METALLICA – The Black Album
JAAR VAN RELEASE: 1991
LABEL: ROADRUNNER
Een klassieker! Een wereldplaat! Metals beste moment ooit! Dergelijke uitspraken zijn wel vaker gehoord na het beluisteren of bespreken van dit supersucces. Hield Metallica met deze “millionseller” uitverkoop? Sommigen beweren van wel, anderen beweren dan weer van niet. Laten we het album eens analyseren, alvorens zomaar stellingen en statements neer te planten.Het album begint kalm, maar onmeddellijk hangt er een onheilspellende dreiging in de lucht. De eerste noten van “Enter Sandman” bekruipen je zoals een wurgslang. Kalm, elegant, maar je weet dat er iets ongelooflijk krachtig gaat volgen. De riff die plots uit je speaker komt gecrasht, is vermorzelend.
In de jaren 80 (en begin jaren 90) waren er enkele geweldige debuutalbums uitgebracht en voor mij waren ze bijna volledig onderling afhankelijk van elkaar, maar allemaal op een of andere manier uniek waren. In werkelijkheid heeft geen van de bands die een geweldige debuut uitbrachten ooit het debuut weten te benaderen,hiervoor zijn vele redenen aan te voeren van wisselende line-ups, platenmaatschappijen die zich bemoeit met het proces. 
“Time Stood Still” is dit zo’n nummer dat regelmatig voorbij komt op alle classic-rock zenders en programma’s als “arbeidsvitaminen”. Een melodieuze pop-rock song met de onmiskenbare stem van John Waite was eigenlijk altijd een potentiële hit in de jaren 70 toen hij nog deel uitmaakte van “The Baby’s”. “Isn’t It Time”, “Everytime I Think Of You” en “Piece Of The Action” zijn daar bekende voorbeelden van.
Het album presenteerde Fates Warning die een wat toegankelijkere koers durfde te varen en daarmee definitief naam vestigde; ‘Parallels’ is de Fates Warning klassieker zoals ‘Images And Words’ dat voor Dream Theater is. Een band die onlosmakelijk verbonden is aan Fates Warning. Ze braken zo’n beetje tegelijk door maar het was toch de band van Portnoy en co die de grotere naam en faam maakte. 
De echte diehard fans zullen het een goed album vinden, en toegegeven dat er een paar goede nummers op staan. Tegen die tijd was Europe echter zijn identiteit kwijt. Ze streefden nu openlijk naar een commercieel Amerikaans geluid, en dat is te zien. De finesse van het oude Europe was nu alleen hoorbaar op een handvol nummers. 
Psychotic Supper van Tesla van de stortvloed aan “hairbands” die de rockscène eind jaren tachtig bevolkten, was Tesla misschien wel de meest getalenteerde en interessantste. De band componeerde nummers die dieper en minder formeel waren en een iets betere dynamiek hadden dan de klonen van Poison of Mötley Crüe. Tegen de tijd dat de band begon aan de opnames van het derde studioalbum, Psychotic Supper in 1991, leken ze klaar om naar het topniveau van populaire rockbands aan te gaan.