Opgenomen in hun thuisstad op 30 augustus 2000 in het Roseland Ballroom (en, o ironie, uitgebracht op 11 september 2001 — met een hoes waarop de Twin Towers in brand staan… autsch!), is dit de live-uitvoering van hun magnum opus Metropolis Pt. 2: Scenes From a Memory — plus een hele rits extra tracks, toegiften en jams die zelfs de gemiddelde wiskundedocent laten duizelen.
“Sommige bands geven een concert. Andere bouwen een kathedraal van noten. Dream Theater gooit er nog een achtbaan, boekenkast en drumcarrousel bij.
Laat het gezegd zijn: Scenes from a Memory is geen makkelijk album. Het is een muzikale en een conceptueel mozaïek over reïncarnatie, moord, jaloezie, déjà vu en hypnotische regressietherapie. Live uitgevoerd? De hele rockopera wordt gespeeld met militaire discipline, maar ook met vuur. Dream Theater speelt niet alsof het moet — ze léven deze muziek.
Zeg wat je wil over James LaBrie — hier klonk de man nog zo als hoort. Zijn uithalen in Fatal Tragedy en Beyond This Life zijn bijzonder goed. In Through Her Eyes raakt hij de kern. Geen autotune, geen safety net — dit is een zanger die zijn publiek aankijkt terwijl hij zonder parachute springt. En ja, af en toe laat hij een noot glippen — maar in de wereld van Dream Theater is dat alleen maar menselijker dan hun noten per seconde-statistiek toelaat.
Als LaBrie het hart is, is Mike Portnoy de kloppende stalen vuist van deze show. Hij drumt alsof hij een octopus op Red Bull is, maar elke fill, elk accent, elke tempoverandering heeft betekenis. Zijn leadvocals op One Last Time en The Spirit Carries On voegen rauwheid toe — de whiskey tegenover LaBrie’s wijn. En zijn charisma op het podium is groot genoeg om ook vanaf cd voelbaar te zijn.
Ja, John Petrucci speelt veel. Te veel? Misschien. Maar elke noot is gestudeerd, gezongen en doordacht. In The Dance of Eternity vliegt hij van jazzfusion naar trashmetal naar neoklassiek binnen drie minuten. Zijn solo op Home is geen gitaarsolo, maar een roman in zes snaren. En dan die toon… alsof Satriani en Malmsteen samen een kind hebben gekregen, opgevoed door Gilmour.
Dit is Rudess’ eerste liveplaat met de band, en wat een binnenkomer. Zijn partijen zijn bizar snel, maar ook atmosferisch en filmisch. The Dance of Eternity is grotendeels zijn showcase — en hij speelt alsof hij vier hersenhelften tegelijk bedient. Zijn toetsen zweven, schuren en steunen. Hij is de techneut in de machinekamer die de lichtknoppen én de lasers tegelijk bedient.
Na het complete Scenes from a Memory (oftewel cd 1 en 2), krijg je op cd 3 nog een meedogenloos sluitstuk: Metropolis Pt. 1 – dé brug naar het conceptalbum. Klinkt live nóg beter. Learning to Live – 12 minuten lang prog-euforie. A Change of Seasons – het afsluitende kwartier-plus epos dat meer tempo’s telt dan de gemiddelde jazzopleiding. Het publiek in New York krijgt geen toegift, maar een nabeving. En wij dus ook.
Conclusie
Live Scenes from New York is geen typisch live-album. Het is een ritueel, een concertfilm zonder beeld, een epische reconstructie van muzikale overgave. Dream Theater bewijst dat je intellect, gevoel, techniek en drama kunt combineren zonder ooit je geloofwaardigheid te verliezen — al heb je er wel een handleiding bij nodig.
