Rainbow-Stranger In Us All

Rainbow-Stranger In Us All

Jaar van Release: 1995

Label: RCA/BMG

In 1995, twee jaar nadat hij Deep Purple voor de laatste keer verliet, blies Ritchie Blackmore zijn tweede geweldige band nieuw leven in. Het bleek voor de definitieve  laatste keer voor een studioalbum van Rainbow.

Het momentum en de dingen die hieruit voortvloeien waren totaal anders dan de omgeving die de band van Blackmore meer dan tien jaar geleden omringde. Op de een of andere manier leerde Blackmore van zijn fouten en kwam hij erachter dat er sinds het vertrek van Ronnie James Dio niets waardevols  wat voor herinneringen en toekomstige beoordelingen door zijn band was gemaakt. Ja, hij behaalde een aantal top-10-hits, zowel in Groot-Brittannië als in de mainstream rock-hitlijsten van de VS met enkele singles, maar de naam “Rainbow”, verre van wereldwijd herinnerd te worden als een populaire rockband, werd eigenlijk alleen maar herinnerd door die hardcore massa fans, liefhebbers van de nu lange en verre heavy metal-periode, toen Blackmore, met een beetje hulp van Dio en Powell, bezig was met het ontwikkelen (of benadrukken van eerdere werken van Deep Purple) wat later moderne power metal zou worden, in de helft -jaren zeventig. Niettemin kon Blackmore, die genoot van de grote roem en glorie in DP, de hoop niet uit zijn gedachten vermijden dat hij op elk moment en om welke reden dan ook hard zou kunnen terugslaan en weer in de schijnwerpers zou komen te staan.

Daarom blijft dit album verre van een “terugkeer naar de roots” een hybride poging om er “hard maar cool” uit te zien. Van de jongens die hij voor de baan had ingehuurd, kreeg alleen Doogie White in de loop van de tijd de nodige bewondering en was getalenteerd genoeg om de lijn met Ritchie te delen. Deze laatste incarnatie van de band bestond eigenlijk uit een stel nobodies met Doogie White op zang, Greg Smith op bas, Paul Morris op keyboards en John O’Reilly op drums.

Het probleem was dat als Rainbow zich opnieuw zou vormen, hardcore fans Ronnie James Dio als zanger wilden. En misschien gaf Blackmore, White niet de ruimte om zijn persoonlijke touch aan het werk mee te geven. Dit gezegd hebbende ligt de inhoud van de plaat tussen genialiteit en vooral middelmatigheid in.

De opener ‘Wolf to the Moon’ geeft ons geen glimp van de echte bedoelingen hier. We krijgen een mooie intro-opening, geen meesterwerk maar wel leuk genoeg. De metalspirit is hier voelbaar, maar er zijn hier herinneringen aan het pop-Rainbow-tijdperk. Dit nummer probeert angstvallig mainstream te lijken en te klinken. “Cold Hearted Woman” en “Too Late for Tears” blijven op dezelfde plek hangen. Een grillige Blackmore speelt ze zonder gràce en de rest van de crew levert niet veel op om dit te redden. En het is moeilijk om het toe te geven, vooral als je een diehard fan bent van de snaartovenaar.

“Hunting Humans”, zonder een heavy metal meesterwerk te zijn, laat ons een positievere kant van dit album zien. Het gaat om een ​​verleidelijk deuntje, met verleidelijke teksten en een lekker tempo. Maar dan krijgen we “Stand and Fight”, absoluut een minder nummer. Ik bedoel, ik heb geen probleem met countrygeluiden en het gebruik van mondharmonica als instrument. Natuurlijk kan dit een manier zijn om creatief te zijn en buiten de gebaande paden te denken. De meesten van ons, metalheads, hebben er een hekel aan om naast de klassieke instrumenten andere stijlen van instrumentatie te waarderen. “Ariel” is dus een veel beter nummer. Een nummer aangedreven door die Midden-Oosterse riff, dat aan kracht wint met de zang van Doogie White, een van de betere nummers van dit album.

Vervolgens brengt “Too Late for Tears” ons terug naar de middelmatigheid met een ongeïnspireerde riff.  Begrijp me niet verkeerd niet slecht, maar je verwachting van Ritchie liggen hoger. En vrijwel hetzelfde zou met “Silence” zijn gebeurd als die riff er niet was geweest.

“Black Masquerade” is hier dan nog het  beste nummer. Krachtig, vol gevoel en met een legendarische solo van Blackmore, hier herinneren we ons waarom Ritchie, Ritchie is. Een meesterwerk dat “Stargazer” of “Kill the King” waardig is. Misschien niet zo goed, maar waardig genoeg.

Voor de afsluiting “Hall of the Mountain King” en een cover van Yardbirds “Still I’m Sad”.

Daarom klinkt dit als een album dat bijna twintig jaar uit zijn tijd is, de ontbrekende schakel tussen de twee tijdperken terwijl Blackmore teruggaat in de richting van de hoogtijdagen van Rainbow halverwege de jaren zeventig.