Whitesnake – Best Of Whitesnake Jaar van release: 2003 Label: EMI Records
Whitesnake werd opgericht in 1978 door zanger David Coverdale, kort na zijn vertrek uit Deep Purple. Wat begon als een losjes rockende bluesformatie met albums als Trouble (1978) en Lovehunter (1979), groeide uit tot een wereldband met stadionambities. Vooral met het titelloze album Whitesnake (1987) brak de band wereldwijd door, geholpen door zinderende clips en de iconische video met Tawny Kitaen op de motorkap van een Jaguar. Whitesnake was nooit slechts een band. Het was een verzameling muzikanten die elkaar vonden op de rand van het podium. In de regen, op asfalt, onder rookmachines. Daar waar vrouwenlippen lippenstift bijtekenden, en mannen hun stem verloren aan refreinen die ze dachten te vergeten. Wie luisterde, hoorde Adrian Vandenberg fluisteren via zijn snaren. Of Sykes, die zijn riffs niet speelde maar beet. Aldridge sloeg zijn drumstel alsof de tijd zelf moest worden stilgeslagen. En in het midden: Coverdale. Geen frontman – een figuur uit een oude roman, die alleen leeft als hij zingt.
David Coverdale, de koning van sensualiteit, bluesgevoel en keiharde hooks, toont met deze verzamelaar opnieuw waarom hij decennialang de arena’s in vuur en vlam zette. Best Of Whitesnake (2003) is niet de eerste compilatie van de band – en zeker niet de laatste – maar het is wel een van de meest complete, smakelijk samengestelde en goed geproduceerde. Van zijn roots in Deep Purple tot het wereldsucces met “Here I Go Again” en “Is This Love”, weet Coverdale moeiteloos de grens tussen soulvolle bluesrock en bombastische hair metal te overbruggen. De nadruk in deze verzamelaar ligt op het gouden tijdperk: de jaren ’80, toen Whitesnake transformeerde van een bluesy pubrockband tot een MTV-reus.
Bepalende groepsleden, schrijfers.
David Coverdale – de constante factor, met zijn zwoele, krachtige stem en onweerstaanbare podiumuitstraling. John Sykes (ex-Thin Lizzy) – verantwoordelijk voor de moderne, metalachtige sound van het ’87-album. Adrian Vandenberg – onze eigen Nederlandse trots, speelde o.a. op Slip of the Tongue.Steve Vai, Tommy Aldridge, Neil Murray, en vele anderen – Whitesnake was vaak een wervelwind aan topmuzikanten.
Topnummers uitgelicht
“Still of the Night”. Dé powerball van Whitesnake. Een monstertrack. Riffs als sloopkogels, een tempo dat uit barok en Zeppelin tegelijk lijkt te komen. Coverdale hijgt, zingt, gromt – dit is pure, erotische rock op steroïden. “Is This Love”. De zachtzinnige tegenhanger. Een ballad die alles zegt over Coverdales romantische kant. Kippenvelmelodie, AOR-perfectie. Een van de grootste hair metal-ballads ooit. “Here I Go Again” (1987 version). Eigenlijk van oorsprong uit 1982, maar in ’87 opnieuw opgenomen met Vandenberg op gitaar. Deze versie is strakker, sneller, radiovriendelijker – en werd een wereldhit. Meebrullen verplicht. “Fool for Your Loving”. Nog zo’n track die in meerdere versies bestaat. Bluesy op de originele Ready an’ Willing, zwaarder op de ‘89 versie. Beide laten zien: Coverdale weet waar soul en metaal elkaar raken. “Give Me All Your Love”. Een klassieke rockstamper, met energiek gitaarwerk en een frontman in topvorm. De melancholie van “The Deeper the Love”. Het refrein in “Love Ain’t No Stranger” – alsof iemand op het nippertje een deur sluit die net opengaat.
De tracks op deze verzamelaar zijn remastered en klinken krachtig, met behoud van het warme analoge karakter. De balans tussen ballads en uptempo tracks maakt de plaat geschikt voor zowel de doorgewinterde fan als de instapper.
Conclusie:
Best of Whitesnake (2003) is niet zomaar een bloemlezing. Het is een brief aan een vergeten tijd, geschreven door de man die ooit naast Ritchie Blackmore stond te zweten in een rookgordijn van Purple’s erfenis. David Coverdale, de zanger die nooit een zanger was, maar een verteller. Een verleider. Een gebroken romanticus. Het is geen overbodige cashgrab, maar een uitstekend startpunt of herontdekkingstocht naar een van de meest charismatische hardrockacts aller tijden. Geen vullers, alleen killers. Voor fans van Deep Purple, Rainbow, Foreigner, Scorpions en… pure hardrock met een soul. De tijd heeft deze songs niet versleten. Ze dragen de tijd.
