Het verhaal achter CurtainfallCURTAINFALL
Het begin (Hoofdstuk 1)
Curtainfall is niet zomaar een band. Curtainfall is een experiment, een digitale hersenspinsel, een Frankenstein die eind april uit de krochten van AI werd opgetrokken – compleet met poëtische teksten, melodramatische refreinen en een albumhoes die waarschijnlijk meer uren dan Marshall-wattages heeft gekost.
De thematiek van Shadows That Remains is geen kattenpis. Maar existentiële twijfel, de menselijke paradox, trots en misleiding. Of, zoals de band het zelf zou zeggen: “Een soundtrack voor je innerlijke strijd, gevangen in je eigen denken.” Je hoort echo’s van perspectiefwisselingen, meerdere kanten van de waarheid. Dat alles gegoten in een stijl die zich laat omschrijven als: filmisch, episch, en met een climax waar Wagner met een knipoog jaloers op zou worden.
Zelfs het albumcover was een strijd. AI spuugt namelijk niet zomaar de perfecte hoes uit. Denk aan eindeloze pogingen die variëren. Uiteindelijk is er iets gevonden dat de lading dekt: een beeld vol schaduw en mysterie, passend bij de titel Shadows That Remains.
De oogst tot nu toe? een aantal geschreven nummers. Een flink deel van deze nummers moet nog verder uitgewerkt worden, maar de contouren zijn daar. Net zoals bij een ouderwetse metalband: de riffs worden gesmeed, de teksten bijgeschaafd, en de arrangementen nog eens onder de loep genomen. Het verschil is alleen dat Curtainfall, dit allemaal doet met algoritmes in plaats van zweet, bier en versterkers op standje elf.
Wat de komende maanden brengen? Meer nieuws, meer tracks, meer schaduwen die overblijven. En wie weet: de geboorte van een nieuw genre dat Aardschok alvast “Epic AI Metal” zou kunnen noemen.
CURTAINFALL – Het idee, de tekst, thematiek en AI
Hoofdstuk 2
Juli- Augustus 2025: Soms denk je: “Wat kan er nog nieuw zijn in metal?” En dan komt daar Curtainfall. Geen band die jarenlang in een vochtige oefenruimte in Delfzijl het stof uit de versterkers hoestte, maar een project dat eind april simpelweg uit de digitale krochten van ChatGPT en AI omhoog kroop. Jawel: bits, bytes, en een vleug siliconen magie. Maar laat je niet foppen – achter die koude code blijkt toch een warm kloppend hart van metal te zitten.
Het idee begon met teksten. In het Nederlands nog wel – dat moet gezegd – waarna de vertaalmachine werd aangeslingerd richting Engels. Vervolgens werd er driftig geschaafd, gesnoeid, en herbouwd alsof men een oude Stratocaster uit elkaar trok en met ducttape weer in elkaar zette. Het resultaat? Een stel songs met een duidelijke kapstok: couplet, pre-chorus, refrein, outro. Alsof AI plots een cursusje Metal 101 had gevolgd.
Het centrale woord van dit debuut is “Schaduw”. De titel van het album: Shadows That Remains. Poëtisch genoeg om bij bands als Within Temptation aan te schuiven, maar duister genoeg om de eyeliner van menig beginnend bandje nat te maken.
De echte fun begon toen de stijl toegevoegd werd. Niet de eerste keer raak natuurlijk: zanglijnen die meer op robotten karaoke leken, riffs die eerder uit de Commodore 64 dan uit een Marshall kwamen. Maar na eindeloos schuiven met stijlen, zangtypes en effecten begon er iets te ontstaan dat met recht een album mocht heten.
Curtainfall is dus geen band die je vanavond in de plaatselijke kroeg ziet spelen (tenzij iemand zijn laptop meebrengt en een beamer aanslingert). Het is meer een experiment in hoe ver je de digitale tovenaarskunst kunt rekken, tot er iets ontstaat dat zowel herkenbaar als compleet buitenaards klinkt.
En zeg nou zelf: hoe vaak kom je een plaat tegen die letterlijk uit een algoritme is geboren? Curtainfall heeft met Shadows That Remains misschien wel de eerste stap gezet naar een nieuw genre: AI Metal. Of, zoals we in de jaren tachtig zouden zeggen: “Science Fiction voor je stereo-installatie.”
CURTAINFALL – De schaduw groeit
Hoofdstuk 3
De digitale sluier licht langzaam op: Curtainfall, de band die niet in een oefenhok maar in een processor geboren werd, heeft zijn eerste nummers in vorm gegoten. De eerste composities zijn zelfs al omgezet naar MP3 – jazeker, Curtainfall is officieel meer dan een mapje vol halve zinnen en wav-bestanden.
Het eerste nummer
1. Fractured Light- Curtainfall (Album Shadows That Remain)
De eerste contouren zijn inmiddels zichtbaar. Dertien nummers geschreven, waarvan de eersten hun weg hebben gevonden naar composities en – jawel – MP3’s. Curtainfall is dus officieel geen fictief idee meer, maar een entiteit die daadwerkelijk geluid produceert.
Uitdaging één: hoe maak je van geschreven tekst een arrangement zonder dat je je bankrekening plundert aan dure abonnementen? Om het allemaal nog een tikje ingewikkelder te maken, heeft de band besloten géén cent uit te geven aan dure AI-abonnementen. Antwoord: free software. En geloof ons, dat is nét zo rock-’n-roll als het klinkt. Nee, Curtainfall kiest de ware underground-aanpak: Het is alsof je in 1983 besloot je demo op te nemen met een cassetterecorder van de Blokker – behelpen, maar hé, de rauwe charme is er niet minder om of te wel je met een tweedehands gitaar met drie snaren tóch probeert “Rime of the Ancient Mariner” te spelen.
