Deep Purple – 30: The Very Best Of Deep Purple Jaar van release: 1998 Label: EMI
Deze CD verscheen ter gelegenheid van hun dertigjarig bestaan en bevat 18 nummers in single‑versie of remixvorm, vrijwel alles wat Deep Purple populair maakte. De dubbele CD‑versie biedt zelfs 28 tracks voor de diehard verzamelaar. In deze single‑disc‑recensie volg ik de thema’s, topnummers en wat er ontbreekt. Dit is een playlist voor luie luisteraars, met edits, remasters en klassieke knallers verpakt in net geen anderhalf uur muzikale mythologie.”
“Hush” De cover die Purple in 1968 in Europa op de kaart zette. Gillan’s komst was nog future business, maar deze versie zet meteen de toon: zompig riff, naïve groove, en Britse bravoure in een liedje. De remaster klinkt geslepen zonder suiker. “Speed King” nu zit de band pas écht in hun stadium. Blackmore’s riff klinkt als een dieselmotor met rolschaatsers erop. High energy! Gillan brult zijn longen uit zijn lijf — en ja, je krijgt spontaan zin om 140 te rijden op de snelweg. “Child in Time” (edit) misschien de enige echte opera‑metalopera. Jammer dat het flink geknipt is (van 11 naar 4 minuten), maar de essentie van drama, emotie, en Gillan’s huil blijft staan. “Smoke on the Water”, onmiskenbaar het anthem, het icoon van rook, riff en rocklegende. Zelfs beginnende gitaristen leren deze solo – en Purple lijkt het nog steeds te voelen bij elke setlist. “Highway Star” een remix uit ’97, en terecht: Paice trommelt sneller dan een machinegeweer, Lord’s toetsen blazen je oren omver, en Blackmore solo’t nog alsof het 1972 is. “Perfect Strangers” vant de comeback in 1984, power, mystiek en herkenbaarheid in één song. Perfect voorbeeld van hoe Purple zichzelf durfde heruitvinden én loyaliteit aan hun roots hield. “Burn” & “Stormbringer”, met Coverdale & Hughes op zang én bas kruist Purple in de Mark III‑periode funk met bluesy hard rock. “Ted the Mechanic” / “Any Fule Kno That”, de Steve Morse‑sound in de jaren ’90. Noch jong, nog oud, deze nummers klinken fris maar zijn typetjes binnen de Purple‑erfenis: zelfbewuste hedendaagse tracks die laten zien dat Purple níet stilstaat.
Sommige klassiekers ontbreken: Knocking at Your Back Door, Space Truckin’ en King of Dreams (allemaal op de dubbele versie maar niet op deze cd). Tracks als Woman from Tokyo en Child in Time zijn ingekort — een rage bij compilaties, maar pijnlijk als je fan bent van de volledige ervaring. Voor beginners: een prima instap.
Conclusie
30: The Very Best Of Deep Purple is geen remastered boxset, maar wel een vrolijke, herkenbare samenvatting van hun belangrijkste periodes (Mark I t/m Morse), ideaal voor autoliefhebbers, festivalbezoekers en nostalgische fans. Niet alles perfect — maar wel alles herkenbaar. En eerlijk: wat zou rock zijn zonder Highway Star, Smoke én Perfect Strangers?
