Transcendence – Nothing Etched In Stone Pt 1. Jaar van release: 2025 Label: Eigen beheer
Na 22 jaar keert Transcendence terug uit de Texaanse woestijn, en ze klinken alsof ze nooit zijn weggeweest. De band, ooit opgericht in de late jaren ’90 en bekend van de sterke EP 3 Stones (2003), brengt nu hun langverwachte conceptalbum Nothing Etched in Stone uit – in twee delen. Deel 1 is hier, en maakt meteen duidelijk: deze gasten hebben niet stilgezeten. De band wordt nu geleid door de nieuwe zanger Brian Dixon (Resonance Theory), met Jeff Ford op gitaar, Kirk Wood op bas, John Howser op keyboards en de nieuwe drummer Derrek Edwards . Zoals elke muzikant weet, is het schrijven van muziek slechts een deel van de albumcyclus. Om een succesvolle plaat te maken, moet er goed worden nagedacht over het opnameproces, de mixage en de mastering, anders is de kans veel kleiner dat je visie echt tot leven komt. De Texaanse progmetalband Transcendence was zich hiervan terdege bewust toen ze hun geplande plaat Nothing Etched in Stone voor 2020 schreven . Hoewel het bedoeld was als een enkel stuk, kwamen er door de beperkingen van de pandemie problemen met de opname en mastering aan het licht. Na vijf jaar heeft de groep eindelijk de kans gekregen om het album opnieuw op te nemen en te distribueren, met de kanttekening dat het in twee delen moet worden gesplitst. Etst Nothing Etched in Stone, Part I zich in de progressieve metalgenre.
Nieuwe zanger Brian Dixon (Resonance Theory) blijkt een gouden greep. Zijn stem zit ergens tussen Geoff Tate en Zak Stevens in, met genoeg power én gevoel. Hij wordt omringd door gitarist Jeff Ford, die de ene na de andere killer-riff uit zijn mouw schudt, toetsenist John Howser die sfeer en bombast toevoegt, en een ritmesectie (Kirk Wood en Derrek Edwards) die klinkt als een stoomwals met finesse.
Nothing Etched in Stone straalt een klassieke heavy metal-gevoeligheid van het oude Queensrÿche duiken op in het timbre van zanger Brian Dixon en in de rechttoe rechtaan, riff-zware benadering van songwriting. De refreinen vormen het compositorische middelpunt, terwijl de omringende secties dienen als opbouw naar deze momenten, aangevoerd door de zang. In veel gevallen voelt Transcendence zich meer verwant aan powermetal dan aan progressieve metal, met zijn relatief compacte speelduur, focus op melodie boven techniek en energieke gevoeligheden.
Het album is een prog/power-conceptplaat over de reis van een artiest door passie, verlies en verlossing – zonder dat het te theatraal wordt. Denk: Queensrÿche, Fates Warning, Dream Theater, Crimson Glory en een vleugje vroege Kamelot, maar dan met meer pit en minder pretentie.
Als je de instrumentale nummers buiten beschouwing laat, zijn alle nummers: “Take Control” galoppeert met powermetalriffs; “One Fear” bouwt een spookachtige, melodieuze groove op; “Shades of Winter” levert boeiende hooks; “Last Solstice” combineert zwevende vocalen met progcomplexiteit; “Infect the Nations” is een opzwepend nummer; “Voices in the Dark” valt op door zijn memorabele melodieën en geweldige refrein; en “Ruins… Before the Dawn” met zijn prachtige harmonieën en prachtige melodieën en zijn emotionele uitschieters die het progmetalgevoel van eind jaren ’90 perfect vangen.
De productie is in handen van Bart Rose (Fort Worth Sound) en Derek Taylor (mastering – o.a. Eniac Requiem), en klinkt vet, dynamisch en organisch. Geen plastic drums of opgeplakte gitaren hier – dit ademt echte muziek. Als uitsmijter is er bonustrack “Open the Sky”, die nét buiten het concept valt, maar een heerlijk melodieus staaltje progpower biedt. Opgenomen en gemixt door Travis Wills (Crimson Glory, Infidel Rising).
Conclusie
Nothing Etched in Stone Pt. I is geen nostalgietrip, maar een sterke, moderne prog/powermetalplaat met ballen én gevoel. Geen filler, alleen killer. Voor fans van melodieuze metal met brains én hart. Aanrader voor iedereen die z’n metal graag melodieus én meeslepend heeft. Bring on Part II!