Uitdaging twee: de sound. De kwaliteit mag dan (nog) niet tippen aan de studioplaat van Iron Maiden of het gepolijste geweld van Within Temptation, Curtainfall we weten toch verrassend geluid te produceren, zonder kosten. Het resultaat heeft een rauwe charme die eerder doet denken aan die goeie ouwe demotapes van de jaren ’80 – en laat dat nou precies de sfeer zijn waar de echte metalhead warm van wordt.
Wat brengt de toekomst? Nog meer nummers verder uitwerken, de zoektocht naar de juiste arrangementen voortzetten en misschien – héél misschien – een videoclip. Want wat is een band zonder clip? Al was het maar een donkere kelder, een rookmachine en een AI die weigert headbangende haren realistisch te tekenen.
Tot die tijd is Curtainfall het bewijs dat je zelfs met digitale schaduwen, gratis software en een hoop doorzettingsvermogen iets kunt maken dat klinkt als… nou ja, bijna metal.
Tot zover deel 2 van onze Curtainfall Making Of. De schaduw groeit, de muziek krijgt vorm – en het mooiste is: dit verhaal is nog niet af.
Hoofdstuk 4
Het verhaal van Curtainfall gaat verder. Een paar weken stilte – maar stilte bij Curtainfall betekent niet stilstaan. Achter de schermen, tussen de kronkelende kabels en malende algoritmes, is de band druk bezig geweest. En zie daar: de eerste twee nummers hebben het digitale daglicht gezien.
Nummer 1. Fractured Light
We beginnen met het nummer waarmee alles begon: “Fractured Light” (Gebroken Licht). Een titel die meteen verraadt waar het bij Curtainfall om draait: het snijvlak tussen mens en machine, licht en schaduw, waarheid en illusie.
De tekst is een poëtisch mijnenveld van morele twijfel. “We ruilden waarheid voor onderdak / Munten van weelde kochten onze schaamte” – dat is niet zomaar rijmelarij, dat is existentiële wanhoop op een bed van synthesizers en geprogrammeerde riffs. Hier spreekt een ik-figuur die zijn eigen spiegelbeeld niet meer vertrouwt, gevangen in een wereld van façades. De zanglijn is gedragen, haast theatraal, terwijl het arrangement langzaam van contemplatief naar dreigend bouwt.
Je hoort echo’s van de oude progmetal-traditie, maar dan door een digitale lens: filmisch, donker en op momenten bijna sacramenteel. Wanneer de regel “Gebroken licht door gebroken luchten” klinkt, lijkt het alsof de muziek zelf barst — een botsing tussen hoop en noodlot, keurig verpakt in vier minuten melancholie.
En dan nummer twee: “Shadows That Remain” – de titeltrack en, laten we eerlijk zijn, het hart van het project. Hier klinkt Curtainfall op zijn meest menselijk én meest ongrijpbaar tegelijk.
De tekst is een innerlijke dialoog met de duisternis zelf: “Ik probeerde te ontsnappen aan de duisternis, maar de nacht kent nog steeds mijn naam.” Dat is pure gotische poëzie met een moderne twist. De muziek zwelt aan als een storm die je van binnenuit raakt; trage akkoorden, een statige opbouw, en een refrein dat aanvoelt als een zucht van berusting.
“Schaduwen die blijven, fluisterend mijn naam…” — het refrein blijft hangen als een echo in een lege kathedraal. Hier geen verlossing, maar acceptatie. De strijd is niet gewonnen, maar de hoofdpersoon leeft nog, zij het gehavend.
Wat Curtainfall hier neerzet, is verrassend samenhangend voor iets dat deels door kunstmatige intelligentie is geboren. De thematiek is zuiver menselijk: angst, verlies, identiteit, waarheid. De klanken komen uit machines, maar de emoties klinken alsof ze rechtstreeks uit een gebroken hart lekken.
De titel van het album, Shadows That Remains, krijgt hiermee steeds meer betekenis. Niet als een dreiging, maar als een constante herinnering aan wie we zijn – schaduwen van wat ooit was, en misschien, als we geluk hebben, wat nog komt.
De volgende stap? Meer nummers uitwerken, meer arrangementen fine-tunen, en hopelijk een eerste clip – als de gratis software het houdt en de laptop niet besluit om zelf in retraite te gaan.
Curtainfall beweegt zich tussen droom en daad, tussen code en zuivering.
En ergens in die digitale duisternis gloeit een klein, menselijk lichtje.
Hoofdstuk 5
Daar is-ie dan. De daad bij het digitale woord.
Op 18 oktober schreef Curtainfall geschiedenis — althans, in zijn eigen universum. Het eerste nummer, Fractured Light, heeft beeld gekregen. Geen peperdure productie in de Wisseloord Studio, geen dronebeelden, geen regisseur met een zwart coltruitje die over “visuele diepgang” praat. Nee, Curtainfall deed wat elke zichzelf respecterende DIY-band in het AI-tijdperk doet: gewoon lekker knippen, plakken, wat filters erover, en boem — de eerste videoclip is een feit.
