Phenomena – Innervision Jaar van release: 1993 Label: Dino Music
Phenomena is een Brits rockproject van Tom Galley (productie) en zijn broer Mel Galley (Whitesnake). De eerste twee albums in de jaren ’80 waren bejubeld: met Glenn Hughes, John Wetton, Ray Gillen, Don Airey, Ted McKenna en anderen, plus #1‑hit “Did It All for Love”. Na Dream Runner (1987) keerde Phenomena in 1993 terug met Innervision, ditmaal zonder glimmend conceptverhaal. Slechts één zanger – Keith Murrell – en een kleiner gezelschap van muzikanten: Scott Gorham (Thin Lizzy), Leif Johansen (toetsen), Michael Sturgis (drums), Brian May als gast op twee nummers. Tom Galley wilde een levendiger bandervaring creëren die het project op podia zou kunnen brengen, maar door tegenvallende verkoop bleef die tourwens een droom.
Phenomena III – Innervision maakt een vermoeide indruk – het oorspronkelijke concept is verdwenen, de pompende AOR‑rock is gladgestreken tot iets emotieloos, en slechts een handvol tracks geeft inzicht in wat het had kunnen zijn. De productie klinkt geforceerd en gedateerd, alsof het plaatje met geweld in het commerciële straatje moest passen – en dat is gelukt, maar zonder ziel.
“Rock House” opent nog fris met Scott Gorham’s scherpe riffs en een solide groove van Michael Sturgis. Maar al snel verwordt het album tot een ratjetoe van cliché-titels (“A Whole Lotta Love”, “Shape It Up”) en teleurstellende arrangementen. Slechts incidentele gitarensolo’s van Gorham en gelegenheidsbijdragen van Brian May (op twee nummers) redden het van compleet vergeten worden. Het geluid van Phenomena II is grotendeels verdwenen; in plaats daarvan krijgen we songs die klinken als imitatie‑Bon Jovi of Toto op cruise control. Kortom: weinig innerlijke visies, veel gladde oppervlaktedekking.
Conclusie
De “verdunde” bandopstelling en het ontbreken van een diepgaand concept maken het album minder memorabel. Hoogtepunten zijn Into the Fire en What About Love, maar ze bieden niet genoeg substantie. Vergeten – door het ontbreken van krachtig promotie en concept heeft het album weinig nostalgie opgebouwd. Album dat ambitie toont maar emotionele menselijke klank mist – technisch OK, maar zonder ziel.
