Dream Theater – Once in a LIVEtime Jaar van release: 1998 Label: EastWest / Elektra
Dit is de eerste volledige live‑registratie van Dream Theater: geen EP-samenspel, geen livevideo ingesneden tot highlights — maar een complete setlist van de Touring into Infinity-tour, doorspekt met jammomenten, soundtrackknipogen en virtuositeit tot voorbij de limiet. Veel live‑albums klinken luchtig, dit album voelt als een sonische breuklijn: drie uur gebalde ambitie, met riffs die je borstkas trillen en solo’s die elke longinhoud lijken te claimen.
A Change of Seasons (Acts I & II – Fragment, Disc 1 opener)
Een gewaagde keuze om deze meerfasige suite te fragmenteren, Ik zou zeggen: “als een mixed grill menu’s in hapklare brokken serveren.” Act I & II starten groots, maar je raadt: het volledige drama wordt later weer opgepakt in subdelen, wat de flow breekt, maar ook een dramatisch kompas biedt.
Puppies on Acid / Just Let Me Breathe / Voices / Take the Time
De live‑vingerafdruk van Falling Into Infinity. Puppies explodeert, Voices weeft een sf‑wals in proggalm. Take the Time barst open in een solo‑medley waarop Petrucci on the spot Freebird en Moby Dick-cues mixt. Jawel: ze jammen subtiel op Lynyrd Skynyrd én Led Zeppelin in één track.
Lines in the Sand / Scarred / Ytse Jam
Lines is hier een live‑ramp zonder kit — rauw, lang en overweldigend. Scarred bouwt avonddonker met Joe’s gitaarecho, en pakt over in Ytse Jam: instrumentale chaos en briljante wiskunde in één sessie. De kickstart van de tweede helft van Disc 1. Portnoy tilt drumsolo naar theatrale kunst: hi-hats die fluiten, double‑bass als machinegeweer, fills die gloeien. Hij dirigeert zijn kit alsof hij de arena bestuurt en bewijst dat hij ooit vergeten is dat hij tijdsbegrenzer mag zijn.
Disc 2
Trial of Tears, een psychedelisch hoogtepunt: vlak voor de lead begint hoor je Portnoy subtiel Close Encounters of the Third Kind-thema’s. Later duiken Rush‑motieven uit Xanadu op. Het is een progmetal drama. James zingt dit met rauwe emotie, zelfs als hij hoger stemt dan zijn stemblad denkt.
Hollow Years / Take Away My Pain / Caught in a Web / Lie
Hollow Years balanceert melancholie en sereniteit. Take Away My Pain is controversieel — een saxsolo van Jay Beckenstein maakt het net iets te easy‑listening binnen hun repertoire. Caught in a Web en Lie zijn ritmisch scherp,
Peruvian Skies, hier barst de sfeer los: Sherinian publiceert Pink Floyd en Metallica riffs (Have a Cigar, Enter Sandman) middenin zijn arrangement. Portnoy & Petrucci improviseren alsof het een jam‑avond is in LA, en de band lacht met zichzelf. Ze kunnen wel zeggen dat dit “te veel” is, maar solo’s als Flight of the Bumblebee meets Mission Impossible zijn precies de reden dat je fan wilt zijn van virtuositeit zonder redenering. Een wervelwind van thema’s, technisch mokerslagen.
Pull Me Under / Metropolis / Learning to Live + A Change of Seasons VII
Het concertvuurwerk: Pull Me Under is gretig, Metropolis start de encore en nestelt zich daarna in Learning to Live, exact op het moment dat het publiek zingt “Me‑tro‑polis”. De overgang naar Crimson Sunset (deel VII) is briljant.
– LaBrie: zijn stem is niet de ster van weleer: het is bekend dat hij een stemblessure had. Respect, maar het is voelbaar en hoorbaar. Sherinian: flamboyant, aanwezig, maar soms te veel: keyboards overheersen, vooral in zware tracks. De mix balanceert niet altijd even subtiel. En wat moet je over Myung zeggen op de achtergrond bivakkerend, maar de stille kracht als bassist, raakt elke noot, waar menig ander muzikant jaloers op moet zijn.
Conclusie
Once in a LIVEtime is geen perfecte liveplaat — maar je koopt ‘m voor het moment: de band als levende machine, imperfect op een epische manier. Het markeert het einde van het Sherinian‑tijdperk, en legt de blauwdruk voor wat Dream Theater later als conceptband zou worden. Solo, spanning, incomplete zanglijnen, publiek dat dirigeert: het is een rock‑document waarin het avontuur hoorbaar is.