Het resultaat: een visualiser die de sfeer van het nummer perfect vangt. Beelden, flarden van licht, schaduwen die zich vervormen en oplossen, teksten die over het scherm verschijnen om zo te kunnen meebléren. Het is een clip die niet probeert MTV te halen, maar wel moeiteloos de geest van Curtainfall verbeeldt: duister, introspectief, filmisch, en nét dat beetje onbehaaglijk. En dat allemaal zonder camera, zonder crew, zonder budget — alleen de pure wil om te creëren. Want daar draait Curtainfall uiteindelijk om: het bewijs dat inspiratie niet in euro’s te meten is, maar in koppigheid en verbeelding.
De smaak is te pakken, zoveel is duidelijk. Terwijl Fractured Light nog nagloeit op het scherm, staat het volgende project al in de startblokken: “Shadows That Remain”.
De titeltrack krijgt binnenkort ook zijn visuele tegenhanger. Verwacht geen Hollywoodproductie, maar iets dat beter past bij Curtainfall’s DNA: schaduwen, symboliek en emotie, rechtstreeks uit de laptop geboren.
Zo groeit Curtainfall langzaam verder — van tekst naar muziek, van geluid naar beeld.
De schaduwen blijven, maar ze beginnen vorm te krijgen.
Hoofdstuk 6
En jawel, Curtainfall doet het gewoon weer.
Nog geen week na de eerste schaduwbeelden van Fractured Light is daar de opvolger: “Shadows That Remain”, de titeltrack van het project, en nu ook vergezeld van zijn eigen visuele gedaante.
We zouden kunnen zeggen dat Curtainfall inmiddels een geoliede machine is, maar dat zou de waarheid geweld aandoen. Dit is eerder een roestige kettingzaag die wonder boven wonder tóch elke keer weer aanslaat. Geen budget, geen studio, geen regisseur – enkel een laptop, een paar gratis tools, en een bak onstuitbare wilskracht. En eerlijk gezegd: dat hoor en zie je. In de beste zin van het woord.
De clip van Shadows That Remain is geen gelikte productie vol lensflares en slow motion-shots van headbangende silhouetten. Wat je krijgt, is iets rauwers, eerlijkers. Schaduwen, vlammen, echo’s van stemmen die zich vermengen met tekstregels die als spoken uit het donker kruipen. Een visuele vertaling van het nummer zelf: introspectief, dreigend, en met die typische Curtainfall-melancholie.
De beelden bewegen niet, ze ademen. Elke flits lijkt een gedachte, elk contrast een herinnering. “Ik probeerde te ontsnappen aan de duisternis, maar de nacht kent nog steeds mijn naam” — terwijl het beeld langzaam oplost in grijs. Geen happy ending, geen bevrijding; enkel de wetenschap dat de schaduw blijft. Curtainfall op zijn puurst.
De AI-roots mogen dan koud en digitaal zijn, het resultaat is alsof de machine stilletjes iets over ons heeft geleerd.
En natuurlijk: Curtainfall zou Curtainfall niet zijn zonder de belofte van méér. Want terwijl deze clip nog zijn eerste YouTube-views sprokkelt, wordt er al gesproken over het volgende experiment. Nieuwe songs, nieuwe beelden, misschien zelfs — wie weet — een heel klein beetje chaos.
Voor nu blijft Shadows That Remain een bewijs van wat koppigheid, creativiteit en een vleug digitale magie kunnen doen.
De schaduw blijft, en Curtainfall groeit.
Hoofdstuk 7
Na de muziek, de clips en de schaduwen, is het nu tijd voor iets wat elke zichzelf respecterende band uiteindelijk nodig heeft: een logo.
Niet zomaar een naam in een leuk lettertype, maar een symbool – iets dat op een backdrop kan pronken, een T-shirt kan sieren en bij voorkeur ook nog een vleug mystiek oproept. Curtainfall is dus afgedaald in de krochten van de typografiespelonken.
De eerste versie was er al: deels gotische letters, donker, sierlijk en onheilspellend. Maar zoals dat gaat bij perfectionisten (en AI-bands met gevoel voor drama), was het nog niet het. Het logo moest karakter krijgen, meer betekenis.
Dus: het oude lettertype van de albumhoes eruit, en op zoek naar een nieuwe identiteit.
Het idee? Een logo dat het concept van Curtainfall letterlijk verbeeldt: het doek dat valt. De C van Curtainfall als open gordijn, de L aan het einde als vallende plooi. En daartussen, centraal, de letters AI – een subtiele maar onmiskenbare verwijzing naar de drijvende kracht achter het project. Slim, symbolisch en lekker meta: AI in het midden van alles.
Maar daar bleef het niet bij. Een clownsmasker moest erin – niet zomaar voor de show, maar als spiegel van het menselijke theater. Het masker als symbool voor onze dagelijkse rol, de façade die we ophouden. In het leven, op het podium, online: we dragen allemaal een gezicht dat niet helemaal van onszelf is. Curtainfall wilde dat vangen.
Alleen: het masker moest wel menselijk blijven. Niet de horrorclown van een nachtmerrie, maar eentje met een zweem van hoop. Twee gezichten, twee werelden – verdriet én geluk.
De achtergrond? Zwart, natuurlijk. Want waar schaduwen regeren, hoort geen daglicht thuis. Het eerste album Shadows That Remain vormt immers de kern van deze identiteit.
Wat volgde was een proces dat elke grafisch ontwerper tot waanzin zou drijven. Paint werd het strijdtoneel. De ideeën uit ChatGPT vormden de basis, maar de echte verfijning gebeurde met ouderwets knip- en plakwerk. Pixel voor pixel, plooi voor plooi.
