CURTAINFALL – Mirror Of The Mind Making of, deel 8 – De clown kijkt terug
We zijn een dag verder na de première van de derde lyric video, A Mask Upon The Marquee. Het gordijn is nog niet eens goed dichtgevallen, of Curtainfall staat alweer op het podium van zijn eigen maakproces. De klok tikt, de bestanden stromen, en tussen de pixels en MP3’s door groeit langzaam iets wat meer is dan een verzameling nummers: een verhaal.
Inmiddels staan dertien tracks in ruwe MP3-vorm klaar — de eerste steen van een album dat zichzelf bouwt terwijl het over zijn eigen schaduw struikelt.
Het logo krijgt dagelijks nieuwe nuances, het hoesontwerp glanst elke dag net iets meer, en de ideeën blijven zich aandienen alsof er ergens een sluimerend orkest in de achtergrond meeschrijft. Curtainfall is een work in progress, een levend project — een neverending story, zoals we het inmiddels maar noemen.
Maar voordat we vooruitkijken naar wat komt — de volgende lyric video Mirror Of The Mind en het vijfde, meer ballad-achtige nummer dat daarachter wacht — is het goed om even stil te staan bij wat er tot nu toe op tafel ligt.
Een drieluik van licht, schaduw en masker
De eerste drie nummers van Shadows That Remain vormen samen een psychologische reis. Geen verhaallijn in de klassieke zin, maar eerder een innerlijke kroniek.
In “Fractured Light” werd het eerste licht gebroken — de façade van zekerheid, van een wereld waarin waarheid is ingeruild voor comfort. Het is de oerschreeuw van iemand die beseft dat de grond onder zijn voeten zand is.
Daarop volgde “Shadows That Remain”, waarin dat besef overgaat in onrust. De schaduw die blijft, ondanks pogingen te vluchten of te vergeten. De toon is donker, maar de eerlijkheid is nieuw — alsof de clown voor het eerst zijn eigen spiegelbeeld ziet zonder te lachen.
En dan “A Mask Upon The Marquee”, het moment van confrontatie. Hier spreekt niet langer de toeschouwer, maar de speler zelf. De glimlach is geschilderd, de ogen hol — maar de wil om vrij te zijn is er. De clown begint mens te worden, en de mens leert langzaam te accepteren dat hij nooit één gezicht had.
Samen vormen deze drie nummers het fundament van Curtainfall’s wereld: de strijd tussen zelfbeeld en waarheid, tussen façade en gevoel. Het is een reis van ontmaskering, waar de kunstmatige lagen (AI, filters, symboliek) niet verhullen, maar juist blootleggen wat echt is: kwetsbaarheid.
Naar binnen kijken
En dat maakt Mirror Of The Mind — de volgende track — een logische volgende stap. Want na het breken van licht, het omarmen van schaduw en het afleggen van maskers, rest er maar één richting: naar binnen.
De spiegel van de geest.
Daar waar de clown eindelijk ziet dat hij nooit enkel een rol speelde — hij was de rol, maar is nu bezig de schrijver ervan te worden.
Curtainfall beweegt zich in een spannend niemandsland: ergens tussen droom en realiteit, tussen machine en mens. De eerste drie nummers voelen nu al als hoofdstukken uit een conceptalbum dat draait om herkenning en transformatie. En hoe ironisch: waar de technologie helpt creëren, dwingt het project juist tot menselijkheid.
Het vijfde nummer belooft een ander gezicht te tonen — rustiger, meer ballad dan storm. Een moment van ademhalen, misschien zelfs van vergeving. Want ook dat hoort bij het proces: leren leven met de schaduw, en beseffen dat ze soms gewoon met je meewandelt.
Curtainfall kijkt vooruit. De clown veegt zijn make-up niet weg, maar kijkt erdoorheen — glimlachend, omdat hij eindelijk begrijpt wat die glimlach waard is.
Het doek valt nog lang niet. Maar het publiek begint langzaam te zien wat er werkelijk op het toneel gebeurt.
