Royal Sorrow – Innerdeeps Jaar van Release:2025 Label: Inside Out Music.
Royal Sorrow… Klinkt als een metalband die alleen optreedt tijdens sneeuwstormen bij fakkellicht, maar niets is minder waar. Deze Finse drie-eenheid – Markus Hentunen (zang/gitaar), Eero Maijala (bas), Janne Mieskonen (drums) – maakt progressieve metal die zo strak en gepolijst is dat je jezelf afvraagt of ze stiekem in een laboratorium zijn opgegroeid.
Officieel is Innerdeeps hun debuut. Officieus is het gewoon het vijfde album van Edge Of Haze met een nieuwe jas, tandenborstel en naamkaartje. Maar goed: wat telt, is het eindproduct. En dat is er eentje waar zelfs de winter in Finland even warm van wordt.
De vergelijking met Soen, TesseracT, Haken en aanverwanten? Ja hoor, meteen raak. Royal Sorrow tapt zonder gêne uit alle progressieve vaatjes die ze maar vinden kunnen. Alleen doen ze het wel met een charme die maakt dat je ze alles vergeeft.
De tien tracks vliegen voorbij alsof het niets is.
Let Go opent met een mix van melodie, groove en “We kunnen dit live ook echt spelen, hoor!”-attitude. Metrograve, de allereerste single, is een mooie middelvinger naar iedereen die beweerde dat Finland alleen melancholie kan. Dit is experiment, drive en djent met een glimlach. Samsara, Give In en Survival Complex komen met refreinen die zó pakkend zijn dat zelfs Leprous even opkijkt van zijn keyboard. Het trio heeft het recept voor toegankelijk-progressief duidelijk onder de knie: couplet ingewikkeld, refrein groots, brug technisch maar niet overbodig.
Evergreen, de ballad, laat horen dat ze óók subtiel kunnen. Niet zoet, niet stroperig, gewoon mooi — alsof Katatonia even een middagje zon had. En dan de titeltrack Innerdeeps: groot, meeslepend, en het soort nummer dat een band normaal pas op zijn vierde of vijfde album schrijft. Maar ja, stiekem is dit hun vijfde album, dus dat verklaart een hoop.
De productie is heerlijk modern. De bas bromt alsof hij zelf ook weleens een slechte dag heeft, de drums zijn strak genoeg om een wiskundeleraar trots te maken, en Markus’ stem zweeft overal soepel doorheen. Het feit dat dit alles door maar drie man wordt gedaan, is bijna irritant indrukwekkend.
Soms hoor je een riff of ritme en denk je: Ah… dit heb ik eerder gehoord. Zo rond 2015. In Engeland. Op een progfestival. Met moeilijke lichtshow. Maar ach, dat is het genre. Progressieve metal is nu eenmaal een bouwmarkt waar iedereen dezelfde gereedschapskist gebruikt. Dit album was zeker een superalbum geweest in mijn ogen, wanneer met de gruntmomenten eruit hadden gelaat, aan de andere kant is dit wel op de meest subtiele manier gedaan.
Conclusie
Royal Sorrow levert een dijk van een ‘debuut’ af: modern, catchy, technisch en emotioneel.