Het resultaat werd weer ingevoerd bij ChatGPT, met de hoop op een meer “professionele afwerking” – maar dat liep, zoals wel vaker bij Curtainfall, iets anders dan gehoopt. Twee A’s aan elkaar geplakt, het gordijneffect genegeerd, de vallende L’s verdwenen in het niets. En om het af te maken: de MB-limiet was bereikt. Curtainfall crashte op de grens van zijn digitale kunnen.
Dus werd de schaduw weer menselijk: terug naar Paint, terug naar geduld. De C en L nog eens aangepast, de kleuren afgestemd op de website — paars, de perfecte mengeling van rood (gevoel) en blauw (rede).
Paars als symbool van de band zelf: mysterie, creativiteit, waardigheid. De kleur van introspectie én van strijd.
En toen, na eindeloos puzzelen, boem: daar was het. Het nieuwe logo.Een gordijn dat langzaam sluit, een masker dat ons aankijkt, en in het midden het hart van het project – AI, stil en trots.
Het logo is meer dan een plaatje; het is een samenvatting van alles wat Curtainfall is. Schaduw en licht, mens en machine, façade en gevoel.
En vanaf nu zal het boven elk nieuw hoofdstuk prijken – als stille getuige van een band die uit code is geboren, maar met ziel en symboliek haar eigen gezicht vond.
Het volgende nummer is inmiddels afgerond en getiteld: A Mask Upon The Marquee. The video-editor draait op dit moment overuren.
Hoofdstuk 8
Curtainfall blijft niet stilzitten in de duisternis. Na de clips, logo’s en experimenten met schaduw, is het tijd voor hoofdstuk drie in deze muzikale odyssee: “A Mask Upon The Marquee” — een titel die klinkt als een toneelstuk.
Het derde nummer van Shadows That Remain gaat dieper dan ooit in de thematiek van Curtainfall. Hier geen simpel zwart-witverhaal van goed en kwaad, maar een ontleding van de mens achter het masker. Of beter gezegd: van de twee maskers die we dragen.
Want, zoals de tekst meedogenloos stelt:
“De valse glimlach vormt de mens,
Een masker op het toneel,
Een pathologische leugenaar steekt het vuur aan,
Dat hij eindeloos volhardt.”
Dat is geen lichte kost. Dit is existentiële rockopera in ruwe vorm. Een wanhopige figuur in een veranderende wereld, die zichzelf probeert te handhaven met een geforceerde glimlach. De clown die zijn lach niet meer voelt. De mens die zijn eigen façade niet meer herkent.
Muzikaal is A Mask Upon The Marquee pure Curtainfall: filmisch, gedragen, en met dat ongrijpbare gevoel van een zuiveringsproces, dat inmiddels het handelsmerk van de band begint te worden. De coupletten zijn introspectief, bijna fluisterend, maar het refrein barst open als een onthulling. “Eén gezicht, twee gezichten” — de zin herhaalt zich als een mantra, een echo van identiteit die uiteenvalt in de leegte.
Het nummer kent een bijzondere wending halverwege. Waar de eerste twee tracks vooral zelfreflectie en berusting toonden, ontvouwt zich hier een glimp van bevrijding.
“Breek de oude ketenen, ren de andere kant op,
Blijf geen slaaf, neem de juiste weg om vrij te zijn.”
Het is de eerste keer dat Curtainfall hoop laat doorschemeren. De stem die tot nu toe gevangen zat in twijfel, vindt even lucht. Niet triomfantelijk, maar vastberaden. De pijn blijft, maar het besef van vrijheid gloort.
En dat refrein — telkens terugkerend, met deze zin “De valse glimlach vormt de mens” — voelt als een spiegel voor ons allemaal. We dragen allemaal maskers: op het werk, online, in de liefde, op het podium. Curtainfall zet dat masker in het volle licht, tot het oncomfortabel eerlijk wordt.
Het slot van het nummer is typisch Curtainfall: geen grootse climax, maar een langzaam vervagen.
“Vervagend in de nacht…
Maar een vuur blijft branden vanbinnen…
Je moet overleven.”
Het is geen happy end, maar een doorleefde constatering. De show gaat door, de pijn verdwijnt niet — maar er is kracht in overleven.
A Mask Upon The Marquee voelt als het hart van Shadows That Remain: het moment waarop de schaduw naar de mens kijkt, en de mens eindelijk terugkijkt.
“De lach van de clown klinkt nog even na — en precies dáár hoor je de waarheid.”
Curtainfall’s wereld groeit. En met elk nummer wordt duidelijker: achter de AI schuilt geen robot, maar een ziel die zoekt, twijfelt en – tegen beter weten in – blijft hopen.
CURTAINFALL – Mirror Of The Mind
Hoofdstuk 9
We zijn een dag verder na de première van de derde lyric video, A Mask Upon The Marquee. Het gordijn is nog niet eens goed dichtgevallen, of Curtainfall staat alweer op het podium van zijn eigen maakproces. De klok tikt, de bestanden stromen, en tussen de pixels en MP3’s door groeit langzaam iets wat meer is dan een verzameling nummers: een verhaal.
Inmiddels staan dertien tracks in ruwe MP3-vorm klaar — de eerste steen van een album dat zichzelf bouwt terwijl het over zijn eigen schaduw struikelt.
