Jelusick – Apolitical Ecstasy Jaar van Release:2025 Label: Frontiers Records.
Dino Jelusic, geboren in Pozega, Kroatië, is een talentvolle muzikant. Zijn winst op het Internationale Junior Eurovision Songfestival (Denemarken, 2003) kreeg een vervolg in dmainstream pop aan het begin van het nieuwe millennium. Een grote loopbaan als vocalist lag in het verschiet. Dino ging voort in deze ontwikkeling, hij maakte soloplaten, begon interesse te krijgen in andere muzieksoorten en werkte aan een verbetering van zijn composities. Een vijftal jaren geleden behaalde hij zelfs zijn master’s degree in music aan de universiteit van Zagreb.
Na jaren van samenwerking met grootheden en het leiden van verschillende bands, naar de grote podia met Whitesnake, George Lynch, The Trans Siberian Orchestra en zijn eigen bandjes Animal Drive en Jelusick. zijn soloproject Jelusick stevig neergezet. Waar zijn eerdere album Follow the Blind Man al indruk maakte, brengt dit nieuwe werk een band die volwassen klinkt en ambitie toont.
De opnames vonden plaats in dezelfde bezetting: Dino op zang, toetsen, Ivan Keller op gitaar, Luka Brodarić op bas en Mario Lepoglavec op drums. De productie is steviger, de contouren scherper, de thematiek breder: van maatschappelijke knelpunten tot verinnerlijkt zelfonderzoek. Volgens de band zelf is dit een album dat bedoeld is om van begin tot eind te beluisteren als één geheel, niet slechts een verzameling losse songs.
Het geluid hakt erin. Waar de melodie soms op de voorgrond stond in het debuut, ligt hier het accent meer op instrumentale kracht, gelaagdheid en een band die zichzelf zowel laat horen als laat voelen. Denk aan de techniciteit van een Dream Theater, de agressie van een modern metalgeluid, de zang van een man die zich vrij beweegt tussen melodie en de kunst van het voordragen in verschillende stijlen.
De tekstuele inhoud is minder luchtig dan de gemiddelde hardrockplaat: kwetsbaarheid, maatschappelijke positie, existentiële vragen – hier draait het om iets. Zo wordt in What The Hell Is Goin’ On de verwarring en de verdeelheid van het individu in beeld gebracht:
Hoogtepunten
“Jaws Of Life”: een openingsschot – strak, virtuoos, direct. Volgens recensies dwingt het respect af dankzij wisselende tempi en technische bravoure.
“Power To The People”: klank van verontwaardiging, gitaar en stem schreeuwen tegelijk; de old-school vibe is aanwezig, de urgentie ook.
“Hangman”: metalen riffwerk, filmische thematiek, een toonbeeld van waar de plaat voor staat.
“Seasons”: het moment van relatieve rust, maar toch geladen; geeft de luisteraar ademruimte.
“Torn”: pianopassage, stilte, opbouw, explosie – laten zien dat de band meer kan dan alleen vol gas.
“Apolitical Ecstasy”: de laatste rit. Een episch slotboek dat alle thema’s van het album samenbrengt. Volgens Italië-recensent:
Kanttekeningen
Zoals vaak bij ambitieuze platen: soms lijkt de plaat iets te veel te willen. De overvloed aan invloeden (progressief, metal, blues, hard rock) zorgt wel voor variatie, maar maakt het geheel ook wat minder direct.
Conclusie
In het rock- en metallandschap van 2025 is Apolitical Ecstasy geen revolutie, maar een bevestiging: Jelusick behoort tot de bands die serieus genomen mogen worden. Voor fans van techniek, voor liefhebbers van stemkracht, voor wie een plaat wil die niet alleen luistert, maar ook voelt, is dit een aanrader.
Met deze plaat laat Dino Jelusić zien dat hij meer is dan een zang talent: hij is een artiest met visie, een frontman met band achter zich, en een band die de stap naar groter verstaan serieus neemt.
Eindconclusie: sterk, vol overtuiging en met ambitie. Apolitical Ecstasy is het geluid van een band die beseft waar het vandaan komt – en waar het naartoe wil. Voor fans van stevige rock/metal met melodie, klasse en inhoud is dit een luisterplicht.
