Petra – This Means War!
Jaar van Release: 1987
Label: Starsong
Petra begon zich met dit album in een meer arena-rockrichting te bewegen, wat meteen te zien is aan de opening, het titelnummer, en het werkt goed, zelfs als het schrijven van het nummer soms een beetje repetitief en beperkt is. Terwijl de teksten, vaak gericht op de strijd tussen God en Satan, een mooie vertolking, die we niet altijd vinden in christelijke muziek.
Met dit album luidde Petra een nieuw tijdperk in voor een van de meest duurzame franchises in de christelijke rock. De flamboyante Greg X. Volz had de band enkele jaren geleid, maar hij vertrok na 1985 na het album “Beat the System” om een solocarrière te starten. De vacature werd twee jaar later vervuld door John Schlitt, en het verschil was aanzienlijk. Terwijl Volz altijd comfortabeler klonk met meer hedendaagse pop, bezat Schlitt een bonafide hardrockstem, een krachtige krijsende teneur in de geest van Aerosmith ’s Steven Tyler of Quiet Riot ’s Kevin DuBrow . Schlitt gaf Petra een welkome verademing, net toen de band begon te vervagen naar de achtergrond van de drukke hedendaagse christelijke muziekindustrie. Het terugkerende militaire motief van “This Means War!”, een vernieuwde poging tot een rock & roll-update van de “Onward Christian Soldiers”, hierbij zou je kunnen denken, dat de band de indruk wil wekken dat de band hun oude slogan ” Petra Means Rock” opnieuw had ontdekt. Maar een nadere luisterervaring onthult dat deze indruk enigszins illusoir was. De zang van Schlitt is agressiever dan die van Volz , maar de nummers en productie op “This Means War!” zijn eigenlijk niet zo verschillend als de poprock-gebaseerde “Beat the System”. Er zijn veel elektrische gitaren, maar ze dienen over het algemeen alleen als een eenvoudige versterking van de keyboardpartijen die de muziek blijven aansturen. Ondanks het feit dat de leadgitarist van de band, Bob Hartman alle nummers schrijft, zijn er vrijwel geen elektrische gitaarjams en het tempo van het drummen van Louie Weaver is gereserveerd en voorzichtig. “This Means War!”, is misschien bedoeld als bewijs dat de band nog steeds zou kunnen rocken, maar het enige wat het echt bewijst, is dat het mogelijk is om rockmuziek te spelen zonder enig risico en dus volledig binnen de lijntjes. Hoogtepunten zijn “This Means War”, “He Came, He Saw, He Conquered”, “Kenaniah” en “You Are My Rock”. Vooral de eerste twee genoemde nummers kunnen je op het verkeerde pad brengen, dit zijn de meest harde nummers van het album en laat vooral zien, dat de stem van Schlitt hierbij goed van pas komt. Jammer dat het bij deze twee bijdragen blijft anders was dit ongetwijfeld een klassieker geworden.
Geef een reactie