Het logo krijgt dagelijks nieuwe nuances, het hoesontwerp glanst elke dag net iets meer, en de ideeën blijven zich aandienen alsof er ergens een sluimerend orkest in de achtergrond meeschrijft. Curtainfall is een work in progress, een levend project — een neverending story, zoals we het inmiddels maar noemen.
Maar voordat we vooruitkijken naar wat komt — de volgende lyric video Mirror Of The Mind en het vijfde, meer ballad-achtige nummer dat daarachter wacht — is het goed om even stil te staan bij wat er tot nu toe op tafel ligt.
Een drieluik van licht, schaduw en masker
De eerste drie nummers van Shadows That Remain vormen samen een psychologische reis. Geen verhaallijn in de klassieke zin, maar eerder een innerlijke kroniek.
In “Fractured Light” werd het eerste licht gebroken — de façade van zekerheid, van een wereld waarin waarheid is ingeruild voor comfort. Het is de oerschreeuw van iemand die beseft dat de grond onder zijn voeten zand is.
Daarop volgde “Shadows That Remain”, waarin dat besef overgaat in onrust. De schaduw die blijft, ondanks pogingen te vluchten of te vergeten. De toon is donker, maar de eerlijkheid is nieuw — alsof de clown voor het eerst zijn eigen spiegelbeeld ziet zonder te lachen.
En dan “A Mask Upon The Marquee”, het moment van confrontatie. Hier spreekt niet langer de toeschouwer, maar de speler zelf. De glimlach is geschilderd, de ogen hol — maar de wil om vrij te zijn is er. De clown begint mens te worden, en de mens leert langzaam te accepteren dat hij nooit één gezicht had.
Samen vormen deze drie nummers het fundament van Curtainfall’s wereld: de strijd tussen zelfbeeld en waarheid, tussen façade en gevoel. Het is een reis van ontmaskering, waar de kunstmatige lagen (AI, filters, symboliek) niet verhullen, maar juist blootleggen wat echt is: kwetsbaarheid.
Naar binnen kijken
En dat maakt Mirror Of The Mind — de volgende track — een logische volgende stap. Want na het breken van licht, het omarmen van schaduw en het afleggen van maskers, rest er maar één richting: naar binnen.
De spiegel van de geest.
Daar waar de clown eindelijk ziet dat hij nooit enkel een rol speelde — hij was de rol, maar is nu bezig de schrijver ervan te worden.
Curtainfall beweegt zich in een spannend niemandsland: ergens tussen droom en realiteit, tussen machine en mens. De eerste drie nummers voelen nu al als hoofdstukken uit een conceptalbum dat draait om herkenning en transformatie. En hoe ironisch: waar de technologie helpt creëren, dwingt het project juist tot menselijkheid.
Het vijfde nummer belooft een ander gezicht te tonen — rustiger, meer ballad dan storm. Een moment van ademhalen, misschien zelfs van vergeving. Want ook dat hoort bij het proces: leren leven met de schaduw, en beseffen dat ze soms gewoon met je meewandelt.
Curtainfall kijkt vooruit. De clown veegt zijn make-up niet weg, maar kijkt erdoorheen — glimlachend, omdat hij eindelijk begrijpt wat die glimlach waard is.
Het doek valt nog lang niet. Maar het publiek begint langzaam te zien wat er werkelijk op het toneel gebeurt.
CURTAINFALL – Mirror Of The Mind
Hoofdstuk 10
Lyricvideo nu te zien op YouTube – de AI-muziektrein dendert verder!
Met “Mirror of the Mind” brengt Shadows That Remain hun vierde nummer uit, en opnieuw bewijst dit project dat AI-compositie allang geen kil experiment meer is, maar een echte creatieve kracht die menselijke emotie perfect weet te vangen. Na de donkere melancholie van “Fractured Light” en het existentiële vuur van “A Mask Upon The Marquee”, vormt “Mirror of the Mind” een diep zelfreflecterend hoofdstuk in deze muzikale reis.
“Elke weg is opgebroken, maar ik moet toch kiezen,Levend in het evenwicht, niets meer te verliezen.”
Het is meteen duidelijk: dit is geen verhaaltje over liefdesverdriet of maatschappelijke woede, maar een innerlijk gevecht. De “spiegel van de geest” fungeert als metafoor voor zelfinzicht en bevrijding; de ik-figuur worstelt met zijn eigen reflectie, gevangen tussen herinneringen, waarheid en twijfel.
Hoewel de tekst centraal staat in deze lyricvideo, valt direct op hoe het nummer qua dynamiek en productie is opgebouwd. Een dreigende, pulserende gitaarriff opent het nummer – strak, donker en melodieus – gevolgd door een refrein dat breder ademt, gedragen door slepende akkoorden en een vocale lijn die zich als een wervelwind omhoogwerkt.
Het geluid doet denken aan een kruising tussen late 80’s melodic metal en moderne symfonische rock.
Waar eerdere nummers van Shadows That Remain meer draaiden om existentiële thema’s – de balans tussen licht en duisternis, hoop en ondergang – is “Mirror of the Mind” bijna filosofisch. De tekst onderzoekt het moment waarop twijfel omslaat in overtuiging, waar reflectie verandert in rebellie.
Wat dit project uniek maakt, is dat de AI niet als gimmick wordt ingezet, maar als instrument in dienst van de emotie. “Mirror of the Mind” laat horen dat kunstmatige intelligentie, mits goed aangestuurd, niet kil of afstandelijk hoeft te klinken. Integendeel – hier wordt een persoonlijke zoektocht verklankt met meer menselijkheid dan sommige echte bands tegenwoordig weten op te roepen. Het nummer vormt een hoogtepunt in de thematische lijn van het album: van duisternis naar inzicht, van chaos naar innerlijke vrijheid.
