Wytch Hazel – V: Lamentations Jaar van release: 2025 Label: Bad Omen Records
Wytch Hazel is een Engelse hardrock- en heavymetalband die in 2011 is opgericht. De band staat momenteel onder contract bij Bad Omen Records. Oorspronkelijk droeg de band de naam Jerusalem, die al bezet was Wytch Hazel begon met de line-up van Colin Hendra op gitaar en zang, Josh Winnard op gitaar, Cornelius Corkery op bas en Aaron Hay op drums. In 2012 bracht de band hun debuut-EP uit, getiteld The Truth. Tegen de tijd dat de band begon met het schrijven en opnemen van hun debuutalbum, was het grootste deel van de line-up veranderd, waarbij Hendra en Corkery bleven, Winnard en Hay vertrokkenen ook Winnards vervanger Matt Gatley, die ook in 2015 vertrok. Alex Haslam kwam in 2015 bij de band op gitaar, terwijl Jack Spencer in 2013 de positie van Hay overnam. In 2016 bracht de band hun debuutalbum uit, getiteld Prelude, dat werd uitgebracht via Bad Omen RecordsIn 2018 nam de band hun tweede album op en bracht het uit, getiteld II: Sojourn , In 2020 bracht de band hun derde album uit, III: Pentecost , dat door verschillende recensenten zeer werd geprezen. In 2023 gevolgd door Sacrament.
Invloeden, stijl en overtuigingen
Oprichter Colin Hendra stelt dat Iron Maiden een van de invloeden van de band is. Alex Haslam bevestigde dat andere invloeden Led Zeppelin , Wishbone Ash en Jethro Tull waren. Hoewel de lyrische inhoud van Wytch Hazel sterk is georiënteerd op thema’s uit het christendom , geschreven door Hendra, beweren ze niet een christelijke band te zijn.
Nu terug naar het album: “V: Lamentations is als een kerkzaal behekst door riffs. Een ode aan falen én herstel, vol melodieën die wél durven buigen maar nooit breken.” En ja: af en toe is het tempo zo traag dat je bijna moet doseren. Maar binnen die ruimte bouwt Wytch Hazel majestueuze melodieën op die horen bij de heroïsche kant van hardrock.
“I Lament” de albumopener, geschreven laat in het proces en gemarkeerd door diepe mentale worsteling – Hendra klaagde over chronische vermoeidheid en stemproblemen. Run The Race: een Maiden-echo riffschema, verzadigd met melancholiek vuur. “The Citadel” Een statig meesterwerk: akoestische intro die zich ontvouwt naar elektrische grandeur met mandoline, Sabbathiaanse grooves en melancholische gitaarthema’s. Een hymne aan innerlijke onzekerheid en spirituele hoop. “Elements” 70’s classic hardrock stijl: groovy, luchtig, een ode aan melodie. Frisse riffs, catchy refreinen – maar, opnieuw: de verse mist een explosieve opbouw waardoor het aan impact verliest. “Woven”Het vlaggenschip, eerste single: ingetogen, melodieus, en toch krachtig. Positieve boodschap verpakt in mosgroene riffs, gevolgd door een bij vlagen geestige solo die laat zien dat eenvoud niet hetzelfde is als simplistisch. “Elixir” (instrumentaaltje) Folkachtig intermezzo: minimalistische mandolines en zangstemmen met Byzantijnse glans. Geen climax‑moment, wél ademruimte — een artistieke pauze tussen zwaarte en glans. “Heavy Load” Een ballad die begint in de duisternis en zich ontvouwt in een majestueuze melodie. Mellotron-mystiek meets Black Sabbath-melancholie. Lichtvoetig en zwaar tegelijk, alsof zware kleren een ademige klaagzang zingen. “Healing Power” Slottrack. Multi-vocale harmonie, Refrain à la Uriah Heep meets AOR-lift-off. De boodschap: er is vernieuwing na ellende.
Conclusie
V: Lamentations is geen tempo-epos. Het is introspectie in galoppende riffs, emotie in ceremonieel tempo, cathedraal in noten. Een album dat pijn en hoop laat klinken als één geluid. Technisch verfijnd, melodisch integer, inhoudelijk gelaagd — met een scheut stilte als ruimte voor reflectie.
