Takara-Eternal Faith

Takara-Eternal Faith

Jaar van Release: 1993

Label: Now & Then

Het verhaal van Jeff Scott Soto en Takara begint in 1985, toen Jeff Neal Grusky ontmoette, een van de oprichters van Takara. Ze werden al snel vrienden door hun wederzijdse liefde voor muziek. Neal startte Takara in 1987, maar pas in november 1988 raakte Jeff er echt bij betrokken. Hij stemde ermee in om te helpen bij het produceren van een reeks demo’s voor de band. Toen de huidige leadzanger, Mark Del Papa, de zang niet kon doen vanwege drugsproblemen, nam Jeff de honeurs waar en zong ook op de demo’s. De demo’s waren uitsluitend bedoeld om de band te helpen een leadzanger te vinden. Jeff’s taak was het te produceren. Ze zouden ook andere zangers inschakelen om te zingen en Jeff zou helpen deze te produceren en te mixen. Dit ging een aantal jaren door en ze hadden van 1987 tot 1991 demo’s gemaakt. Het was niet de bedoeling om deze uit te brengen, bovendien had Jeff nog nooit eerder geproduceerd of gemixt, dus het was een vuurproef.

Op de een of andere manier kwamen de banden terecht bij EMI/Toshiba in Japan en het label en toonde interesse in de band. Maar er zat een addertje onder het gras…die is er niet altijd. Ze wilden geen album uitbrengen met de andere zangers, ze vonden alleen de versies van Jeff goed en wilden het alleen uitbrengen met Soto als zanger.

Om het album klaar te krijgen hielp Jeff bij het produceren. Hij vond de drummer niet erg sterk, dus herwerkte hij alle drums via een drummachine of zette hij een ruwe versie op en speelde deze zelf. Hij schakelde ook zijn vriend Gary Schutt in om bas te spelen. Je had Neal op gitaar en de drummer wordt vermeld als Robert Duda (die blijkbaar al zijn partijen opnieuw heeft laten doen door Soto). De band kreeg slechts $2.500 om de plaat te remasteren. Dus in december 1993 hield Jeff Scott Soto zich aan de afspraak en het album werd uitgebracht, maar hij was niet van plan hier een band van te maken.

Het eerste nummer, “Spotlight” , klinkt alsof je terug bent in 1985 met de keyboards en stevige gitaarriffs. Het is Bon Jovi ontmoet Europe. Het album klinkt wat gedateerd het had de jaren 80 vibe, en dat is niet waar de muziekscene in 1993 naartoe ging!!

“Two Hearts Together” is wederom een recht toe rechtaan rocknummer uit de jaren 80 . Je zou hier de naam van elke band uit die tijd in kunnen plaatsen en wellicht heeft nummer nog de meeste overeenkomst met Dokken.

“Don’t Walk Away” is het volgende en het bevat een funky baslijn van Schutt (die grappig genoeg een geweldige gitarist is). Gelukkig zijn de toetsen hier niet echt aanwezig. Het tempo van het nummer is iets vertraagd met een iets donkerdere toon. De drumpartijen klinken hier goed en meer Grusky-solo’s. Jeff klinkt geweldig, maar mist net dat beetje.

Het tempo springt weer omhoog met “Just Like Yesterday” , de keyboards zijn terug en je waant je meteen terug in de jaren 80. Deze zou Journey of Toto of Survivor kunnen zijn. Er worden een akoestische gitaar ingezet en de eerste keyboardnoten gespeeld en we krijgen onze eerste ballad met “Restless Heart” . De zang van Jeff begint zacht en emotioneel, waarna het nummer in kracht toeneemt  en dan teruggaat naar de softere begintonen van het begin.

Dan klinkt het opeens alsof mijn cd overslaat…je kent dat geluid… nogal verrassend. “First Attraction” is een pure hardrocknummer. Het refrein is behoorlijk pakkend, lekker uptempo. “I Don’t Believe” is het volgende en er staat echter wel een van de beste solo’s van Grusky op, dat geef ik toe. De instrumentale pauze in dit nummer is zeker het luisteren waard.

“Fallen Angel” is het volgende Dit nummer  begint behoorlijk heavy, maar redelijk verstoord door het onderliggende keyboardwerk. En het drumgeluid, is zeker ingegeven via de drumcomputer. Had de toetsen eruit gehaald en het drukwerk vervangen door een echte drummer, dan zou het nog niet eens een onaardig nummer zijn geweest.

Gelukkig, krijgen we “Passions of the Heart” dit lijkt meer op een Survivor-nummer, vrolijk, een beetje rockend en tegelijkertijd ook poppy. Een pakkend refrein en een geweldig melodieus geluid.

“Colors Fade” , een echte ballad. De keyboards zouden moeten klinken als een echte piano, maar dat komt niet echt in de buurt. Jeff klinkt hier echt goed, omdat hij zich niet inhoudt en zingt met emotie. Jammer van dat er te veel gebruik wordt gemaakt van drumcomputers en overtollige toetsen. Anders had dit een topalbum kunnen zijn. Voor het debuut van Takara is dit hoopvol, zang, bas en gitaar en muziek zijn OK, nu nog een echte band gaan formeren voor het volgende album.