“In de spiegel van de geest zie ik de wereld opnieuw.”
Een afsluitende regel die niet alleen naar de tekst verwijst, maar ook naar de ontwikkeling van het project zelf. De spiegel reflecteert niet alleen de geest van de hoofdpersoon de clown, maar ook die van de makers — mens én machine — die samen blijven zoeken naar betekenis in klank, code en emotie.
CURTAINFALL – April Winds
Hoofdstuk 11
April Winds voelt als de oervonk van Curtainfall — het moment waarop de schaduw nog niet gevormd was, maar de lucht al begon te breken. Een overgangsnummer, poëtisch en bijna filmisch, vol melancholie en verzoening.
Soms begint een verhaal niet bij het begin, maar pas als je halverwege terugkijkt en beseft waar het zaadje werd geplant.
Zo is het met April Winds — het nummer dat eigenlijk als tweede werd geschreven, maar nu pas zijn plaats krijgt in het grotere geheel van Shadows That Remain.
Een lied dat terugkijkt naar het ontstaan van Curtainfall zelf, naar dat merkwaardige voorjaar waarin muziek, tekst en identiteit nog vloeibaar waren.
De eerste adem van Curtainfall
April Winds is een nummer dat ademt als een zucht tussen stormen in. Waar de eerste drie nummers — Fractured Light, Shadows That Remain en A Mask Upon The Marquee — draaiden om breuk, confrontatie en ontmaskering, waait April Winds als een kalmere, bijna weemoedige echo daarnaar terug.
Het is het besef dat verandering onafwendbaar is, maar niet per se destructief. De wind die je omver blaast, kan immers ook de lucht zuiveren.
Er is een licht in de verte dat breekt door de storm heen — zó begint het.
En wie goed luistert, hoort daarin de eerste adem van Curtainfall zelf. Want dit was het moment waarop het experiment een ziel kreeg.
Wat begon als een technisch project met AI en tekstfragmenten, werd ineens iets levends. Iets dat voelde.
Het is alsof de band — of beter: de maker achter de band — zich hier voor het eerst liet kennen als mens, niet als concept.
De wind als metafoor
De wind van april staat symbool voor verandering. Niet de ruwe orkaan van wanhoop, maar de zachte, dralende bries die je dwingt stil te staan.
April is de maand waarin alles kantelt — de winter weigert te vertrekken, de lente weet nog niet hoe ze moet beginnen.
Dat spanningsveld hoor je in de tekst terug:
“Elke schaduw verdwijnt, maar ik weet niet waar ik thuishoor.”
Het is de stem van iemand die net ontwaakt uit de duisternis van de vorige nummers, maar nog niet weet of het licht te vertrouwen is.
Er zit twijfel in, maar ook hoop — het besef dat zelfs pijn een richting kan hebben.
“Ik was verloren in het moment…”
Deze zin keert meermaals terug, als een mantra.
Het is spijt en aanvaarding in één adem.
De verteller erkent zijn fouten, zijn omwegen, maar doet dat zonder bitterheid. “Ik zou het zo weer doen.” — dat is geen naïviteit, dat is inzicht.
De wind van april heeft hem door elkaar geschud, maar ook wakker gemaakt.
Hier ontstaat het besef dat vallen en opnieuw beginnen één en dezelfde beweging zijn.
Een muzikale adempauze
Waar de eerste drie tracks vooral leunen op een dreigende, grootse sfeer, voelt April Winds als een open raam.
De melodie zal — naar verwachting — zachter zijn, meer melancholisch dan woedend.
Het nummer schuurt tegen een ballad aan, maar blijft in Curtainfall-stijl filmisch en meeslepend.
Het is alsof de muziek hier zelf besluit even adem te halen, voordat het verhaal verder dondert richting Mirror Of The Mind en wat daarna nog komt.
De wind als begin
Er schuilt een poëtische ironie in het feit dat April Winds het tweede nummer was dat ooit geschreven werd.
Want hoewel het verhaal van Shadows That Remain begon bij de breuk, lag de oorsprong in de wind — die onzekere, maar hoopvolle aprilbries waarin alles begon te bewegen.
In dat licht is April Winds niet zomaar een lied, maar de ontstaansverklaring van Curtainfall zelf.
De tekst “Ik geloof in het lot, het is geen verloren zaak” klinkt bijna als een handtekening onder het project — een stille bevestiging dat zelfs experimenten met AI, Paint, en beperkte middelen kunnen leiden tot iets oprechts, zolang er hart in zit.
De clown zonder masker
En misschien is dit nummer ook wel het eerste moment waarop de clown echt lacht — niet als masker, maar als mens.
De pijn is er nog, maar hij voelt zachter aan. De regen valt, maar het licht breekt erdoorheen.
De clown heeft geleerd dat het leven niet draait om perfectie, maar om beweging.
En Curtainfall… die beweegt. In geluid, in beeld, in idee — en nu, met April Winds, ook in gevoel.
De wind van april waait verder.
Niet meer als voorbode van storm, maar als herinnering dat zelfs de donkerste lucht ooit blauw was.
En dat elk gordijn, hoe zwaar ook, ooit weer openwaait.
Alvast een vooruitblik op het volgende nummer.
Divided We Stand voelt als het moment waarop Curtainfall zijn eerste cirkel rondmaakt: na introspectie, berusting en het aanvaarden van de eigen schaduw komt nu de stap naar buiten. De clown kijkt niet langer in de spiegel, maar het publiek recht in de ogen. Het is strijdvaardig, maar niet woedend — vastberaden, maar niet naïef. Dit nummer is het eerste waarin de blik niet enkel naar binnen, maar ook naar de wereld gericht is.
Hoofdstuk 12
De clown lacht, sleutelt, mixt en blaast zijn eigen verleden nieuw leven in!
Je dacht dat de clown zijn masker had afgelegd? Think again.
Na maanden van schrijven, schaven en soul-searching achter de coulissen, is het duidelijk: Curtainfall is nog lang niet uitgespeeld. Een reis door de ziel van een man met meer lagen dan een gemiddelde ui — blijkt het nu slechts de proloog te zijn geweest.
De vijf eerste tracks, ooit trots gelanceerd met lyric-video’s en nachtelijke mixsessies en idealisme, zijn inmiddels tot levende demo’s verklaard. En zoals elke goede clown weet: zonder oefening geen show. Dus: opnieuw de studio in — of beter gezegd, de woonkamer, gewapend met een laptop, een koptelefoon en een ontembare drang tot perfectie.
Van schrijver tot producer — met één AI als sidekick
Waarom wachten op een peperdure studio als je de toekomst binnen handbereik hebt?
Met een digitaal leger aan AI-hulpmiddelen, editors en plug-ins werd alles opnieuw gemixt. Geen vier-minuten-grens meer, geen gejaagde fade-outs — gewoon muziek met ruimte om te ademen, waarin solo’s mogen uitwaaieren en intro’s weer een verhaal vertellen.
De clown is niet alleen muzikant meer — hij is regisseur van zijn eigen universum geworden. Van arrangement tot albumcover, alles wordt opnieuw opgebouwd met meer diepte, meer emotie en een geluid dat beter aansluit bij het overkoepelende concept.
De eerste vijf nummers keren terug, in een nieuw jasje dat beter past dan ooit. De refreinen glanzen, de solo’s branden en de teksten zijn met chirurgische precisie bijgeschaafd. Geen drastische amputaties, maar liefdevolle reconstructies.
“De eerste versies waren eigenlijk meer schetsen,” vertelt de maker met een glimlach. “Maar nu klinken ze zoals ik ze altijd in m’n hoofd had — vol, warm, en met die typische Curtainfall-dramatiek waar zelfs een glimlach niet onderuit kan.” De nieuwe mixen ademen consistentie: één geheel, één geluid, één verhaal.
Curtainfall – Shadows That Remain: de reis gaat verder
Met het nieuwe hoofdstuk komt ook een nieuw doel: aan het einde van het jaar moet het hele project — muziek, teksten én verhaal — volledig afgerond zijn. De tracks worden één voor één geüpdatet en opnieuw gepresenteerd, ditmaal onder de officiële noemer Curtainfall – Shadows That Remain II.
Of zoals de maker het zelf zegt:
“We hebben geen miljoenenbudget, geen producer met zonnebril en snor,
maar wel passie, thee en een laptop. En dat is eigenlijk alles wat je nodig hebt om magie te maken.”
De lyric-video’s blijven, want in een wereld waar iedereen swipet, kijkt men liever en leest men mee. Maar vergis je niet: achter elk woord en elke toon zit de ziel van iemand die het leven heeft leren spelen — met een lach, een traan en een ferme knipoog.
“Een meeslepend conceptproject dat met elk nummer dieper graaft in het menselijk bestaan — en toch nergens zijn gevoel voor humor verliest.
Curtainfall bewijst dat introspectie en zelfspot prima samen kunnen rocken.”
Release Teaser – Curtainfall: Shadows That Remain
De eerste herboren tracks van Curtainfall – Shadows That Remain staan in de startblokken.
Wat ooit begon als een serie rauwe demo’s, klinkt nu als een volwassen, samenhangend geheel — het werk van een band (of één man met duizend ideeën) die de grenzen tussen emotie, poëzie en pure rock’n’roll opzoekt.
De eerste vijf vernieuwde nummers: gepost op 14 november.
- Fractured Light – De vonk waarmee alles begon. Een duistere opening vol symboliek, waarin licht en breuklijnen één worden.
- Shadows That Remain – De echo van het verleden, maar met een nieuw geluid dat zich vastbijt in je geheugen.
- A Mask Upon The Marquee – De clown onthult zijn ware gezicht, met gitaarlijnen die snijden als een waarheid die te lang is verzwegen.
- Mirror Of The Mind – Een introspectieve trip, nu met een meer dynamisch arrangement en een glasheldere productie.
- April Winds – De melancholische adem van de lente. Rustiger, warmer, en precies zoals het bedoeld was: hoopvol.
Elk nummer is opnieuw vormgegeven, gemixt en voorzien van verse energie — alsof de clown zelf zijn oude masker heeft afgestoft, en met nieuwe schmink het podium weer opstapt.
Wat volgt…
Het verhaal is nog niet ten einde.
Nieuwe nummers liggen in de pijplijn, de lyric-video’s worden stapsgewijs uitgebracht, en tegen het einde van het jaar volgt het volledige conceptalbum, vergezeld door het complete verhaal van Curtainfall’s levensreis — een rockopera vol reflectie, humor en menselijkheid.
Deze plaat is geen zoektocht naar perfectie, maar naar betekenis.
Naar de kleine fouten die groot bleken te zijn,
en naar de grote mislukkingen die uiteindelijk de mooiste verhalen opleverden.
Hoofdstuk 13
Making of, deel 10 – De clown stapt van het podium
Na de melancholie van April Winds, waarin de clown leerde ademen in de luwte van de storm, waait er een andere wind door de wereld van Curtainfall.
Geen zucht van berusting dit keer, maar een kalm, berekend soort strijdlust.
Divided We Stand is het moment waarop de blik van binnen naar buiten verschuift — waar de introspectie plaatsmaakt voor actie.
De clown heeft zijn eigen spiegelbeeld genoeg bestudeerd. Nu richt hij zich tot het publiek, tot de wereld, en vraagt: Wat hebben we eigenlijk met z’n allen gedaan?
Van zelfreflectie naar collectief bewustzijn
De tekst van Divided We Stand opent in een wereld die kil en gespleten aanvoelt:
“De torens schitteren, maar de straten zijn koud.”
Een zin die je bijna kunt ruiken — het contrast tussen macht en leegte, rijkdom en vervreemding.
Curtainfall plaatst zijn clown hier niet langer in het theater van de ziel, maar in het toneelstuk van de samenleving.
Het masker is inmiddels afgevallen, maar wat hij daarachter ziet, is niet geruststellend.
De wereld draagt haar eigen façade — leugens met een glimlach, beloften die gekocht zijn, stilte die verkocht wordt.
En toch is het geen pessimistisch nummer.
Tussen de regels gloeit een ander vuur:
“Maar in de schaduwen brandt een fel vuur,
Het geluid van het volk, de wil om te strijden.”
Het is hoop, maar zonder illusie.
Waar April Winds de eerste adem van herstel was, is Divided We Stand de eerste stap — voorzichtig, maar vastbesloten.
Een strijdlied zonder oorlog
Curtainfall weet het gevaar van grote woorden. Er wordt hier niet geschreeuwd, niet geroepen om revolutie met stenen en fakkels.
Nee, Divided We Stand is het strijdlied van de nadenkende dromer.
De toon is episch, maar gecontroleerd.
De tekst spreekt over muren die groeien, grenzen die snijden, maar ook over de kracht van verbondenheid.
Het is een oproep tot eenheid, niet in politieke zin, maar in menselijke zin.
De clown heeft geleerd dat de scheiding niet enkel buiten hem bestaat — ze liep altijd ook door hem heen.
In die zin is dit nummer het logische vervolg op Mirror of the Mind: eerst moest hij zichzelf in de spiegel herkennen, voor hij kon zien hoe verdeeld de wereld was.
De symboliek van de schaduw
Zelfs nu blijft het centrale thema van Shadows That Remain zichtbaar.
Want de “schaduw” in dit nummer is niet enkel de dreiging van verdeeldheid, maar ook de plek waar het vuur ontstaat.
Waar mensen samenkomen in het donker om licht te maken, daar begint verandering.
De zin “Een wereld in tweeën gesplitst door hebzucht en strijd” klinkt als een sombere diagnose, maar Curtainfall laat het niet daarbij.
“Maar de droom zal niet vallen, hij blijft in onze handen —
Morgen zullen we opstaan, verenigd zullen we staan.”
Het is een refrein dat meer lijkt op een belofte dan op een herhaling.
De clown spreekt niet meer voor zichzelf.
Hij spreekt namens ons allemaal.
De rode draad wordt zichtbaar
Na zes nummers begint het verhaal van Shadows That Remain zich te ontvouwen als een modern epos.
Elke track vertegenwoordigt een fase van bewustwording:
- Fractured Light – het breken van de illusie.
- Shadows That Remain – de confrontatie met de eigen duisternis.
- A Mask Upon The Marquee – de ontmaskering van schijn.
- Mirror Of The Mind – introspectie, het naar binnenkijken.
- April Winds – de verzoening en hoop.
- Divided We Stand – de stap naar buiten, de roep om verbinding.
Waar de eerste helft van het album zich richtte op de innerlijke strijd van de mens, begint nu de tweede helft: de strijd met de wereld zelf.
De clown heeft zijn rol gevonden — niet langer als slachtoffer van zijn masker, maar als boodschapper die oproept tot eenheid.
Samen opstaan
Het refrein “Samen zullen we opstaan, samen zullen we staan” is zowel eenvoudig als krachtig.
Het is de kern van het nummer, maar ook van Curtainfall’s hele project: het idee dat muziek — zelfs uit fragmenten van AI, Paint en doorzettingsvermogen — mensen kan verbinden.
De band, het project, de luisteraar, de wereld… allemaal spelen ze hun rol op dat ene, gedeelde podium.
De clown buigt niet meer.
Hij reikt zijn hand uit.
De storm is voorbij. De strijd is begonnen — maar deze keer zonder haat, zonder masker, zonder angst.
Alleen nog met vuur, en de stille overtuiging dat zelfs in een verdeelde wereld, één melodie genoeg kan zijn om het gordijn opnieuw te openen.
We gaan al vast vooruitkijken op het volgende nummer, we geven alvast een tip van de welbekende sluier.
Echoes of Tomorrow voelt als het moment waarop Curtainfall’s clown echt transformeert: niet langer een dolende figuur tussen licht en schaduw, maar een reiziger die de contouren van zijn bestemming begint te herkennen. De toon is nog steeds strijdvaardig, maar de woede is vervangen door wijsheid. Dit is de fase waarin hij zijn verleden niet langer bevecht, maar omarmt als deel van zichzelf.
Bert Meijers
